Ιλουστρασιόν, κραγιόν και άιφόν.
Έξαλλη. Εξ-άλλη, μια άλλη. Σας το έχω τονίσει, αγαπημένοι μου, μην με νευριάζετε, γίνομαι μια άλλη. Δυστυχώς για σας, γίνομαι πολλά και διάφορα. Και πιστέψτε με, κανένα από αυτά τα ‘’διάφορα’’ δεν σας συμφέρει.
Αρχικά γίνομαι έξυπνη και έπειτα αποκτώ καλπάζουσα φαντασία. Θα μου πεις και εσύ αγαπημένε κοιμισμένε , τι σου φταίμε εμείς κοπέλα μου που εσύ ψάχνεις αφορμές να γράψεις (ακα κράξεις) ? Φταίμε που είμαστε τόσο φανταχτερά υπέροχοι , με τα ωραία μας κινητά-που μόνο τι χρώμα βρακί φοράς δεν ξέρουν-, με τα ωραία μας κραγιόν που κοστίζουν όσο μια εβδομάδα σούπερ-μάρκετ και κάνουν τα χειλάκια μας ακόμα πιο διαστημικά-μεγάλα και ποθητά από κάθε ‘’ορίτζιναλ αρσενικό’’ που οδηγάει μοστράτο αμαξίδιο , φοράει κολόνια ‘’ανδρικιά’’ που απευθείας παραπέμπει στο ομώνυμο τραγούδι και για καπάκι μας παίζει τον πολλά-βαρύ-και-όχι, έτσι, για να μας τρελάνει? Όχι παιδιά μου, δεν φταίτε.
Ίσως φταίει που μπήκε η άνοιξη και με έπιασαν οι αλλεργίες μου, ίσως και να φταίει που είμαι γαλλομαθής (τρομάρα μου) και χρησιμοποιώ συνέχεια άγνωστες λέξεις (πχ ιλουστρασιόν) για να σας τη σπάσω ,αν και σιχαίνομαι τους Γάλλους, ίσως φταίει που η παιδική χαρά-σύμβολο του χωριού μου ξηλώθηκε και πέταξαν τις αναμνήσεις μας στα ανακυκλώσιμα, ίσως φταίει που είμαι και μικρόσωμη και οι αντοχές νεύρων ξεπερνούν εύκολα το 1 και 62.
Θα σου μιλήσω στη γλώσσα σου, για να με νιώσεις πλήρως. Μείνε στην παιδική χαρά. Εκεί, στο Αθαμάνιο, όπου από αγνή παιδίσκη έγινες κορίτσι και από κορίτσι κοπέλα. Δεν είχαμε όλες μας αυτή τη σειρά εξέλιξης, αλλά επειδή αγαπώ πολύ κόσμο από κει, δεν θα αναλύσω ΚΑΙ αυτή τη διαδοχή. Μείνε απλά εκεί, στην παιδική χαρά, κάτσε στην κούνια και αναλογίσου : Που θα ξανακάνω εγώ τώρα τσεκινάκι? Που θα ξαναβγάλω ντακφέις-σέλφι με την κολλητούλα και λεζάντα ‘’Ηζωήμουόλη’’? Πού θα ξανακοτσάρω -χάσταγκ- #μέμοριζ , #αγαπημονο, #σάμμερστόριζ? Πες μου, που?
Και θα πεταχτεί τώρα η αγαπημένη μου Ε. και θα προσπαθήσει για ακόμη μια φορά να μου βάλει μυαλό. ‘’Μην κράζεις και καταδικάζεις έναν τρόπο ζωής και διασκέδασης, απλά και μόνο επειδή δεν σου αρέσουν’’. Αρχικά, καλή μου Ε., σε λατρεύω και μόνο που προσπαθείς να νουθετήσεις μια ξεροκέφαλη αλαζόνα σαν και μένα. Έπειτα, να πω με μεγάλη ειλικρίνεια, πως σε θαυμάζω που είσαι και σαμπουάν και μαλακτικό και χωράς παντού. Εμένα μάλλον με χαρακτηρίζει το τραγούδι ‘’δεν χωράς πουθενά’’. Στη συνέχεια, θα ήθελα να τονίσω πως εδώ και αρκετά χρόνια ύπαρξης, ζω και πράττω όσο πιο απλά μπορώ. Προσπαθώ να επαναφέρω έναν πιο νορμάλ τρόπο ζωής και σκέψης, κοντά στη φύση και στους ανθρώπους. Για εσάς που διαβάζετε αυτή τη στιγμή με στόμα-χάνου, εννοώ κάτι πιο εναλλακτικό. Διαβάζοντας βιβλία και γράφοντας ακούγοντας, μεγάλους κλασσικούς του 80.
Θα μου πεις καλή μου Α.: ‘’που απευθύνεσαι καλή μου φιλενάδα? Στα παιδία του Τικατακα-τικατα (το έγραψα σωστά?) που ‘’τη βρίσκουν’’ με Οικονομό (σκέτο), περνούν μια ζωή μέσα στα μπουζούκια, τα κλαμπ και την ‘’αλητεία’’ και δοκιμάσουν οτιδήποτε τους πλασάρει γόνος γνωστής πυροβολημένης αμερικάνικης οικογενείας? Που απευθύνεσαι?‘’ Θα σου απαντήσω καλή μου Α. με τη σειρά μου: ‘’Απευθύνομαι σε όλους αυτούς και άλλους τόσους υπνωτισμένους, γιατί χάσανε την ουσία. Βγαίνουν με την παρέα και κοιτάζουν μια οθόνη. Τι είναι ρε η οθόνη? Γκόμενα να σας απαντήσει, μήτε φίλος να γελάσετε με το ανέκδοτο? Κάνουν τσεκ-ιν δηλώνοντας –περνάμεκαλα- ενώ υποφέρουν και ουρλιάζουν μέσα τους. Κάνουν σχέσεις και αυτοκαταστρέφονται και μαζί παίρνουν και τα υπόλοιπα κακόμοιρα επιδέξια ταίρια τους. Προβάρουν σκηνές από κακό πορνογραφικό υλικό και το διατυμπανίζουν ως φυσιολογικό και το βαφτίζουν και ερωτισμό’’.
Το χειρότερο από όλα καλή μου Α. είναι πως δεν αντιδρούν. Μας την ξήλωσαν την παιδική χαρά. Θα μου πεις έτσι λέει ο νόμος. Θα σου πω οκ. Αντιδρά κανένας από εμάς? Ο αγώνας δεν είναι ποτέ χαμένος . Είναι φωνή και αντηχεί σε όλες τις ραχούλες βρε καλά μου βλαχάκια της πρωτεύουσας. Και οκ, πες δεν βγάζουμε τίποτα. Τι θα θυμάστε από την παιδική χαρά? Ότι έβαλα παραπάνω σε χασταγκ. Γιατί γίνατε κενοί και αδιάφοροι. Όχι οι συγχωριανοί μου, όλοι.
Το χωριό ήταν το δέντρο. Το δάσος της υπόθεσης είναι η μετάλλαξη και η ασχήμια της γενιάς μας. Βάζω και μένα μέσα γιατί ακόμα προσπαθώ να πετάξω αυτή την ηλίθια συσκευή που ελέγχει τα πάντα. Βλέπουμε το δέντρο, χάνουμε το δάσος. Όποιος κι αν διαβάσει το άρθρο , θα σκεφτεί πως κράζω και ξεφτιλίζω γιατί ζηλεύω-είμαι εριστική-δεν κατανοώ και άλλες πολλές μπούρδες. Κανείς δεν θα καταλάβει πως ίσως έχω αγανακτήσει, ίσως προσπαθώ να μας ξυπνήσω, ίσως με θλίβει η κατάντια μας και η κενότητά μας.
Το παράδειγμα του χωριού και της παιδικής χαράς ήταν ένα πρόσφατο γεγονός που πυροδότησε όλη αυτή την αναφορά και καταγραφή γεγονότων. Η ουσία ήταν, είναι και θα είναι πως χάσαμε την ουσία, χάσαμε πολλές αξίες και δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν αρκεί μια ‘’ανόητη φωνακλού’’ να γράφει συνέχεια και όλοι να στεκόμαστε σε ηλίθιες δικαιολογίες και σε άστοχους χαρακτηρισμούς όπως : είναι παλιομοδίτισσα, χίπισσα, βαρετή, αλλοπαρμένη κλπ. Αν δεν μάθετε να αγαπάτε και να σέβεστε πρώτα τον εαυτό σας και έπειτα τους άλλους, δεν θα σας σώσει κανένα κραγιόν και κανένα λαϊκό άσμα .
