Αν και πρόκειται για ένα εύστοχο λογοπαίγνιο, με το όνομα του ονειρικού mr. Grey, που όμως χάθηκε κυριολεκτικά στη μετάφραση, εμείς ωστόσο του δώσαμε ένα χώρο στη βιβλιοθήκη και κάποιοι και στην καρδιά μας.
Ο λόγος που μπήκα στη διαδικασία να το διαβάσω; Προφανής, έχει γίνει τέτοιος ντόρος για αυτό το βιβλίο, έχω ακούσει τόσα σχόλια – θετικά και αρνητικά – που θεώρησα πως, σχεδόν, επιβαλλόταν να έχω προσωπική άποψη! (Να γιατί μερικοί σπουδάζουν marketing, πιάνει…) Έτσι, έστω και κάπως αργά, την απέκτησα. Ξεκίνησα το διάβασμα χωρίς καν να γνωρίζω πως είναι τριλογία (!) και όταν τελείωσα το τρίτο βιβλίο, αναρωτιόμουν μήπως είναι τετραλογία και κάποιος μου κρύβει το επόμενο βιβλίο…
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά… το ότι ξεκίνησα να το διαβάζω χωρίς καμία προκατάληψη, νομίζω, πως με βοήθησε να δω κάπως πιο καθαρά τα θετικά και τα αρνητικά αυτού του έργου:
– Έχει τεράτιο όγκο. Για εμένα προσωπικά, αυτό δεν υπήρξε ανασταλτικός παράγοντας, όμως σίγουρα υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω που τρομοκρατήθηκαν στη θέα των 2.200 και πλέον σελίδων (άμα έχει ο άνθρωπος έμπνευση, τίποτα δεν τον σταματά… αποδεδειγμένα!)
– Ναι, είναι ένα απόλυτα ερωτικό μυθιστόρημα, και αυτός βέβαια ήταν ο λόγος που έκανε τόσες πωλήσεις, συζητήθηκε τόσο πολύ αλλά και κατακρίθηκε τόσο πολύ. Αν είναι σοκαριστικό όπως διάβασα σε κάποια σχόλια; Πιστεύω πως όταν αποφασίζεις να διαβάσεις ένα τέτοιο βιβλίο δεν το κρατάς στα χέρια σου κατα λάθος νομίζοντας ότι θα διαβάσεις τα στρουμφάκια. Οπότε – εντελώς προσωπική άποψη – το να σοκάρεται κανείς το θεωρώ υποκριτικό και επιτειδευμένα σεμνότυφο, είμαι σίγουρη πως στο διπλανό ακριβώς ράφι του βιβλιοπωλείου υπήρχε και κάποια άλλη επιλογή. Εν πάση περιπτώσει, για όσους σχολίασαν πως έχασαν τον χρόνο τους διαβάζοντας 700 σελίδες άρλεκιν, νομίζω πως δεν είναι ανάγκη να φθάσει κανείς στην επτακοσιοστή σελίδα του πρώτου βιβλίου για να καταλάβει τί αφορά. Μπορεί να το κλείσει πολύ νωρίτερα. Αν πρόκειται για ένα πορνογράφημα, όπως επίσης διάβασα; Σχεδόν είναι. Και; Αναρωτιέμαι, αυτό που ενοχλεί είναι πως υπάρχουν τέτοιου είδους σενάρια ή το ότι γράφτηκε σε βιβλίο αντί σε ταινία;
– Δεν θέλω να καταλήξω πως είναι αψαγάδιαστο, απλά πάντοτε με ξενίζουν τα υπερβολικά και ακραία σχόλια. Και για του λόγου το αληθές θεωρώ πως πράγματι δεν πρόκειται για ένα αριστούργημα της λογοτεχνίας. Δεν έχει κάποιο πλούσιο και αξιομνημόνευτο λεξιλόγιο, με κάποια ιδιαίτερη χρήση της γλώσσας.
– Υπάρχουν στιγμές που δεν θέλεις άλλες σκηνές σεξ και θέλεις εξέλιξη στο σενάριο (γιατί, ναι, για τους κοκόβουλους, υπάρχει και αυτό κάτω από τις συνεχείς γλαφυρές περιγραφές των ερωτικών περιπτύξεων, ως διαφημιστικό τρικ) και δεν θέλεις να ακούς άλλο τις ίδιες και τις ίδιες σκέψεις της Αναστάζια Στιλ για το πόσο όμορφος είναι ο Κρίστιαν ή για το πόσο τον θέλει εδώ και τώρα. Το έχουμε καταλάβει απόλυτα, είναι κούκλος, καλογυμνασμένος, θελκτικός και γι’αυτό άλλωστε συνεχίζουμε να διαβάζουμε…
– Είναι όμως πέρα για πέρα επιτυχημένο, και αυτό νομίζω κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί, γιατί προκάλεσαι περισσότερο από όσο θα περίμεναν αυτοί που το διαφήμισαν, γιατί δημιούργησε πηγαδάκια συζητήσεων – αρνητικών ή θετικών – περισσότερο από όσο περίμενε η ίδια του η συγγραφέας να προκαλέσει όταν πήρε την απόφαση να γράψει με αυτό τον τρόπο.
Εάν θα σας πρότεινα να το διαβάσετε; Εγώ το αγάπησα. Είναι διαφορετικό, είναι αθεράπευτα ρομαντικό – παρόλο που ακούγεται παράλογο μετά από όσα έχουν αναφερθεί γι’αυτό το βιβλίο – έχει, αν και απλούς, έξυπνους και αστείους διαλόγους, μεταξύ του ζευγαριού, πράγμα που σπανίζει και θεωρώ το πιο δύσκολο κομμάτι σε ένα βιβλίο. Είναι περιπετειώδες και σε κάνει να αγωνιάς για την εξέλιξη όπως κι ένα βιβλίου μυστηρίου. Ενώ για όόοοοοοολες τις γυναίκες έχει ακόμη ένα πλεονέκτημα: τον Christian Grey. Είναι νέος, ωραίος, σέξυ, πλούσιος, kinky – ρομαντικός, με έναν τρόπο που μόνο αυτός θα μπορούσε, υπερπροστατευτικός, πληγωμένος και συνάμα δυναμικός. Τί άλλο να ζητήσει μια γυναίκα; Κι αν σας φαίνονται όλα αυτά υπερβολικά να τα συγκεντρώνει ένα άτομο, το μόνο που έχω να πως είναι ότι τα βιβλία τα διαβάζουμε για το κάτι παραπάνω, για την ονειροπόληση και για να αισθανθούμε πως εκπληρώνονται οι προσδοκίες μας, για να έρθει η απελευθέρωση και η κάθαρση, μέσα από μια ευτυχισμένη εξέλιξη…
Και κάπου εκεί που πήγαινε να κοπάσει η φρενίτιδα για τις «50 αποχρώσεις του γκρι» πλησιάζει (αργά και σταθερά) η πρεμιέρα της ταινίας και όλοι ξαναρχίζουν τον τρελό χορό. Μετά από τόσες προτάσεις πιστεύω πως θα απογοητευτούν πολλές γυναίκες με την επιλογή του πρωταγωνιστή, δεν είναι αυτό που φανταστήκαμε, και μεταξύ μας δεν καταλαβαίνω γιατί επέλεξαν τον συγκεκριμένο ηθοποιό. Δεν θα τον χαρακτήριζα «κακό», ας μην υποπέσω στο σφάλμα μιας ακραίας κριτικής, αλλά Christian, δεν είναι! Ίσως καταφέρω να τον αγαπήσω κι αυτόν, επιφυλάσσομαι…
