Ας υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε στο Πεκίνο και έχουμε χάσει τη διεύθυνση του ξενοδοχείου. Φυσικά δε μιλάμε γρι κινέζικα και ούτε μπορούμε να διαβάσουμε τις πινακίδες! Πώς αντιδράμε; Χμμμ… υπάρχει εκείνη η κατηγορία των ανθρώπων που θα το διασκέδαζε. Είναι εκείνοι που τρελαίνονται για τέτοια απρόοπτα και θέλουν το ταξίδι να μοιάζει περιπέτεια! Υπάρχουν και εκείνοι, που θα τους έπιανε αγωνία, φόβος, πανικός και… γκρίνια. Θα ξόδευαν αρκετό χρόνο στο να κατηγορήσουν ο ένας τον άλλο – είναι πολύ σημαντικό εκείνη τη στιγμή, αντί να βρούμε πρώτα τη λύση, να βρούμε πρώτα το φταίχτη – λες και αυτό θα φέρει εξιλέωση! Στο τέλος, θα έβρισκαν και οι δύο κατηγορίες την άκρη, η πρώτη όμως θα το είχε διασκεδάσει, ενώ η δεύτερη θα είχε δαπανήσει πολύ αρνητική ενέργεια.
Η ιδέα του άγνωστου φαίνεται αρκετά δελεαστική – φυσικά όχι σε όλους! Ένα σακίδιο στη πλάτη και όπου βγει. Ένα αμάξι και ένα ταξίδι χωρίς προορισμό, ή ένα ταξίδι με προορισμό χωρίς όμως κράτηση ξενοδοχείου, εξάλλου αυτό που μένει στο τέλος είναι η διαδρομή. Μακρινά ταξίδια, ταξίδια σε προορισμούς πρόκληση με ιδιαίτερες δραστηρίοτητες, ιντριγκάρουν κάποιους από εμάς. Για μερικούς άλλους, όλο αυτό είναι too much. Προτιμούν την οργάνωση, να ξέρουν από πριν που θα βρεθούν, τι θα κάνουν, που θα καταλήξουν. Δε τους αρέσουν οι εκπλήξεις, για αυτό και όταν συμβεί κάτι απρόοπτο νιώθουν πως έχουν βγει από τα νερά τους!
Μήπως όμως τελικά ο τρόπος με τον οποίο ταξιδεύουμε συμβαδίζει με το πώς βλέπουμε τη ζωή; Mας αρέσουν τα ταξίδια ή τα βαριόμαστε και προτιμάμε το σπίτι μας; Ποιους προορισμούς επιλέγουμε κάθε φορά, τί είδους ταξίδια κάνουμε και πόσο συχνά; Τί παίρνουμε συνήθως μαζί μας… τα απαραίτητα ή όλο το φαρμακείο μαζί με τη ντουλάπα; Προτιμάμε να πηγαίνουμε σε μέρη που υπάρχουν κυρίως γνωστοί ή όχι; Πόσο εύκολα θα αφήναμε τη χώρα μας για να ζήσουμε σε κάποιο άλλο μέρος; Θα τα παρατούσαμε όλα για να κυνηγήσουμε ένα ταξίδι ζωής; Και τέλος, θα ταξιδεύαμε μόνοι, με παρέα τον εαυτό μας;
Και τί είναι εκείνο που μας εμποδίζει και μας αγχώνει πραγματικά; Το μεταφορικό μέσο; Η γνωριμία ξένων ανθρώπων; Το ότι μπορεί να μη μιλάμε τη γλώσσα; Tο να μη ξέρουμε τί θα αντιμετωπίσουμε, το ότι θα χάσουμε τη βολή μας ή ο ίδιος μας ο εαυτός;
Ένας άνθρωπος, ο οποίος δε τρελαίνεται για ταξίδια, ούτε τα θεωρεί σκοπό της ζωής του, θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί πιο συντηρητικός. Θα μπορούσε να πει κάποιος πως δε καταπολεμά τους φόβους του, τα άγχη του. Οι ανάγκες του καθενός είναι διαφορετικές… Άλλος έχει το αεροδρόμιο σα δεύτερο σπίτι του και άλλος δε μπορεί να ζήσει με μια βαλίτσα στο χέρι.
Ο ταξιδευτής είναι εκείνος, ο οποίος δε ταξιδεύει απλά και μόνο για τουρισμό, αλλά αναζητάει τη περιπέτεια. Εκείνος που επισκέπτεται μέρη που δεν επισκέπτονται πολλοί. Εκείνος που θα δοκιμάσει κάτι ιδιαίτερο, κάτι διαφορετικό και δε θα διστάσει να ταξιδέψει μόνος, γιατί γνωρίζει πως τέτοια ταξίδια αποτελούν ευκαιρίες για να ανακαλύψει κανείς τον εαυτό του. Εκείνος που δεν ενδιαφέρεται να γεμίσει με φωτογραφίες το άλμπουμ του… αλλά τη μνήμη του. Εκείνος που θα απολαύσει τη γνωριμία και την επαφή άγνωστων ανθρώπων και παρόλα τα ευτράπελα που μπορεί να συμβούν σε ένα ταξίδι θα το διασκεδάσει. Εκείνος που εν τέλει… θα περάσει καλύτερα!
Διότι ένας τουρίστας δε θα ανακαλύψει ποτέ όσα ένας ταξιδευτής! Διότι ένας άνθρωπος, ο οποίος δε ταξιδεύει, ίσως και να μην ανακαλύψει ποτέ τον εαυτό του. Διότι… οι περιπέτειες που ζει ο καθένας μας είναι εκείνες που καθορίζουν τις αναμνήσεις μας, τα όνειρα μας και εμάς τους ίδιους!
