“Είναι πράγματι δύσκολο να μπορέσουμε να χωρέσουμε τα συναισθήματα μας στον ύστατο χαιρετισμό για τον πολυαγαπημένο μας παππού. Η αλήθεια είναι ότι η απαράμιλλη αγάπη του για τη ζωή δε μας είχε κάνει να σκεφτούμε μέχρι πρότινος ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα τον αποχαιρετούσαμε για το ταξίδι του προς την αιώνια κατοικία.
Ο ανθρώπινος χρόνος όμως είναι γραμμικός και πάντα πεπερασμένος! Ειδικά όταν πρόκειται για τους δικούς μας ανθρώπους, θεωρούμε ότι είναι σκληρός και άδικος. Ο άνθρωπος μας εξάλλου, δεν έχει ποτέ ηλικία. Ο παππούς μας, παρότι κάποιοι θα πουν ότι ήταν πλήρης ημερών, στα μάτια μας ήταν ένας αιώνιος έφηβος. Ήταν ο άνθρωπος που δεν ήθελε να παραιτηθεί, που δεν ήθελε να πιστέψει ότι μεγαλώνει και χάνει τις δυνάμεις του, ήταν ο άνθρωπος που ζητούσε να ζήσει τα πάντα λίγο παραπάνω. Το σχέδιο του Θεού όμως ήταν άλλο. Και συγκεκριμένα το σχέδιο Του ήταν σε αυτή την προχωρημένη ηλικία να του δώσει “μνήμη θανάτου”. Να του δώσει να συνειδητοποιήσει ότι το τέλος της εδώ ζωής του πλησιάζει. Και αυτό το σχέδιο το πέτυχε! Ο παππούς μας, λοιπόν, όσο ερωτευμένος κι αν ήταν με τη ζωή, τόσο τον τελευταίο μήνα ήταν συνειδητοποιημένος και προετοιμασμένος για αυτό που θα ακολουθούσε. Μας παραξένεψε να ακούμε από εκείνον ότι “δεν πηγαίνει καλά” και πολύ περισσότερο μας παραξένεψε ότι το εννοούσε. Άνθρωπος μαχητής, επίμονος, αεικίνητος, άνθρωπος που ήθελε να προσφέρει όσο πιάνουν τα χέρια του, όπως χαρακτηριστικά συνήθιζε να λέει. άνθρωπος της χαράς και της γιορτής που μέσα στην απλότητα του ένιωθε την ευτυχία συνευρισκόμενος με άλλα άτομα, κάνοντας τα να περνούν καλά. Η μεγαλύτερη του όμως ευτυχία ήταν όταν έβλεπε την οικογένεια του μαζεμένη και μονοιασμένη. Μας έλεγε ότι η ψυχή του πάει στα ουράνια. Και αυτό πέτυχε και στις 16 Οκτωβρίου.
Ήμασταν και είμαστε όλοι δίπλα σου παππού μας. Εξάλλου οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν τους ξεχνούν και εσύ θα μείνεις βαθιά στις ψυχές όλων μας. Δυστυχώς, εμείς δεν μπορούμε να σε αποχαιρετήσουμε με ένα από τα δίστιχα σου, ήσουν πάντα καλύτερος! Καλό παράδεισο παππού! Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση!”
Λίγα λόγια από τον αδερφό μου και συνονόματο με τον παππού μας, Γιώργο στην εξόδιο ακολουθία του παππού. Πολύ προσωπικό και βιωματικό αλλά ταυτόχρονα κάποιες σκέψεις που ταιριάζουν σε όσους ανθρώπους χάνουν τους δικούς τους. Είναι δύσκολο, είναι σκληρό μα και αναμενόμενο. Ο δικός μας παππούς έφυγε αφού πρώτα έχει δει και γνωρίσει όλες τις χαρές της ζωής. Η απώλεια όμως δεν παύει να είναι οδυνηρή. Η καθημερινότητα θα μας λείπει και οι αναμνήσεις που έχουμε μαζί του θα μας συντροφεύουν για πολλά χρόνια ακόμα. Μακάρι όλοι να φύγουμε όπως εκείνος…έχοντας ζήσει κάθε λεπτό από τη ζωή μας!
