Εκείνη μόνη και περιπλανώμενη σε όλη της την ζωή, συνοδευόμενη από μαύρες διάφορες σκέψεις που έσκιζαν το μυαλό και την ψυχή της. Φυσικά όχι από το πουθενά, όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Εκείνος μπήκε στη ζωή της τόσο ξαφνικά και αναπάντεχα που την ξάφνιασε… Πριν ακόμα το καταλάβει και πόσο μάλλον πριν ακόμα τον δει και τον αγγίξει, τον ερωτεύτηκε!
Είναι εκείνα τα ανάμεικτα συναισθήματα που δεν ξέρεις αν όντως αυτό που ζεις είναι αληθινό ή πλασματικό, αφού ανάμεσα στους δυο υπάρχει μια οθόνη. Δεν ήξερε πως να τον αντιμετωπίσει και πως να διαχειριστεί τα αισθήματα της κι όλο αυτό την μπέρδευε ακόμα περισσότερο! Μέχρι που μια μέρα προσπάθησε να εξωτερικευτεί, να τον αντιμετωπίσει και να του δώσει να καταλάβει όσα ένιωσε. Όμως τα πράγματα δεν ήρθαν όπως εκείνη τουλάχιστον ήθελε…
Προσπάθησε ή και προσπάθησαν αρκετές φορές να συναντηθούν όμως τα εμπόδια που αναπτύσσονταν κάθε φορά πολλά και διάφορα… Καβγάδες, εγωισμοί, μέχρι που εκείνη αποφάσισε να απομακρυνθεί για να προφυλάξει τον εαυτό της… Όσο κι αν την πονούσε έτσι ένιωθε πως έπρεπε να κάνει. Κι έτσι έκανε, ”έφυγε” και εκείνος φυσικά προχώρησε παρακάτω, όμως μετά από καιρό, ένα απόγευμα εμφανίστηκε μπροστά της από το πουθενά, πάλι..
Όπως την πρώτη φορά, έτσι και τώρα δεν τον περίμενε, ξαφνιάστηκε, η καρδιά της άρχισε πάλι να χτυπάει γρήγορα και το μυαλό της να ταξιδεύει μαζί του. Όμως πάλι τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα ονειρευόταν… Τι κι αν του μιλούσε, τι κι αν του άνοιγε την καρδιά της. Εκείνος έκλεινε τα αυτιά του, ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε… Την μπέρδευε συνεχώς, μέχρι που μια μέρα εύλογα κουράστηκε κι ”έφυγε”.
Εκείνος έφυγε για το ταξίδι του και ξαφνικά πάλι εμφανίστηκε μπροστά της και πάλι μπήκε στον δικό της ωκεανό, άρχισε πάλι να κολυμπάει στα βαθιά, της έλειπε πάλι, τον ήθελε πάλι, τον είχε ανάγκη… Τον λαχταρούσε αλλά εκείνος πάλι την έριχνε ακόμα πιο βαθιά… Άρχισε να νιώθει ότι και τότε, πάλι ερωτευμένη, πάλι σκεπτική, βυθισμένη στο μυαλό της… Τον ήθελε στη ζωή της, όμως εκείνος σκληρός σαν τοίχος και εκείνη τυλιγμένη γύρω από τις φλόγες της απλά καιγόταν.
Το μόνο που τελικά ξέρει για εκείνον είναι πως πιθανόν φοβόταν την ηλικιακή διαφορά τους. Εκείνη πάλι προσπάθησε να του δώσει να καταλάβει,να νιώσει τα αισθήματα της. Μάταιος κόπος, μάταια δάκρυα και ατελείωτα ξενύχτια συντροφιά με τη φωτογραφία του, δίχως εκείνος να ξέρει και δίχως να μπορεί να καταλάβει!!
Πλέον τα ξέρει όλα, του έχει μιλήσει, του έχει ανοίξει διάπλατα την καρδιά της, αλλά εκείνος κοιτάζει αλλού! Πλέον δεν ξέρει τι άλλο να κάνει, εκείνος συνεχώς ”έχει τα δικά του”, λες κι ο υπόλοιπος κόσμος περιφέρεται στο ροζ και στο γαλάζιο… Τι άλλο να του πει, να τον παρακαλέσει και γιατί; Αν ήθελε θα ήταν κοντά της μα κι αν δεν ήθελε, έπρεπε να της το είχε πει όσο κι αν πονούσε…
Καμιά φορά, καλύτερα ένα τέλος με ένα βέλος στην καρδιά, παρά μικρά και επαναλαμβανόμενα βελάκια. Αυτά πονάνε περισσότερο…
…Να προσέχεις και να μην ξεχάσεις ποτέ, πόσο πολύ…
