Ανατριχιαστικές είναι οι αποκαλύψεις και οι συγκρίσεις με το παρόν της γεωοικονομικής σύστασης του 4ου Ράιχ από τη Γερμανία. Δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης μακροσκελούς πρελουδίου και γι΄αυτό θα μπω κατευθείαν στο βάθος της υπόθεσης.
Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και πιο συγκεκριμένα εν έτη 1945. Δηλαδή αμέσως μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκείνη τη χρονιά ένας Ελβετός δημοσιογράφος πήρε συνέντευξη από ανώτατο αξιωματούχο της τότε Καγκελαρίας όπου και του έκανε την εξής ερώτηση: “Και τώρα τί σκοπεύετε να κάνετε; Νικηθήκατε. Ο κόσμος σας μισεί. Δεν πρόκειται να ξεχάσει αυτά που κάνατε. Πώς θα ορθοποδήσετε ξανά ως έθνος?”. Η απάντηση που πήρε ο δημοσιογράφος ηχεί με τέτοιο αποτροπιασμό όπως και οι εικόνες από τα κρεματόρια με τα αποτεφρωμένα πτώματα. Πιο συγκεκριμένα απάντησε: “Οι λαοί ξεχνούν γρήγορα”. Αυτή είναι εξάλλου και η διαφορά τους από ένα έθνος που θυμάται, όπως η ανώτερη φυλή των Γερμανών (!). Τα χρήματα που θα δοθούν για την ανοικοδόμηση της Γερμανίας θα είναι πολλά, θα έρθουν να δουλέψουν για μας και αυτοί που μέχρι τώρα πολέμησαν εναντίον μας (!). Είμαστε μια φυλή εργατική, που θα ξαναδημιουργήσει την ισχυρή, ενωμένη Γερμανία (!). Θα δείτε ότι θα γίνουμε η ισχυρότερη οικονομικά χώρα (!). Και τότε ο Γκέμπελς θα μπορέσει να σηκωθεί από τον τάφο του και να αναφωνήσει: “Και όμως νικήσαμε” .
Για σκεφτείτε λίγο πόσο απέχουν αυτά τα λόγια από την πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα; Η απάντηση είναι απλή; Καθόλου. Όλα ήταν προσχεδιασμένα από το 1943 με ανθρώπους εγκάθετους του τότε Γερμανικού κράτους, οι οποίοι άρχισαν να μεταναστεύουν από την Γερμανία προς τις τότε “ουδέτερες χώρες” προκειμένου να δημιουργήσουν σιγά σιγά το κλίμα υπερδύναμης της Γερμανίας.
Η Γερμανία εκμεταλλεύτηκε πλήρως την κρίση του 2008 προκειμένου να εδραιωθεί στην Ευρώπη. Η φούσκα των στεγαστικών δανείων, η αγοραπωλησία ομολόγων από τις τράπεζες, τα δάνεια υψηλού ρίσκου, οι πιστωτικές κάρτες και γενικώς τα τιτλοποιημένα παράγωγα πωλούνται στην αγορά με σκοπό να επενδυθούν σε ενέργειες μεγαλύτερου πιστωτικού ρίσκου δηλαδή σε ομόλογα υψηλής απόδοσης με αμφίβολη δυνατότητα ρευστοποίησης αυτών από τους ομολογιούχους στο μέλλον. Τί μας θυμίζουν όλα αυτά όμως; Μας θυμίζουν αυτό που ίσως οι περισσότεροι σκεφτήκατε, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο μέσω της τραπεζικής φούσκας επήλθε η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008,στην οποία ταυτόχρονα συνέβαλε το γεγονός πως η Αμερική τύπωνε χωρίς φειδώ χρήματα και υπερφόρτωνε τις αγορές. Όμως δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβη αυτό στην ιστορία της πολιτικής οικονομίας.
Ας γυρίσουμε πάλι πίσω λοιπόν στην μητέρα των διδαχών που είναι η ιστορία και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η τότε Reichsbank στη Γερμανία (ιδιωτική τράπεζα) επί εποχής της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης που χρονικά προσδιορίζεται πριν ανέλθει στην εξουσία ο Χίτλερ, ήταν στον έλεγχο ιδιωτών- τραπεζιτών οι οποίοι γέμιζαν την αγορά με μάρκα(το τότε εθνικό νόμισμα της Γερμανίας) και έκαναν το γνωστό ΄΄shorting΄΄ στο μάρκο. Το προαναφερθέν shorting είναι μια διαδικασία όπου κάποιος ο οποίος θέλει να κερδοσκοπήσει, δανείζεται κάτι που δεν έχει στην κατοχή του, μάρκα εν προκειμένω, το βγάζει αυτό το κάτι στην αγορά ομολόγων, το πουλάει σε υψηλή τιμή και το ξαναγοράζει μετά σε χαμηλότερη τιμή για να βγάλει κέρδος. Έτσι η Reichsbank τύπωνε μάρκα και εκτίναζε τη ζήτησή τους στα ύψη με αποτέλεσμα να τυπώνουν χρήμα και οι άλλες ιδιωτικές τράπεζες, οδηγώντας την Γερμανία έτσι σε τεράστιο πληθωρισμό. Αυτό ακριβώς είναι που τώρα φοβάται η Γερμανία και γι΄αυτό δεν θέλει να τυπώσει ευρώ η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Όμως όταν ανέβηκε ο Χίτλερ στην εξουσία κρατικοποίησε την
Reichsbank, γεγονός που οι τραπεζίτες δεν του το συγχώρησαν ποτέ γιατί έχασαν την αποκλειστική διαχείριση των τραπεζικών κεφαλαίων. Έτσι μπήκε φρένο στο αλόγιστο τύπωμα χρήματος και πλέον μόνο η κρατική τράπεζα μπορούσε να το τυπώνει και να το δανείζει. Οι τραπεζίτες δεν ανέχθηκαν για πολύ αυτή τη νέα κατάσταση φτάνοντας στο σημείο να μποϋκοτάρουνε τις γερμανικές εισαγωγές και εξαγωγές οδηγώντας έτσι την Γερμανία σε πόλεμο.
Όλα αυτά βέβαια έχουν σύνδεση με το σήμερα, διότι η Γερμανία πάλι προβάλλει την ισχύ της στον Ευρωπαϊκό χώρο, έχει απομονωτικές τάσεις από την Ευρωπαϊκή κοινότητα και προκαλεί ανθρωπιστικές κρίσεις με τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλει.Μπορεί η σημερινή Γερμανική οικονομική πολιτική που έχει ασκηθεί να μην έχει κάνει καμία αντίστοιχη κρατικοποίηση των τραπεζών της, όμως έχει ωθήσει τις περισσότερες Ευρωπαϊκές τράπεζες σε αποκρατικοποιήσεις αυτών με σκοπό να μπορεί να εκμεταλλευθεί τα πλέον ιδιωτικά κεφάλαια τους. Έτσι οι Γερμανοί μπορούν και πιέζουν ασταμάτητα τις αγορές, θέλουν όλα να γίνονται με τους δικούς του όρους και κανόνες. Όμως τρέμουν την αύξηση του πληθωρισμού που τους ξυπνά ναζιστικά φαντάσματα και έχουν μετατρέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε μέσο άσκησης εξουσίας των Ευρωπαϊκών χωρών και διαπραγμάτευσης με Η.Π.Α, Ρωσία και Κίνα. Ενώ δύο ερωτήματα μου έρχονται στο μυαλό για να κλείσω. Μήπως τελικά η ιστορία έχει γραφτεί λάθος και οι Γερμανοί δεν έχασαν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά απεναντίας τον κέρδισαν μακροπρόθεσμα ολοκληρωτικά ; Μήπως εν τέλει η Γερμανία θεωρεί πως έφτασε πια η ώρα για την δική της έξοδο από την Ευρωζώνη με τόση δύναμη που έχει αποκτήσει; Διότι αν συμβεί αυτό, τότε είναι που θα σηκωθεί από τον τάφο του ο Γκέμπελς και θα φωνάξει ΝΙΚΗΣΑΜΕ. Δυστυχώς για εμάς….