Όλοι θα βιώσουμε την απώλεια τουλάχιστον μια φορά στην ζωή μας. Πόνος βουβός, λέξεις ανείπωτες, καρδιές ραγισμένες. Πώς αλλιώς να περιγράψει κανείς αυτό το θλιβερό γεγονός. Μια κουβέντα που δεν ειπώθηκε από τα χείλη μας, μια αγκαλιά που δεν δόθηκε ποτέ, ένα χαμόγελο που κρατήσαμε κρυμμένο. Λίγες οι στιγμές με τους δικούς μας ανθρώπους, κι όμως, βαρύ το φορτίο όταν φεύγουν. Γιατί ο άνθρωποι <<φεύγουν>>, δεν πεθαίνουν. Όσο τους θυμόμαστε, μένουν μαζί μας, στις χαρές και στις λύπες. Κανείς δεν μπορεί να είναι ποτέ απόλυτα έτοιμος, να δεχτεί πως οι στιγμές με ένα αγαπημένο του πρόσωπο τελείωσαν, πως δεν έπεται συνέχεια. Ερωτήματα δίχως τέλος, δάκρυα και πίκρα, που παλεύουν μεταξύ τους. Τελειώνει αυτή η θλίψη κάποτε άραγε;
Τι μας πονάει περισσότερο; Η απουσία του αγαπημένου μας προσώπου από τη ζωή μας ή το γεγονός ότι έλαβε τέλος η πορεία του και έμειναν ανεκπλήρωτα τα όνειρα και οι επιθυμίες του; Υπάρχει μια δόση εγωισμού σε αυτή την θλίψη και οφείλουμε όλοι να το παραδεχτούμε. Μας πονάει η μοναξιά και αυτό είναι μεγάλη αλήθεια. Ο άνθρωπος από την φύση του είναι ον κοινωνικό, έλκεται από την παρουσία ατόμων στην ζωή του, αλλά τρομάζει από την απουσία τους. Ανασφάλειες, πάθη και αμφιβολίες ξεπροβάλλουν, ταράζοντας την ψυχοσύνθεση μας, θυμίζοντάς μας το κενό που υπάρχει, από τον χαμό του δικού μας ανθρώπου. Ένα κενό, το οποίο δεν αναπληρώνεται ποτέ, απλά αντισταθμίζεται με την παρουσία άλλων ατόμων, ικανών να απαλύνουν τον πόνο μας. Γιατί είναι βέβαιο πως ο πόνος, όσο περνάει ο καιρός, γίνεται πιο ήπιος.
Ωστόσο, υπάρχουν στιγμές, που οι άνθρωποι μας, μας λείπουν λίγο παραπάνω. Είναι οι μέρες των γιορτών. Οι μέρες της χαράς, της αγάπης και της ελπίδας. Οι μέρες, τις οποίες βρισκόμαστε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, ανταλλάσσοντας ευχές και προσμένοντας να πραγματοποιηθούν. Κι όμως, ακόμα κι αν λείπουν οι άνθρωποι μας από το γιορτινό τραπέζι, δεν σημαίνει πως δεν είναι δίπλα μας. Μπορεί να μην είναι ορατοί στο μάτι, αλλά βρίσκονται μαζί μας σαν φύλακες άγγελοι. Οι άγγελοι μας, οι άνθρωποι μας. Ικανοί να μας δώσουν δύναμη, παρόλο που δεν τους βλέπουμε, δεν τους ακούμε και δεν μπορούμε να τους αγγίξουμε. Η κενή τους θέση στο τραπέζι, μας πληγώνει, προκαλεί σκέψεις πολλές, δυσάρεστες κυρίως, σκεπάζοντας την γιορτινή ατμόσφαιρα με ένα πέπλο θλίψης.
Οι μέρες των γιορτών, επιβάλλεται να μας πλημμυρίζουν από χαρά και αισιοδοξία, δίνοντας μας δύναμη να προχωρήσουμε στον δύσκολο δρόμο που λέγεται ζωή. Είναι σκληρή η ζωή χωρίς τους ανθρώπους μας. Δίχως κάποιον να σου κρατήσει το χέρι, να σε παρηγορήσει, να σε πάρει αγκαλιά. Όταν φεύγουν αγαπημένα μας πρόσωπα, αυτές οι στιγμές δεν αναπληρώνονται. Μένουν ως αναμνήσεις, χαραγμένες στην ψυχή και στο μυαλό μας. Βέβαια, έχουν την δύναμη να μας προσέχουν και να μεριμνούν για εμάς, ακόμα και από εκεί που βρίσκονται. Ποιος ξέρει, ίσως να είναι ένα πιο όμορφο και ήρεμο μέρος, σε σχέση με τον κόσμο μας. Ίσως η κακία αυτής της κοινωνίας, να μην επεκτείνεται αλλού. Αναπάντητα αυτά τα ερωτήματα.
Λίγες λοιπόν, οι στιγμές με τους ανθρώπους μας. Το βάρος της απώλειας τους θα μας συνοδεύει πάντοτε, κι αυτό δυστυχώς δεν είναι κάτι που όλοι δύναται να διαχειριστούν. Ο καθένας έχει τον τρόπο τον δικό του, με τον οποίο θα καταφέρει να ηρεμήσει την ψυχή του χωρίς όμως, να ξεχάσει. Δεν ξεχνιούνται οι άνθρωποι μας. Δεν πρέπει να τους ξεχνάμε όπως σίγουρα δεν μας ξεχνούν κι αυτοί. Είναι μαζί μας με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο, σαν προστάτες μας, σαν φύλακες άγγελοι μας. Κάθε μέρα, γιορτινή ή όχι, ας αγκαλιάζουμε σφιχτά τους ανθρώπους μας, δείχνοντας τους πόσο σημαντικοί είναι η ύπαρξή τους στην ζωή μας, πριν γίνουν μια γλυκιά ανάμνηση. Γιατί δυστυχώς, όλοι κάποια στιγμή, θα γίνουμε μια ανάμνηση για τους άλλους. Ας φροντίσουμε τουλάχιστον, να είναι μια όμορφη ανάμνηση.
