Πόσα και πόσα μοναχικά βράδια έχουμε διανύσει στη ζωή μας, χωρίς να έχουμε κανέναν απέναντι μας να πούμε μια κουβέντα, να ανταλλάξουμε ένα βλέμμα… Πόσες νύχτες απερίγραπτης μοναξιάς, κοιτάζοντας το παράθυρο, το ταβάνι, το απόλυτο κενό, περιμένοντας κάτι..Αυτό το κάτι, χωρίς να μπορούμε να το προσδιορίσουμε, ένα μήνυμα στο κινητό, ένα μήνυμα στο messenger, ένα χτύπημα της πόρτας.
Κι έτσι αναρωτιέμαι, πως αντέχεται αυτή η ζωή από κάποιους που είναι πραγματικά ολομόναχοι στον κόσμο, πολλοί είναι εκείνοι που λένε πως κανείς δεν είναι εντελώς μόνος σε αυτή τη ζωή..Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν κανέναν, είτε γιατί έτσι έτυχε, είτε γιατί κανένας δεν τους θέλει, είτε γιατί η μοίρα τους στέρησε όσους τους αγαπούσαν.Είναι πολύ εύκολο να αντικρίσεις τέτοιους ανθρώπους, ξέρεις που? Στους δρόμους, αν αντέχεις κάνε μια βόλτα ένα παγωμένο βράδυ του χειμώνα, σε μια από τις γνωστές πλατείες της Αθήνας κυρίως,αναφέρομαι στην Αθήνα γιατί εδώ φαίνεται πιο έντονα η μοναξιά, η φτώχεια, η απελπισία με ότι αυτό συνεπάγεται..
Βγες ένα βράδυ να περπατήσεις, στην πλατεία Βικτώριας, στην Ομόνοια, στη Φίλωνος στον Πειραιά, βγες όμως μετά τις 10 το βράδυ, την ώρα εκείνη που τα φώτα της πόλης ανάβουν για όλους, εκτός από εκείνους που ζουν και ξενυχτάνε βυθισμένοι στην απόλυτη μοναξιά και στο φόβο της επόμενης μέρας… Αυτούς που οι εκπομπές δεν τους δείχνουν, αυτούς που κάποτε ήταν ευτυχισμένοι και περιτριγυρισμένοι από πολλούς ανθρώπους. Κι αν δεν θέλεις να περπατήσεις σ αυτές τις περιοχές, μπες καλύτερα σε ένα βαγόνι τρένου τέτοια ώρα και θα δεις τι θα συναντήσεις…
Άνθρωποι σαν εμάς κι αυτοί, που είναι όμως χτυπημένοι από τη ζωή ή τη μοίρα τους… Αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο γιατί ακούω και βλέπω καθημερινά γύρω μου συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου μου του εαυτού, ανθρώπους που παραπονιούνται συνεχώς για διάφορα, μέσα σε αυτά τα παράπονα είναι και η μοναξιά, δεν έχουμε σκεφτεί όμως πως υπάρχουν άλλοι εκεί έξω πως εκτός από τη μοναξιά τους υποφέρουν από πολλά άλλα. Όπως το ότι το βράδυ κοιμούνται πάνω σε χαρτόκουτες, εκτεθειμένοι στο κρύο, στη βροχή,στον κάθε ανώμαλο που γυρίζει εκεί έξω και μπορεί ανά πάσα στιγμή να τους βλάψει.
Έτσι λοιπόν μέσα από εδώ θα ήθελα να μιλήσω σε Όλους μας και να πω δυνατά, πως πρέπει πια να εκτιμήσουμε όλα όσα έχουμε, ανεξάρτητα αν έχουμε περισσότερα ή λιγότερα από κάποιον άλλον, να εκτιμήσουμε το γεγονός πως τα βράδια κοιμόμαστε σπίτι μας και όχι στο δρόμο, να εκτιμήσουμε πως υπάρχουν άνθρωποι που μας αγαπούν και πως δεν είμαστε ολομόναχοι και το σημαντικότερο από όλα, όταν το βράδυ μας περισσεύει λίγο φαγητό που δεν το θέλουμε, αντί να το πετάξουμε μπορούμε να το βάλουμε σε ένα πλαστικό πιατάκι και σε μια καθαρή σακούλα και να το κρεμάσουμε σε ένα κάδο σκουπιδιών και το λέω αυτό γιατί εδώ και καιρό το κάνω και νιώθω πως κάποιον που δεν τον ξέρω τον βοηθάω, έτσι σιωπηλά και βοηθάω τη συνείδηση μου να είναι ήσυχη…
Επιτέλους σταματήστε τα παράπονα και κοιτάξτε τη ζωή με άλλο μάτι, δείτε λίγο το συνάνθρωπο και σκεφτείτε πως είστε σε πολύ καλύτερη θέση από ότι αυτός…Ο κόσμος έξω πεινάει κι εμείς αγχωνόμαστε αν το βράδυ θα φορέσουμε κολάν ή φούστα, φόρμα ή τζιν…
