Είναι πολύ πρωί και θυμάμαι τη μαμά να έρχεται να με ξυπνάει να πάω σχολείο, εγώ δεν ήθελα, νύσταζα. Θυμάμαι να με περιμένει στο τραπέζι ένα ποτήρι γάλα με κακάο που έπρεπε υποχρεωτικά να το πιω για να μην πάω στο σχολείο νηστική, μας ετοίμαζε ένα γερό πρωινό και η γιαγιά για να ανταπεξέλθουμε στο πρόγραμμα της ημέρας. Έπειτα θυμάμαι τα ρούχα του σχολείου να είναι σιδερωμένα στην πένα και το καινούργιο σακίδιο της χρονιάς που με τόση λαχτάρα αγόρασα να περιμένει στην εξώπορτα έτοιμο να φορτωθεί στους ώμους μου.
Η μαμά έτρεχε πριν φύγω βιαστικά να μου κάνει το πιο όμορφο κότσο στα μαλλιά με τα καινούργια μου κοκαλάκια και μου τα μάζευε τόσο ψηλά για να μην πέφτουν στα μάτια μου και με εμποδίζουν στο διάβασμα. Μέσα στο σάκο είχε εκείνο τον χυμό που έχει συνδεθεί με τα παιδικά μου χρόνια, πορτοκαλάδα «ΦΛΩΡΙΝΑ», πορτοκαλί κουτάκι με λίγο πράσινο και έξω ζωγραφισμένο ένα πορτοκάλι, είναι λες και το βλέπω μπροστά μου, είχε τόσο έντονη γεύση πορτοκάλι. Έτσι λοιπόν τα παιδικά μου χρόνια έχουν και λίγη γεύση από πορτοκάλι.
Ο αγιασμός θα άρχιζε σε λίγα λεπτά και εγώ έτρεχα καταχαρούμενη να συναντήσω και πάλι τους συμμαθητές μου που είχα να τους δω έναν ολόκληρο χρόνο. Θυμάμαι το ντριν του κουδουνιού που μας διέταζε να κάτσουμε όλη στη σειρά, από τον πιο ψηλό ως τον πιο κοντό ως είθισται, αλλά ταυτόχρονα να μουρμουρίζουμε και να χαζογελάμε μέχρι να ακούσουμε τον διευθυντή του σχολείου να μας διατάζει να κάνουμε ησυχία για να αρχίσει ο αγιασμός.
Ησυχάζαμε και άρχιζε ο παππάς με τη καλή του φορεσιά τον αγιασμό, και θυμάμαι εκείνο τον μαϊντανό που βουτούσε στο βάζο και πετάγονταν οι σταγονίτσες από το νερό μία μία τόσο δυνατά και εγώ έκλεινα τα μάτια δυνατά όταν έρχονταν προς το μέρος μου να με βρέξει και θυμάμαι μία μία σταγονίτσα να κυλάει στο πρόσωπο μου και εγώ κρατώντας κλειστά τα μάτια έκανα το σταυρό μου και άρχιζα να σκουπίζω το πρόσωπο μου από τα νερά κάνοντας το χαρακτηριστικό επιφώνημα όταν δροσίζεσαι. «Αχ»!
Επίσης, θυμάμαι ένα γέλιο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου και να γελάω συνεχώς. Θυμάμαι και ότι ο ένας παρατηρούσε τη τσάντα του άλλου και ως γνωστόν ο καθένας μας είχε καλύτερη τσάντα από τον άλλον. Είχε επίσης και τα πιο όμορφα καινούργια παπούτσια και ρούχα. Και εκείνα τα ανέμελα παιχνίδια στη σχολική αυλή , το κυνηγητό, το κρυφτό, η μικρή Ελένη, γύρω γύρω όλοι, έχουν χαραχτεί στη καρδιά μου και δεν φεύγουν με τίποτα. Ζήσαμε ανέμελα παιδικά χρόνια δίχως κινητά και ταμπλέτα παρά μόνο με παιχνίδια στην αυλή και μπάλες.
Κλείνοντας λοιπόν να ευχηθώ καλή σχολική χρονιά σε όλα τα παιδιά και εύχομαι κάθε παιδί να έχει τις πιο ωραίες σχολικές αναμνήσεις όταν μεγαλώσει. Η ημέρα του αγιασμού για τα παιδιά σημαίνει όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω, η συνάντηση με τους συμμαθητές τους ξανά, τα παιχνίδια, οι τσάντες , τα ρούχα και τα παπούτσια που θα βλέπει ο ένας στον άλλον.
ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ!