Πάλι με το χρόνο θα τα βάλουμε, ο συνήθης ύποπτος, κι ας είναι μόνο ένα μέγεθος ο φουκαράς. Σαν να τα βάζεις με τη βαρύτητα που πήρες κιλά….
Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, χθεσινά λόγια του άντρα μου. Επειδή όμως είμαι η γυναίκα του Καίσαρα (και φαίνομαι), έχω το ακαταλόγιστο, και εξ αγχιστείας και το copyright. Λοιπόν πού πάει ο χρόνος που περνάει;
Ερώτημα που παραπέμπει σε όμοιας φύσης ερωτήματα, του τύπου «Πού πάνε όλοι οι χαμένοι αναπτήρες;». Δεν μπορεί όλοι να χάνουν και κανείς να μη βρίσκει, το ισοζύγιο είναι ελλειμματικό. Κάπου θα υπάρχει μια μαύρη τρύπα από δαύτους. Κάποτε θα ανακαλυφθεί και θα έχουμε ενέργεια για πάντα…!
Μια μαύρη χρονική τρύπα που καταπίνει τον χρόνο που περνάει. Παρά το απαισιόδοξο και σκοτεινό της πρόσωπο, η μαύρη τρύπα δεν αποτελεί παρά συσσώρευση σε αδιανόητο βαθμό πυκνότητας. Λοιπόν όταν θα ανακαλύψουμε τη μαύρη τρύπα του χρόνου, θα ζήσουμε για πάντα…!
Κάποιοι έχουν συνείδηση του χρόνου σε γραμμική εκτύλιξη, κάποιοι σε κυκλική, και δη κάποιοι σε σπειροειδή, σαν έλικα του dna.
Στη γραμμική εκτύλιξη, η στιγμή περνά και χάνεται. Ή ενδεχομένως, ο χρόνος σε γραμμική εκτύλιξη απλά υπάρχει εκεί για πάντα, σαν τις σιδηροδρομικές γραμμές, και εμείς είμαστε αυτοί που προχωράμε πάνω του, στο τρενάκι των γεγονότων, προς άγνωστα εδάφη ίσια μπροστά.
Στην κυκλική, η συνείδηση έχει αφομοιώσει τον κύκλο των εποχών όπως αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στα παιδικά μάτια η σχετική αφίσα στον τοίχο της Πρώτης Δημοτικού. Άνοιξη καλοκαίρι φθινόπωρο χειμώνας και πάλι απ’ την αρχή. Βολικό, εύληπτο και ασφαλές.
Στην σπειροειδή, η κυκλική επανάληψη με μια ακόμα συνιστώσα, στον κάθετο στο επίπεδο του ασφαλούς κύκλου άξονα, να σπρώχνει μπροστά να προχωρήσει. Να τρυπήσει τον τοίχο της Πρώτης Δημοτικού. Μια τρύπα κυκλικής διατομής, μια χρονική σήραγγα -πάλι στα σκοτάδια και τη μαυρίλα, που σε ταξιδεύει με γνώριμους κύκλους γύρω από το ίδιο μοτίβο (άνοιξη καλοκαίρι φθινόπωρο χειμώνας), προς νέα εδάφη ίσια μπροστά.
Με την προβολή της πορείας του χρόνου, στον χώρο, καλύφθηκα ως προς την κατεύθυνση. Ο καθένας με τη χρονική συνείδησή του, η δική μου σαφέστατα αναπτύσσεται στο βάθος της αφίσας της Πρώτης Δημοτικού Σχολείου Πόρου, ο τοίχος τον οποίον τρυπάω καθώς προχωράω βγάζει από την δεξιά αίθουσα στο διάδρομο του κτηρίου Συγγρού προς την εσωτερική αυλή που πρόσφατα απέκτησε και αμφιθεατράκι.
Δεν καλύφθηκα όμως ακόμα με το θέμα της ανάλωσης.
Λέω θα βρεθούμε σύντομα, και προσθέτω χαρούμενη, ο χρόνος περνάει νερό. Και εσύ αναρωτιέσαι, πού πάει ο χρόνος που περνάει.
Πάει… στα τσακίδια. Όχι, πολύ μηδενιστικό.
Πάει… στο σάκο με τις εμπειρίες. Μπααα, πολύ γλυκανάλατο και καλά ροκ.
Πάει… στο σάκο με τη γνώση. Πολύ σπασίκλικο.
Πάει… στο σάκο με τη σοφία. Μα πολύ γκουρού.
Πάει… στα παιδιά που μεγαλώνουν. Ναι. Εκεί πάει.
Εντάξει, μάνα είμαι τι θα ‘λεγα! Μα υπήρξα και μηδενιστής, και (καλά) ροκ και σπασίκλας και επίδοξος γκουρού. Δεν είναι μονοσήμαντο, θα μπορούσα να είχα διαλέξει κάτι από τα άλλα. Μα όχι, δεν πάει εκεί είμαι σίγουρη. Καλώς ή κακώς, πάει στα παιδιά που μεγαλώνουν και τέλος.
Και τελοσπάντων όλα τα υπόλοιπα είναι απλοί ισχυρισμοί, όχι συνεπαγωγές. Ο χρόνος από μόνος του δεν μεγαλώνει απαραίτητα ούτε τις εμπειρίες, ούτε τη γνώση ούτε τη σοφία. Στα παιδιά είναι αυταπόδεικτο και αναγκαστικό, απλή συνεπαγωγή, υπό κάθε συνθήκη. Τρώνε χρόνο και μεγαλώνουν. Καλύφθηκα.
