Και ποιος δεν θυμάται τα παιδικά του χρόνια; Είτε επικρατούσε πόλεμος, είτε πείνα η παιδική ηλικία χαρακτηρίζεται ως η σημαντικότερη για έναν άνθρωπο. Εκτός του ότι διαμορφώνει το χαρακτήρα του στη διάρκεια της, αποκτά εμπειρίες και ζει πράγματα με έναν αθώο και εντελώς αληθινό τρόπο, όπως θα έπρεπε να κάναμε όλοι μας.
Αρχικά, το να είσαι παιδί είναι, θα λέγαμε, η δοκιμή για το πως θα είναι η ζωή. Ο νέος άνθρωπος εξερευνά όλες τις καταστάσεις, δέχεται ερεθίσματα από τους γύρω του και προσπαθεί να τους μοιάσει. Ρωτάει, μαθαίνει και αφομοιώνει. Αρκετές φορές επιλέγει να πιστεύει αυτό που θεωρεί αυτός σωστό και άλλες αυτά που του λένε οι μεγαλύτεροι. Όλοι θα θυμάστε τη ερώτηση ”Από που έρχονται τα παιδιά, μαμά;”, στη οποία δεν παίρναμε και την πιο ειλικρινής απάντηση, ωστόσο η πίστη μας σε κάτι τόσο μαγικό άξιζε.
Επίσης, η ξεγνοιασιά που νιώθει ένα παιδί είναι αναντικατάστατη. Οι πράξεις του είναι αθώες και ποτέ δεν έχει το σκοπό να πληγώσει κάποιον. Κάνει ό,τι του φανεί αστείο και γνωρίζει νέα άτομα. Είναι φιλόπονο και ευτυχισμένο όταν πετυχαίνει κάτι για το οποίο πάλεψε. Προσπαθεί να δείξει πως μπορεί και αυτό να κάνει τα ίδια με τους γύρω του και ο τρόπος που το πράττει είναι ξεχωριστός και διαφορετικός.
Τέλος, μην προσπαθήσεις ποτέ να ξεγελάσεις ένα παιδί. Η μνήμη και η λογική του είναι τόσο καινούργια χαρακτηριστικά για αυτό όσο και ενισχυμένα. Ωστόσο δεν εκδικούνται, απλώς δείχνουν την ενόχλησή τους και συγχωρούν πιο εύκολα από οποιοδήποτε άλλον. Γι’ αυτό και ο Θεός έλεγε πως τα παιδιά είναι οι καλύτεροι και πιο ειλικρινείς άνθρωποι.
