Όταν πρωτοαντίκρισα αυτή τη φωτογραφία σκέφτηκα για άλλη μία φορά πόσο τυχεροί είμαστε όσοι ζούμε και μεγαλώνουμε σε κοινωνίες και χώρες όπου επικρατεί ειρήνη και πόσο αυτά που θεωρούμε δεδομένα δυστυχώς δεν είναι για όλους. Έχουμε σταθερές στη ζωή μας που για άλλους φαντάζουν σαν άπιαστη πολυτέλεια και το χειρότερο είναι ότι δεν τις εκτιμούμε.
Πολλά παιδιά αντιμετωπίζουν το σχολείο σαν καταναγκαστικό έργο, σαν ενοχλητική υποχρέωση. Υπάρχουν όμως και μαθητές που μέσα στον καθημερινό φόβο για την ίδια τους τη ζωή, μέσα στην ανέχεια και την εξαθλίωση διψούν για μάθηση και θεωρούν την εκπαίδευση πολύτιμο δώρο. Πόσο άδικο και ειρωνικό είναι άραγε να μας παρέχονται σχολεία με άρτια υλικοτεχνική υποδομή και να τα περιφρονούμε, όταν κάποιοι άλλοι διδάσκονται εν μέσω ερειπίων σε τάξεις με γκρεμισμένους τοίχους, παρακαλώντας να μην πέσουν θύματα ενός νέου βομβαρδισμού;
Η παραπάνω εικόνα απεικονίζει ένα σχολείο στη Γάζα όπου είναι εμφανή τα σημάδια των βομβιστικών επιθέσεων. Μία τάξη με πολύ λίγες μαθήτριες, πιθανότατα μερικές από αυτές που επέζησαν και που κανείς δε γνωρίζει αν θα καταφέρουν να αποφοιτήσουν. Ένας τοίχος διαλυμένος, παράθυρα με κάγκελα και γυναίκες που μπορούν ακόμη να χαμογελούν. Μία συγκλονιστική εικόνα που αποδίδει με τον καλύτερο και πιο συγκινητικό τρόπο τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης για ένα καλύτερο αύριο, την ελπίδα για ένα πιο όμορφο μέλλον.
Ίσως αν καταφέρουμε να νιώσουμε, έστω και στο ελάχιστο, την αγωνία αυτών των κοριτσιών να ζήσουν και να κερδίσουν μία θέση στην αυριανή κοινωνία με περισσότερα πνευματικά εφόδια, ίσως τότε αναμετρήσουμε όσα απλόχερα μας χαρίζονται και συνειδητοποιήσουμε την ανεκτίμητη αξία της γνώσης.
