Ήθελα να σας πω κάτι πρωτότυπο. Κάτι που δεν περνάει από το μυαλό σας. Γιατί όλοι σκεφτόμαστε τη κρίση, τη χώρα μας, το μέλλον μας. Όλοι ανησυχούμε και πιεζόμαστε από τη σκληρή πραγματικότητα και προσπερνάμε τις μικρές χαρές της ζωής. Εκείνες που ικανοποιούν τις αισθήσεις μας πρώτα και μετά φτάνουν να μεταφραστούν εγκεφαλικά σε δεδομένα. Εκείνες οι πρώτες εντυπώσεις. Λένε άλλωστε ότι η πρώτη εντύπωση είναι πάντα η πιο σωστή.
Σήμερα το θέμα λοιπόν είναι η σημασία των αισθήσεων μας και συγκεκριμένα της αφής. Τι θα ήμασταν άραγε χωρίς τη δυνατότητα να αγγίζουμε; Χωρίς τη δυνατότητα να καταλαβαίνουμε τη σάρκα του άλλου ανθρώπου, την υφή των αντικειμένων, την αίσθηση του κενού όταν σηκώνουμε τα χέρια μας ψηλά στον ουρανό; Τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς την αφή;
Μια φορά ξέρω χιλιάδες ανθρώπους που χάνουν την όραση, την ακοή, την όσφρηση τους. Ξέρω ότι τα καταφέρνουν κι επιβιώνουν. Ξέρω ότι η αδυναμία τους, γίνεται πλεονέκτημα καθώς εντείνουν άλλες αισθήσεις και εξασκούν άλλες ικανότητες τους. Και συνεχίζουν να ζουν ομαλά. Να εντάσσονται στη κοινωνία σαν φυσιολογικοί άνθρωποι. Κι είναι αλήθεια φυσιολογικοί άνθρωποι.
Ξέρω ακόμη πως άνθρωποι μένουν αναίσθητοι εντελώς ή μερικώς. Άλλοι πέφτουν σε κώμα και είναι αμφίβολο το αν και πότε μπορούν να επανέλθουν. Και είναι χειρότερο να ξέρεις πως χτυπάει η καρδιά σου μα δεν αισθάνεσαι τον κόσμο γύρω σου. Είναι χειρότερο να αναπνέεις χωρίς να μπορείς να ακούσεις τον ήχο που κάνουν τα πνευμόνια σου όταν εισπνέεις και εκπνέει αέρα.
Για την αφή δεν έχω να σας πω πολλά. Το καταλαβαίνω στο εαυτό μου πόσο σπουδαία είναι κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με κάτι ή με κάποιον. Κάθε χειραψία με την οποία καλωσορίζεις στη ζωή σου έναν άνθρωπο. Κάθε φιλί που σου λέει πόσο πολύ αγαπάς κάποιον. Κάθε χάδι σου σε όποιον πονά, που μαρτυρά τη συμπόνια σου. Όλα όσα νιώθεις για τους άλλους εκφράζονται με το άγγιγμα. Και το άγγιγμα πάλι είναι αυτό που καμιά φορά καθορίζει τι νιώθεις για τους γύρω σου. Η αφή σου λέει πάντα την αλήθεια. Κι αν η αίσθηση που σου αφήνει είναι αρνητική, τότε αρνητική θα είναι και η σχέση σου με τον άνθρωπο που άγγιξες. Γιατί οι άνθρωποι είμαστε ανίκανοι να αγαπάμε εκείνους που δεν θέλουμε να αγγίζουμε. Είναι η φύση μας τέτοια.
Κι ύστερα πάλι με την αφή γνωρίζεις τον εαυτό σου και τον κόσμο που σε περιβάλλει. Βλέπεις την εξέλιξη στο σώμα σου, τα μαλλιά σου που μακραίνουν, το πρόσωπο σου που ζαρώνει, το κορμί σου που σφίγγει και με τα χρόνια χαλαρώνει ξανά. Βλέπεις τον τρόπο που μεταβάλλονται τα άλλα έμβια όντα και τον τρόπο που πάντα σου αφήνουν την ίδια αίσθηση τα άψυχα αντικείμενα. Ζυγίζεις και μετράς και αντιλαμβάνεσαι τη μεταμόρφωση σε όλα. Από το σκληρό στο μαλακό, από το τραχύ στο λείο, από το ογκώδες, στο μικρό. Είναι η μαγεία του αγγίγματος.
Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς την δυνατότητα να αγγίζω. Ίσως με την έλλειψη της να έχανα ένα κομμάτι του εαυτού μου. Τη οξύτητα της κρίσης μου, την ένταση των συναισθημάτων μου, τη θετική ροή των προσωπικών αποφάσεων και επιλογών μου. Γιατί αν με ρωτάς, ερωτεύτηκα τον άνθρωπο που με έκανε να ανατριχιάζω όταν με ακουμπούσε. Μίσησα το φαγητό που με αηδίαζε όταν το έπιανα. Λάτρεψα το σκύλο με το πιο απαλό τρίχωμα. Το άγγιγμα είναι ο οδηγός μου, ο σύμβουλος, ο φωτεινός σηματοδότης που με προειδοποιεί να σταματήσω να κάνω κάτι που βλάπτει την υγεία μου.
Για να σας αφήσω όμως με τις σκέψεις σας θα σας πω μονάχα αυτό. Να εμπιστεύεστε τις αισθήσεις σας. Να ακούτε τη φωνή μέσα σας που σας υποδεικνύει το σωστό μονοπάτι. Να επιτρέπεται στο εαυτό σας να αγγίζει και να δέχεται το άγγιγμα. Είναι ο καλύτερος τρόπος να αισθανθείτε ζωντανοί.
