Σε μια χρονιά γεμάτη, μέχρι στιγμής, με σούπερ ήρωες, ήρθε η ώρα των Χ-Men να λάμψουν στη μεγάλη οθόνη, με το Απόκαλιψ (αλήθεια τώρα, ποιος έξυπνος εδώ στην Ελλάδα είχε την ιδέα να μεταφράσει έτσι τον τίτλο;). Όπως συμβαίνει συχνά στο franchise των Χ-Men, παρελθόν, παρόν και μέλλον συνδέονται για να δημιουργήσουν ένα εκρηκτικό μίγμα.
X-Men: Apocalypse (2016) – Superhero, 144΄
Σενάριο: Simon Kinberg
Σκηνοθεσία: Bryan Singer
Πρωταγωνιστούν: James McAvoy, Michael Fassbender, Jennifer Lawrence
Τα γεγονότα της προηγούμενης ταινίας (Days of the Future Past, 2014) ανήκουν στο παρελθόν για τους βασικούς X-Men, τον καθηγητή Charles Xavier (McAvoy), τη Mystique (Lawrence) και τον αμφιλεγόμενο Magneto (Fassbender), μεταξύ άλλων. Διάφορα ανησυχητικά φαινόμενα ανά τον πλανήτη όμως θα τους θέσουν σε επιφυλακή. Το μεγάλο χτύπημα τελικά είναι η επιστροφή του πρώτου μεταλλαγμένου της ιστορίας, του En Sabah Nur (Oscar Isaac), ο οποίος σχεδιάζει να καταστρέψει τον κόσμο (κλασικά) μαζί με 4 συμμάχους του. Ενώ ο πικραμένος Magneto δυσκολεύεται να αποφασίσει ποια πλευρά να διαλέξει, ο καθηγητής και η ομάδα του στρατολογούν νέα, ικανότατα μέλη, αλλά και παλιούς φίλους, για να αντιμετωπίσουν τον τεράστιο αυτό κίνδυνο.
Στόχος του μόνιμου σκηνοθέτη των X-Men Bryan Singer (Συνήθεις Ύποπτοι) ήταν να δημιουργήσει μια αναμφίβολα πιο συναρπαστική, αμιγή “superhero movie” συγκριτικά με τις δύο προηγούμενες ταινίες της σειράς που σκηνοθέτησε ο ίδιος. Έτσι, εδώ έχουμε αρκετά νέα «αστέρια» να εισβάλλουν αποφασιστικά στη μάχη και συχνά να κλέβουν την παράσταση από τους «κλασικούς» πρωταγωνιστές. Οι πολυάριθμοι φαν της σειράς Game of Thrones πιθανότατα θα αναγνωρίσουν την 20χρονη Sophie Turner στο ρόλο της Jean Grey, ενώ δυναμική πρώτη εμφάνιση στο franchise κάνει και ο Tye Sheridan ως Scott Summers.
Παρ΄ όλα αυτά, κεντρικοί ήρωες εξακολουθούν να είναι δυο παλιές καραβάνες, ο καθηγητής και ο Magneto. Άλλωστε, οι χαρακτήρες αυτοί έχουν αναλυθεί επαρκώς στα προηγούμενα έργα έτσι ώστε ο Singer να έχει τη δυνατότητα να εισβάλλει περισσότερο στον εσωτερικό τους κόσμο και να απασχολήσει το θεατή με τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους χωρίς να φανεί περίεργο ή απότομο. Ειδικά για τον Magneto, μπορούμε να πούμε πως πρόκειται για τον μεγαλύτερο superhero αντι-ήρωα, και χάρη στην απαράμιλλη ποιότητα του Fassbender ο χαρακτήρας αυτός είναι από τους πιο ενδιαφέροντες που βλέπουμε στις ταινίες της Marvel.
Επειδή όμως και οι κακοί παίζουν ουσιώδη ρόλο στις ταινίες αυτές (συχνά πιο ουσιώδη απ΄ τους καλούς), ο En Sabah Nur μοιάζει πολλά υποσχόμενος, με τις ιδιαίτερες αντιλήψεις και προσδοκίες του. Όσο προχωράει το έργο περιμένεις να δεις πολλά πράγματα, αλλά δυστυχώς ο χαρακτήρας του δεν αναπτύσσεται στο σενάριο όσο θα μπορούσε, όπως και αυτοί των ακολούθων του. Η όλη υπόθεση πάντως είναι πολύ καλοστημένη, αν και μάλλον προβλέψιμη, και το ενδιαφέρον διατηρείται μέχρι και την τελική μάχη.
Για άλλη μια φορά, εν τω μεταξύ, οι X-Men προβάλλουν επιτυχώς το «σοβαρό» προφίλ της Marvel. Όχι πως δεν υπάρχει χιούμορ, αλλά σε δευτερεύοντα βαθμό (συγκριτικά με τους Avengers), ενώ υπάρχει εμφανώς περισσότερος χώρος για ανάδειξη χαρακτήρων και συναισθημάτων. Ακόμα και χωρίς το στοιχείο των σούπερ ηρώων, το franchise στέκεται άνετα και μόνο του ως μια καλή σειρά περιπετειών δράσης.
Ισορροπημένη, λοιπόν, και όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακή, η νέα ταινία των Χ-Men μας άφησε γενικά θετικά συμπεράσματα, έστω κι αν δεν ενθουσίασε. Με την αποφασιστική συμβολή του Singer, παρατηρούμε ότι το συγκεκριμένο franchise παραμένει «σταθερή αξία» και διακρίνεται από τον επιτυχημένο συνδυασμό συγκροτημένης πλοκής και μερικών καλογυρισμένων σκηνών δράσης, τυπικές για superhero movies. Κι αν είστε φαν των Χ-Men, σας έχω καλά νέα: το σίκουελ είναι ήδη στα σκαριά…
