Μαρμελάδα
Ένα υπέροχο φυσικό γλύκισμα το οποίο συνοδεύει την καθημερινότητά μας και μας έχει χαρίσει έστω κάποιες μικρές δόσεις πληρότητας. Χμ. Καλή η ανάλυση της μαρμελάδας και η παρουσία της στο ψωμί μας, αλλά εγώ δεν θα την εκθειάσω στο σημερινό άρθρο (είμαι φαν της μερέντας και δεν ντρέπομαι να το πω) με τον τρόπο που φαντάζεστε.
Το σημερινό ταπεινό άρθρο είναι ένα δείγμα συμπαράστασης προς όλους τους παθόντες, ένα λιθαράκι κατανόησης για όλη τη “μαρμελαδοποίηση” που χάρισαν διάφορα καθημερινά γεγονότα στο μυαλό μας.
Είτε καλώς είτε κακώς, κάπου-κάπου το μυαλό μας όλο κάπου “κολλάει”, “σκαλώνει”, μπερδεύεται και στροβιλίζεται, η σκέψη χάνει τη ροή της και πολλές φορές οι δηλώσεις μας χάνουν την ουσία τους. Προφανώς, όλο αυτό γίνεται ακούσια. Κανείς δεν ξυπνά το πρωί και ενώ οργανώνει μερικώς τη μέρα, ξαφνικά βαριέται και “αχ, τι ωραία μέρα! Ας φέρω σε 10000 στροφές στο μυαλό μου αυτό που συνέβη χτές-προχτές-κλπ”. Εγώ, απ’ όσο ξέρω, συνηθίζουμε να πίνουμε καφέ, ήσυχοι και χαλαροί. ΉΣΥΧΟΙ
Το ατίθασο πόνι που μεταμορφώνεται σε ανεξέλεγκτο άτι …
Και ναι. Άνθρωποι είμαστε. Και θα πέσει η μπαταρία μας, και θα χαζέψουμε και λίγο και απ όλα. Όμως, τι γίνεται όταν η μέχρι – τώρα μικρή και ελεγχόμενη σκέψη παρεκτραπεί? Θα σου πω εγώ. Μαρμελάδα. Κάθομαι(κάθεσαι, κάθεται) και κοιτώ το πορτατίφ που στο δικό μου μυαλό, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, είναι η αφορμή που έψαχνα να χαθώ και πάλι στο χαοτικό μυστικιστικό μυαλό μου. Το πορτατίφ είναι το κλειδί που ενώνει την πραγματικότητα με τη σκέψη. Ενώ η Αντωνία μου μιλάει, ταυτόχρονα παρακολουθώ τα λόγια της, και παράλληλα έχω ήδη βρει αφορμή να ξαναχωθώ στη μαρμελάδα που αντικατέστησε το μυαλό μου. Ενώ (για παράδειγμα) αναλύουμε την υπέροχη και περιπετειώδη σχολή μας, εγώ έκανα έναν εντελώς τρελό συνειρμό και κάπου εκεί μέσα στο θέμα της φιλοσοφικής, εγώ από το υπόγειο ανέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά, βγήκα από την Παλιά Φιλοσοφική και βρέθηκα στο μέρος όπου με κοίταξε “κάπως” εκείνος ο τύπος. Δίνω ένα νοερό χαστούκι στον εαυτό μου, επανέρχομαι στο θέμα και σαν να μην συνέβη κάτι. Είμαι πεπεισμένη πως το πορτατίφ και η ενέργεια που ασκεί πάνω μου, φταίνε για αυτό που συνέβη. Την επόμενη μέρα ταξίδευα έχοντας προορισμό την πόλη μου και κάπου εκεί ανάμεσα στα βουνά και στα λιβάδια που προσπερνούσε το λεωφορείο, κάπου εκεί ανάμεσα στα ερίφια, να σου πάλι ο τύπος. Εκεί, δεν φταίει κανένα πορτατίφ. Ναι, καλά κατάλαβες. ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ.
Εξημερώνοντας το άτι…
Η παραπάνω μίνι-εκδοχή μιας μαρμελαδοποίησης, αποτελεί ένα συνηθισμένο παράδειγμα . Ωστόσο, οι άνθρωποι κολλάμε σε τόσα και τόσα.
Η Ranius προτείνει: Παραδώσου στη μαρμελάδα σου. Όποια και να είναι αυτή. Αν αυτή η χαοτική σκέψη μπορεί να πάρει μορφή, do it. Αν όχι, συμβιβάσου με αυτή και ότι καλό μπορεί να σου προσφέρει. Όμορφες εικόνες, σκέψεις, θετικά συναισθήματα? Οτιδήποτε.
Είσαι καλλιτέχνης και έχεις κολλήσει? Πιάσε απευθείας τα σύνεργα της τέχνης σου και ξεκίνα. Είσαι αποφασισμένος/η να διεκδικήσεις κάτι σημαντικό σήμερα αλλά σου λείπει το θάρρος/θράσος? Οπλίσου από τις σκέψεις σου. Το πιο απλό και παράλληλα περίπλοκο : το βέλος του έρωτα σε λάβωσε με δόλο? Αν είναι εφικτό, βρες τρόπο να προσεγγίσεις το πρόσωπο.
Όλα τα παραπάνω είναι απλά καθημερινά παραδείγματα ανθρώπινων σκέψεων που ανακυκλώνονται συνεχώς, όπου ο εγκέφαλος αδυνατεί να αποδεσμευτεί και να θέσει σε λειτουργία όλο το υπόλοιπο σύστημα. Νομίζω πως κάπως έτσι, “επιστημονικά” όπως πάντα, καταλήγω στη μαρμελάδα….
Στην παρούσα φάση έχω να δηλώσω πως η μαρμελάδα είναι γλυκιά και εγώ λατρεύω τα γλυκά. Εσείς?
