Δεν ξέρω αν είναι η συρροή και η επιμέτρηση της ποινής που με εμποδίζουν να εκφραστώ. Κι ίσως απλώς να είμαι κακοδιάθετη. Το θέμα είναι πως δεν μπορώ να γράψω. Κι αυτό είναι ένα φαινόμενο που δεν συμβαίνει συχνά. Δεν συμβαίνει γιατί πάντα έχω μια ιδέα που θα ήθελα να μοιραστώ με όλους εσάς. Υποθέτω λοιπόν πως σας εξήγησα το λόγο αποχής μου τη προηγούμενη βδομάδα.
Σκεφτόμουν λοιπόν αφορμώμενη από τη δική μου έλλειψη συγγραφικής φαντασίας, πως ίσως κι όλοι εσείς να έχετε βιώσει στιγμές παντελούς αδράνειας. Στιγμές που απλώς δεν νιώθετε καλά με τον εαυτό σας και δεν ξέρετε πώς να σκοτώσετε το χρόνο σας. Στιγμές που οι υποχρεώσεις και τα άγχη της καθημερινότητας απορροφούν όλη τη θετική σας ενέργεια. Και δεν μπορείτε να είστε ούτε ρομαντικοί, ούτε δημιουργικοί, ούτε αισιόδοξοι. Απεχθάνεστε την ίδια σας την ύπαρξη κι αυτό.
Καμιά φορά καταλήγω στο συμπέρασμα πως η δουλειά και η ρουτίνα δολοφονούν την ομορφιά της ζωής μας. Όλοι λίγο ή πολύ έχουμε ευθύνες. Έχουμε λογαριασμούς που πρέπει να πληρωθούν, εργοδότες που απαιτούν, εξετάσεις που πρέπει να δοθούν. Όλοι έχουμε τα «πρέπει» μας. Κι αυτά τα «πρέπει» είναι που σκοτώνουν τα «θέλω». Γιατί ποτέ δεν ήταν συμβατά το ένα με το άλλο.
Λένε κάποιοι, εργασία και χαρά. Λένε πως για να επιτύχεις τους στόχους σου, είναι αναγκαίο να κοπιάσεις, να κουραστείς και να ιδρώσεις. Λένε πως στη ζωή τίποτα δεν χαρίζεται. Κι είναι η καθημερινότητα ένας αγώνας. Κι όσο μεγαλώνεις τόσο πιο υπεύθυνος γίνεσαι. Αυξάνονται τα «πρέπει» παραμερίζονται τα «θέλω». Στο τέλος αν ρωτήσεις όμως τον κόσμο, τι είναι αυτό που ψάχνει από τη ζωή του, θα σου πει ευτυχία.
Για να είμαστε ευτυχισμένοι χρειαζόμαστε τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Για τους περισσότερους από εμάς, στην έννοια της ευτυχία συμπεριλαμβάνεται και η επαγγελματική καταξίωση, η οικονομική σταθερότητα. Χωρίς χρήματα κανείς ποτέ δεν έστρωσε το δρόμο του με ροδοπέταλα. Κανείς δεν έκανε τα όνειρα του πραγματικότητα. Όμως…
Αναλωνόμαστε μια ολόκληρη ζωή να πληρούμαι προϋποθέσεις. Δουλεύουμε για να βγάλουμε χρήματα. Πληρώνουμε το κράτος για να είμαστε νομοταγείς πολίτες. Στο τέλος της ημέρα, ξεχνάμε να χαμογελάσουμε όμως. Κι αν κάνουμε προσπάθεια για να πετύχουμε την ευτυχία. Κι αν όλη μας η ζωή είναι ένας αγώνας για να την κερδίσουμε, τότε γιατί περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της δυστυχισμένοι ;
Η ευτυχία δεν θα έπρεπε να έρχεται στα εβδομήντα, όταν πια είσαι αρκετά μεγάλος σε ηλικία για να απολαύσεις τους καρπούς των κόπων σου. Θα έπρεπε να είναι κομμάτι της διαδρομής. Ανταμοιβή στο τέλος κάθε ημέρας. Κι όμως δεν είναι.
Κάθε βράδυ, γυρίζουν όλοι κατάκοποι και εκνευρισμένοι σπίτια τους. Κάθε βράδυ όλοι κοιμούνται με ένα άγχος, ένα φόβο, μια απορία για το πώς θα λύσουν τα προβλήματα τους. Και εντέλει η δυστυχία είναι αυτή που μεταδίδεται. Αυτή μένει κι αυτή βασανίζει το μυαλό. Κι έρχεται καλοκαίρι και αντί να ονειρευόμαστε ξαπλωμένοι στο γρασίδι, αναρωτιόμαστε πως θα ανακαινίσουμε τα σπίτια μας και πως θα διορθώσουμε τις ζημιές που άφησε το κρύο. Κι αντί να είμαστε δημιουργικοί, ιδρώνουμε πάνω από θρανία ή μέσα σε κατάμεστα αμφιθέατρα να σπάμε το κεφάλι μας για ένα «καλύτερο» μέλλον. Κι αντί να ξυπνάμε με χαμόγελο το πρωί, βαριανασαίνουμε που θα πάμε στα γραφεία μας μέσα στον ήλιο και τη ζέστη. Αντί να χαιρόμαστε, είμαστε συνεχώς θλιμμένοι. Αντί να αγαπάμε, μισούμε τη ζωή μας.
Μην με παρεξηγείτε, δεν λέω πως η ζωή θα έπρεπε να είναι ένα συνεχές πανηγύρι. Όμως δεν θα έπρεπε να είναι κι μια επίγεια κόλαση. Κι αν παλεύουμε για κάτι «καλύτερο» όλοι μας, ίσως θα έπρεπε να το διεκδικήσουμε την ώρα που μπορούμε. Ίσως θα έπρεπε να απομονώνουμε τη σκέψη μας από τα προβλήματα που και που και να χαιρόμαστε με αυτά που έχουμε. Ίσως θα έπρεπε να αφήνουμε πίσω μας τη πίεση του γραφείου και των εξετάσεων και να ταξιδεύουμε με τα μάτια κλειστά. Ίσως εμείς οι ίδιοι, είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να βρούμε την ισορροπία και να μετατρέψουμε τη ζωή μας σε έναν αγώνα με αρκετές οάσεις. Γιατί τελικά, είναι οι αυτές οι οάσεις ο λόγος που μπήκαμε εξαρχής στη διαδικασία να αγωνιστούμε.
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ !
