Όταν χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο νιώθεις τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια σου. Ξαφνικά μεταβάλλονται όλα τα δεδομένα σου, αλλάζει η καθημερινότητα σου σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Κι είναι μια ανθρώπινη απώλεια που σε βάζει σε σκέψεις για τον εαυτό σου, τη ζωή, τους στόχους σου. Σκέφτεσαι τι θα ήθελαν οι άλλοι από εσένα, τι θες εσύ ο ίδιος για σένα. Τελικά τι είναι αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο, τι είναι απολύτως απαραίτητο και τι περισσεύει. Σκέφτεσαι τι θα σου λείψει αν το χάσεις και τι θα περάσει απαρατήρητο σαν να μην το είχες ποτέ. Τι κάνει τη διαφορά στη ζωή σου.
Βιώνοντας κι εγώ την απώλεια πρόσφατα μπήκα στη διαδικασία να αναθεωρήσω πολλά πράγματα. Οι άνθρωποι τείνουμε να μεγαλοποιούμε όσα είναι πρωτόγνωρα σε εμάς και να μειώνουμε την αξία αυτών που υπήρχαν στη ζωή μας από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Μας κουράζει η ρουτίνα, οι φορτικοί ρυθμοί ζωής, η δουλειά, η οικογένεια. Μας κουράζει οτιδήποτε έχουμε συνηθίσει στη παρουσία του και βρίσκουμε ελαττώματα και αιτίες να το καταραστούμε. Ψάχνουμε να βιώσουμε κάτι νέο, ψάχνουμε να ανανεωθούμε, να αλλάξουμε τα δεδομένα μας γιατί ξαφνικά όσα έχουμε δεν μας φαίνονται αρκετά καλά.
Οι άνθρωποι βάζουμε υψηλά τον πήχη στη ζωή μας, θέλουμε το καλύτερο, είμαστε ονειροπόλοι και αναζητάμε τις περιπέτειες. Κάποιοι έχουν γαλουχηθεί και ζουν με το μότο πως κάθε αλλαγή είναι για καλό και πρέπει να δοκιμάζεις νέα πράγματα μέχρι να ανακαλύψεις τον εαυτό σου μέσα από αυτά. Δεν τους αδικώ εν μέρει συμφωνώ μαζί τους.
Ο χρόνος είναι λίγος. Η ζωή είναι μικρή και δεν τα χωράει όλα. Κι εμείς είμαστε αχόρταγοι και προσπαθούμε να τη γεμίσουμε ασφυκτικά με εικόνες και στιγμές που να μην μοιάζουν μεταξύ τους. Εκτιμάμε περισσότερο την ποικιλία και υποτιμούμε εκείνα τα γεγονότα που έρχονται και ξανά έρχονται μπροστά μας. Είναι εκείνα τα γεγονότα που μετατρέπονται σε προβλήματα στο νου μας. Και ξαφνικά ένας γάμος εμφανίζει ρωγμές γιατί η συμβίωση σκοτώνει τον έρωτα. Και μια δουλειά καταντάει ανυπόφορη γιατί το αφεντικό είναι ο ίδιος στριφνός άνθρωπος που κακοπληρώνει τους υπαλλήλους του για να συμπληρώνουν χαρτιά και να βάζουν υπογραφές σε έγγραφα. Και το σπίτι μας θέλει ανακαίνιση και οι φιλίες μας ανασκόπηση και η εμφάνιση μας ρεκτιφιέ γιατί είναι η ίδια εδώ και χρόνια. Σε όλα αυτά που βρίσκουμε κουσούρια εντέλει λείπει μονάχα ο παρορμητισμός και ο ενθουσιασμός που είχαμε όταν τα αποκτήσαμε. Λείπει το πάθος και η όρεξη που αντικαθίστανται από την ασφάλεια και τη σταθερότητα.
Όταν φεύγει ένας άνθρωπος δικό σου, κοιτάς μπροστά και βλέπεις το κενό. Ξαφνικά δεν θες τη έκπληξη του κουτιού με τη κορδέλα, θες την παλιά χαλασμένη κούκλα που της είχες δώσει το όνομα της αγαπημένης σου ηρωίδας και σου έκανε παρέα τις νύχτες που φοβόσουν το σκοτάδι. Με άλλα λόγια όταν χάνεις αυτό που έχεις, το εκτιμάς και κατανοείς την αξία που είχε στη ζωή σου.
Καμιά φορά οι άνθρωποι πιστεύουμε εσφαλμένα πως αν γεμίσουμε τη καθημερινότητα μας με καινούργια πράγματα θα καταφέρουμε να είμαστε ευτυχισμένοι γιατί η κάθε μέρα θα κρύβει μια έκπληξη. Η αλήθεια είναι ωστόσο πως όλα τα πράγματα μετά από κάποια στιγμή παλαιώνουν και χάνουν τη γυαλάδα που είχαν στην αρχή. Όλα τα πράγματα και οι καταστάσεις και οι άνθρωποι μπορεί να γίνουν γνώριμοι ύστερα από κάποιο χρόνο. Κι είναι αυτό που τους προσδίδει αξία και τους κάνει πολύτιμους για εμάς.
Είμαστε ευτυχισμένοι χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Είμαστε ευτυχισμένοι γιατί κάποιοι άνθρωποι μοιράζονται τη ζωή τους μαζί μας, ξέρουν πως πίνουμε τον καφέ μας, ξέρουν ποιοι είναι οι απώτεροι στόχοι μας. Είμαστε χαρούμενοι γιατί έχουμε μια δουλειά και προσφέρουμε στη κοινωνία, αξιοποιούμε τις γνώσεις μας, τρέφουμε την οικογένεια μας. Είμαστε δραστήριοι και μπορούμε να κάνουμε σχέδια για το μέλλον γιατί έχουμε την υγεία μας και μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας να μας προστατεύει. Είμαστε οι άνθρωποι που είμαστε γιατί δεθήκαμε και δοθήκαμε και αφήσαμε το χρόνο να κυλάει βάζοντας θεμέλια και ρίχνοντας άγκυρες με εκείνους τους ανθρώπους και εκείνες τις καταστάσεις που μας άρεσαν εξαρχής. Κι ίσως πάντοτε να υπάρχει η πιθανότητα βελτίωσης σε όλα στη ζωή μας. Κι ίσως είναι καλό να παίρνουμε ρίσκα και να έχουμε όνειρα άλλα δεν πρέπει να ξεχνάμε πως φτάσαμε μέχρι εδώ εξαιτίας όλων εκείνων των πραγμάτων που είναι «δεδομένα» στη ζωή μας.
Τα δεδομένα γίνονται εύκολα ζητούμενα. Κι όπως μου είπαν, αναπνέουμε, ζούμε και υπάρχουμε από σπόντα. Κι είναι σημαντικό μια ανθρώπινη απώλεια πέρα από το πόνο και τη θλίψη που μας προκαλεί να την αντιμετωπίζουμε ως μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία να πούμε «σ’ αγαπώ» σε εκείνα τα άτομα που είναι δίπλα μας. Να πούμε «ευχαριστώ» για όσα έχουμε μέχρι τώρα,( χρήματα, υγεία, ασφάλεια). Να κοιτάξουμε ψηλά, να αποχαιρετίσουμε τον άνθρωπο που έφυγε και να του υποσχεθούμε πως η απώλεια του δεν θα μας πάει πίσω άλλα θα είναι η αφορμή για να γίνουμε από αύριο πιο ολοκληρωμένοι και δυνατοί άνθρωποι.
Μην ξεχνάτε ποτέ αυτούς που έφυγαν και δεν ξαναγυρίζουν. Μην ξεχνάτε όμως πως εκείνοι που αγαπήσατε και σας αγάπησαν πολύ πάλεψαν δίπλα σας για να σας δουν ευτυχισμένους. Και ο καλύτερος τρόπος να τους τιμήσετε είναι με το να συνεχίσετε να ζείτε ξέροντας πια, αυτά που αγνοούσατε προτού τους χάσετε. Είστε μια σπιθαμή σοφότεροι σήμερα!
