Η ανορεξία της ύπαρξης αποτελεί την τελευταία έως τώρα ποιητική συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ, αποτελείται από 26 ποιήματα και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.
Έξι χρόνια μετά την προηγούμενη της συλλογή, “Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα” το 2005 επανέρχεται με μερικά από τα καλύτερα της ποιήματα.
Η ανορεξία της ύπαρξης έγκειται στην φθορά του σώματος που προκύπτει από τη φρικτή μάστιγα των γηρατειών. Η ποιήτρια αποτυπώνει στο χαρτί όλες τις ανησυχίες της σχετικά με την σωματική φθορά, το παράπονο, τις επικρίσεις, τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα που πέρασε, τους έρωτες που δεν θα ξαναέρθουν.
Στο ποίημα “Φόβος,το νέο Πάθος” παραδέχεται πως πλέον έρχεται ο μεγάλος δυνάστης για να σαρώσει όλα τα προηγούμενη πάθη. Όλα τα ελέγχει και όλα περνούν από την δικαιοδοσία του. Ο φόβος λογοκρίνει μέχρι και τον έρωτα,ως και την ομορφιά.
Από την άλλη,στο ποίημα “η Όραση του Έρωτα”, η ποιήτρια φαίνεται να μηρυκάζει παλιές της αναμνήσεις, ερωτικά σκιρτήματα που δεν μπορεί να ζήσει. Ο Έρωτας είναι ένα φάντασμα και μόνο μέσα από τα όνειρα μπορεί να επικοινωνήσει μαζί του.
Αγαπημένη ασχολία της ποιήτριας είναι να προσωποποιεί αφηρημένες έννοιες, όπως το χρήμα, η κατανάλωση, ο φόβος , η συνήθεια. Αυτό κάνει και σε ένα άλλο ποίημα της συλλογής με τίτλο “η Θεά Συνήθεια”. Όλα έχουν καταρρεύσει, τίποτα δεν απομένει και η μόνη σταθερά είναι η συνήθεια. Ρυθμίζει, κάνοντας αυτόματη, την καθημερινότητα. Η ποιήτρια την παρακαλά να μείνει, μέχρι να την βαρεθεί.
Στα ποιήματα “Τι δίνει η Ποίηση και τι παίρνει” και “Ποιητικό Υστερόγραφο” παρατηρείται μια προσπάθεια της Ρουκ να εντοπίσει την υφή και την υπόσταση της ποίησης. Αναρωτιέται σχετικά με το τι μπορεί να προσφέρει η ποίηση και με το εάν μπορούν τα ποιήματα να είναι όμορφα ενώ δημιουργούνται σε μια φρικτή πραγματικότητα.
Ένα πολύ όμορφο ποίημα της συλλογής τιτλοφορείται “η Αλλοτρίωση της Έλξης”. Η ποιήτρια εκφράζει το παράπονο της στη φύση που την έχει εγκαταλείψει και “μόνο στην πρεμιέρα του φθινοπώρου” την θυμάται.Θέλει να δει ένα όμορφο αρσενικό σώμα που όπως υποστηρίζει δεν είναι ύλη και κλείνει το ποίημα με τρεις εξαιρετικούς στίχους:
“Γιατί αυτό θα πει ηδονή:
ν’αγγίζεις το φθαρτό
και να παραμερίζεις το θάνατο”.
Η προσωπική μου γνώμη είναι πως τα δύο καλύτερα ποιήματα της συλλογής είναι “Οι φίλοι μας τα φίδια” και η “Εποχή Αντιπάθειας”.
Στο πρώτο εντοπίζεται μια ανησυχία σχετικά με “τα φίδια που μας ζώνουν”. Εξαίρει μέσα σε λίγους στίχους την σημαντικότητα και την αλήθεια της στιγμής και φαίνεται να μην έχει εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις μήτε των ανθρώπων, μήτε των αγίων, καθώς οι μεν θέλουν φαντασία, οι δε ¨μεγάλη αντοχή”.
Στο δεύτερο παρατηρείται μια γείωση όλων των σημαντικών εννοιών που υπήρξαν στη ζωή της ποιήτριας. Το οικοδόμημα της ζωής κατεδαφίζεται και παίρνει μαζί του τα πάντα. Τα ζώα, τους άντρες με τα προκλητικά παντελόνια, ακόμη και τις φιλενάδες που στο τέλος της ζωής τους τρέχουν να προλάβουν το τελευταίο τρένο της δημοσιότητας. Τελικά, τίποτα δεν ήταν όπως φαινόταν. Στο τέλος του ποιήματος η ισοπέδωση φτάνει μέχρι και την ίδια την ποιήτρια. Παραθέτω ενδεικτικά τους στίχους:
“λες κι ήταν
ο δικός σου εαυτός
λιγότερο άχρηστος και αντιπαθητικός”.
Συνοψίζοντας, καλό θα ήταν να πούμε πως η συλλογή αυτή έρχεται να αποδείξει πως η ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ είναι μια από τις σπουδαιότερες ποιητικές φωνές του Ελλαδικού χώρου τις τελευταίες δεκαετίες. Την άποψη αυτή δεν επαληθεύουν οι βραβεύσεις της(Το 1985 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, το 2000 τιμήθηκε με το βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη (Ακαδημία Αθηνών) και το 2014 βραβεύτηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου της), αλλά η σταθερή παραγωγή αξιόλογων ποιημάτων από το 1963 ως τώρα.
