Αναρωτιέμαι αν έχουμε αναλογιστεί ποτέ και ο καθένας μας ξεχωριστά πόσοι έρωτες ζουν στο παρασκήνιο και στην παρανομία. Πόσοι έρωτες βιώνονται στα κρυφά μέσα στη μάζα του κόσμου και πόσοι άνθρωποι κλαίνε βουβά την ώρα εκείνη που χαμογελούν και σφίγγουν τα δόντια χωρίς κανένας να μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει όντως, αφού παλεύουν να κρύψουν τα δάκρυα τους πίσω από τη λάμψη των ματιών τους μέσα από ένα χαμόγελο…
Έχω διαβάσει, πως όλοι εκείνοι που είναι “η ψυχή της παρέας”, οι χαβαλετζήδες και η χαρά όλων, είναι οι ίδιοι που βιώνουν τα πιο έντονα συναισθήματα, αυτοί που παλεύουν με το “εγώ” τους, με το “θέλω” και το “μη”, με το “πρέπει” και το δεν “μπορώ”… Γιατί άλλο το “δεν θέλω” κι άλλο το “δεν μπορώ”… Δυο τόσο δα μικρές λέξεις με ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα τους… Ένα χάσμα που κρύβει τεράστια μυστικά, λάθη και πάθη, δάκρυα και χαμόγελα, έρωτα και απογοήτευση, θλίψη και οργή….
Ναι και οργή, γιατί τρελαίνεσαι όταν αγαπάς και δεν μπορείς να έχεις αυτό που λαχταράς, ακόμα χειρότερα όμως όταν αυτό είναι αμοιβαίο και από τις δυο πλευρές, εκεί εξαγριώνεσαι, θέλεις να σκίσεις τα ρούχα σου τραβώντας και να πέσεις στη θάλασσα, να βουτήξεις μέχρι να κοπεί η ανάσα σου και να κλαις τόσο πολύ, τόσο έντονα και τόσο βουβά…
Και τα δάκρυα σου να χάνονται μέσα στο πέλαγος κι εκείνη την ίδια στιγμή που νιώθεις πως πνίγεσαι να βγεις πάλι στην επιφάνεια και να τρέχεις να σωθείς, σαν κάτι να σε κυνηγάει, σαν να κινδυνεύεις… Από ποιον όμως κινδυνεύεις;Από τους άλλους, από κάποιον συγκεκριμένο, ή από τον ίδιο σου τον εαυτό; Μικρή ερώτηση και ίσως ρητορική, μεγάλη η απάντηση και ίσως ανύπαρκτη…
Γιατί, έτσι απλά κάποια πράγματα δεν μπορούν να εξηγηθούν ούτε και να αφηγηθούν… Γιατί όταν η καρδιά μιλάει, το μυαλό το βουλώνει και την ακολουθεί πιστά χωρίς να μπορεί να επιβληθεί η λογική.Γιατί ο έρωτας μάτια μου δεν έχει λογική, αν είχε δεν θα λεγόταν έρωτας αλλά “black jack”… Θα έπαιζες με γνώμονα τη στρατηγική και όχι την καρδιά. Δεν θα πάγωναν τα δάχτυλα σου στο άγγιγμα, δεν θα σου κοβόταν η ανάσα με αυτό το γλυκό ψιθύρισμα πίσω από το αυτί σου…
Δεν θα χανόσουν στο βλέμμα και δεν σπαρταρούσες στην αγκαλιά… Αχ, αυτή η αγκαλιά, έχει τόση δύναμη μέσα της, να χτίσει και να γκρεμίσει κάστρα ολόκληρα και επιβλητικά τείχη σε μια και μόνο στιγμή. Μόνο αν έχεις νιώσει έτσι, με καταλαβαίνεις με όσα σου λέω τώρα…
Μόνο αν έχεις έρθει σε απόγνωση για το αύριο, για το “εμείς και το μαζί”… Αυτό το γ@μημέν@ το εμείς και το μαζί που μπορεί να σε σκοτώσει… Είναι εκείνο που μπορεί να σε φτάσει στα άστρα…Αυτό που πονάει όμως πιο πολύ από όλα είναι όταν η κατάσταση δεν έχει γυρισμό, αρχή και τέλος… Όταν μέσα σου λες δεν πρέπει και τέλος κι εκείνη την ίδια στιγμή αρπάζεις το μαραφέτι σου και στέλνεις μήνυμα…
Ένα μήνυμα που να γράφεις πως μόνο εγώ ξέρω με πόσες αγρύπνιες ξενύχτησα τη ζωή μου, με τα φώτα κλειστά, πίσω από την αυλαία σε ένα θέατρο κενό και παγωμένο… Στο δικό μου θέατρο με πρωταγωνιστές εμένα, εσένα και τον πόνο. Έναν πόνο που σκίζει τα σωθικά και ρημάζει τις ψυχές κι εκείνο το “γιατί”…
Εκείνο το αναπάντητο ερώτημα, γιατί τώρα; Γιατί σε μένα, γιατί σε σένα; Γιατί; Γιατί; Απάντηση δεν υπάρχει πουθενά, γιατί αν υπήρχε ίσως να το απέτρεπες. Τόσες ερωτήσεις, τόσα ξενύχτια, τόσος πόνος, τόσος φόβος, τόσα μυστικά και το αποτέλεσμα; Πόνος και πόνος μόνο…
Ένας πόνος που δεν θα σβηστεί, που δεν θα ξεχαστεί,παρά μόνο θα καλυφθεί από στάχτες και σπασμένα κομμάτια και στην πρώτη ατυχία, στην πρώτη στροφή θα φουντώσει ξανά για να μας θυμίζει όλα όσα κάναμε κι όλα όσα δεν μπορέσαμε να κάνουμε για εμάς και για τους άλλους…
Ένα είναι εκείνο που με παρηγορεί, πως έστω και για λίγο μου δόθηκε ένα ένα “εισιτήριο” που έγραφε πάνω σ’ αγαπώ κι εγώ το άρπαξα κι άρχισα να τρέχω για το ταξίδι μου μαζί σου. Κι αν το σώμα μου δεν μπορούσε για εκατομμύρια λόγους να ταξιδέψει μαζί σου, πίστεψε με πως το μυαλό μου γύρισε όλο τον κόσμο μαζί σου κι εκεί που υπάρχουν χιλιάδες φώτα αλλά κι εκεί που δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά μόνο τα σκοτάδια σου…
Τα σκοτάδια σου αγάπησα κι ερωτεύτηκα και μετά εσένα,ξέρεις γιατί; Γιατί αυτός που ερωτεύτηκε το σκοτάδι σου και το θυμό σου, είναι εκείνος που δεν θα σε αφήσει όταν λάμψει το φως από τη χαραμάδα της καρδιάς σου… Είναι ο μόνος που θα σου κρατάει το χέρι ακόμα κι αν ξέρετε κι οι δυο πως οι δρόμοι σας θα είναι πάντα παράλληλοι και δεν θα ενωθούν ποτέ…
…Μου αρκεί πως ξέρω ότι είσαι εσύ η οικογένεια μου, αφού ο εαυτός μου είναι μαζί σου…
