Άραγε έχει καθίσει να αναλογιστεί κανένας μας πως είναι να μένει μία μητέρα μόνη της και να πρέπει να μεγαλώσει το παιδί της με αξιοπρέπεια, αρχές και αξίες και ειδικά όταν πρέπει να το κάνει μετά από χωρισμό η ακόμα χειρότερα μετά από θάνατο του πατέρα του παιδιού… Βέβαια, όταν μένει μόνη από θάνατο αυτού, κάποια στιγμή οι πληγές της θα κλείσουν και το χαμόγελο θα λάμψει πάλι στα χείλη της.Όταν όμως αυτός που σου έκανε το μεγαλύτερο καλό και κακό παράλληλα? Πως είναι να ζεις με αυτό τον κόμπο στην καρδιά σου.Λέω το μεγαλύτερο καλό και κακό, γιατί από τη μία της χάρισε το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να έχει μια γυναίκα ”ένα παιδί” κι από την άλλη την πρόδωσε.
Εγώ λοιπόν αυτές τις γυναίκες τις θαυμάζω, αυτές διαφέρουν από τη μάζα, κάνουν τον δικό τους αγώνα για να ζήσουν με αξιοπρέπεια και κυρίως να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με όσα αποθέματα αγάπης έχουν μέσα τους, έτσι ώστε να είναι έτοιμοι/ες να αντιμετωπίσουν τη ζωή με χαμόγελο, αισιοδοξία και περηφάνια. Το παιδί που μεγαλώνει χωρίς πατέρα δεν είναι ορφανό, ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η λέξη, τι θα πει ορφανό? Και ποιος είναι αυτός που μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιον έτσι… Αν δεν το έχει ζήσει κανείς δεν ξέρει πως είναι… Είναι πολύ εύκολο για όλους μας να βάζουμε ταμπέλες κρυμμένοι πίσω από την αυλαία, το θέμα είναι όμως πως είναι να ζεις μπροστά από την αυλαία με όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω σου.
Αποφάσισα να εστιάσω κυρίως σε εκείνες τις γυναίκες που μένουν ”μόνες” με ένα παιδί μετά από χωρισμό. Γιατί πολύ απλά θα ήθελα να μάθω τι απάντηση έχει να δώσει ένας ”πατέρας”, στο παιδί του μετά από χρόνια, στην ερώτηση ”γιατί άφησες τη μάνα μου μόνη”, αυτή είναι μια απάντηση που πολλοί θα ήθελαν να μάθουν. Γνωρίζοντας διάφορες περιπτώσεις, όπου κάποιος “κύριος” την παράτησε αφότου γέννησε επειδή ξαφνικά ερωτεύτηκε. Εκείνη την γυναίκα στην οποία έδινε όρκους αγάπης και έρωτα. Εκείνη την ίδια γυναίκα που τον ολοκλήρωσε σαν άνθρωπο δίνοντας του σάρκα από τη σάρκα της, αίμα από το αίμα της.
Κάποιοι νομίζουν πως η λέξη μητρότητα είναι απλά μια λέξη με 4 συλλαβές, κάποιοι άλλοι όμως νομίζουν πως αυτή η λέξη σημαίνει ”Ζωή”. Για αυτό καλό θα είναι από εδώ και πέρα, η κοινωνία μας να υποστηρίξει αυτές τις γυναίκες με οποιονδήποτε τρόπο, γιατί αν όλοι εμείς έχουμε μια ευκαιρία στη ζωή, εκείνες οι συγκεκριμένες έχουν δύο.Δεν χρειάζεται, να δείχνουμε με το δάχτυλο εκείνη τη μάνα η οποία ερωτεύτηκε, και προσπάθησε να μαζέψει τα κομμάτια της και να αρπάξει μια ακόμα ευκαιρία που ίσως την κάνει ευτυχισμένη. Αυτή η ευκαιρία δεν την κάνει “πουτ@ν@”, όπως οι περισσότεροι θα την αποκαλέσουν. Ο ρόλος της δεν θα αλλάξει ποτέ, δε θα πάψει ποτέ να ακούει στο ”μαμά”, απλά θα προσπαθήσει να ζήσει την ζωή της όπως της αξίζει, με όποιον εκείνη επιλέξει.
”Άλλωστε τα παιδιά είναι οι άγκυρες που κρατούν μια μητέρα στη ζωή”.