Τις προηγούμενες μέρες έπεσα πάνω σε αυτή την ταινία και σκεπτόμενη ότι συνήθως οι ταινίες που σχετίζονται με τον αθλητισμό είναι ενδιαφέρουσες και εμψυχωτικές αποφάσισα να την δω. Καταρχάς, ξαφνιάστηκα με το ότι πρόκειται για παραγωγή του 2016, αλλά δεν είχα ακούσει για αυτή και με το ότι βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.
Παρακολουθούμε την ζωή του εφήβου Ali (George Kosturos) το 1980 από την στιγμή που φεύγει παράνομα από το Ιράν και μεταναστεύει στην Αμερική με τον θείο του, Hafez Tabad (Ali Afshar) για να γλιτώσουν από τον πόλεμο και να φτιάξουν την ζωή τους. Αυτό αποδεικνύεται δύσκολο και για τους δύο, καθώς πολλοί είναι εκείνοι που με υπερβολικό ζήλο υποστηρίζουν ότι όλοι οι Ιρανοί θα πρέπει να επιστρέψουν στην χώρα τους. Αυτό επηρεάζει και το σχολικό περιβάλλον, όπου ο Ali δέχεται τις κοροϊδίες των συμμαθητών του. Όλα, όμως, γίνονται υποφερτά με την βοήθεια της συμμαθήτριάς του, Kristi Larsen (Lia Marie Johnson) και του προπονητή της ομάδας πάλης, της οποίας γίνεται μέλος, του Plyler (William Fichtner).
Σκηνοθέτης είναι ο Alex Ranarivelo. Παρά το γεγονός ότι είναι μια ταινία που επικεντρώνεται στο άθλημα της πάλης, προβάλλονται βίντεο από πολιτικές ομιλίες και ρεπορτάζ της εποχής δείχνοντας παράλληλα τον πολιτικό και κοινωνικό αναβρασμό λόγω του πολέμου. Στην προσπάθειά του να μεταδώσει το πνεύμα της εποχής πολλοί είναι οι καλλιτέχνες που τον βοήθησαν. Πρώτα πρώτα ο διευθυντής φωτογραφίας, ο Reuben Steinberg χρησιμοποίησε χρώματα κάπως μουντά, που σου θυμίζουν παλιά εποχή. Ιδιαίτερα, στις πρώτες σκηνές που δείχνουν τη ζωή στο Ιράν κυριαρχούν σκοτεινά χρώματα, για να φανεί πόσο άσχημη και ζοφερή ήταν η κατάσταση στη χώρα. Το μεγαλύτερο θετικό της ταινίας είναι οι διαφορές στους δύο πολιτισμούς, τον ιρανικό και τον αμερικανικό. Από την γλώσσα, το φαγητό, τις συνήθειες και το ντύσιμο γίνονται καταφανείς οι διαφορές και οι ανομοιότητες ανάμεσα στις δύο κουλτούρες. Το ντύσιμο, βέβαια, θα παίξει ιδιαίτερο ρόλο, καθώς συμβολίζει την προσωπικότητα και την εικόνα που θέλει ο καθένας να δείξει στους γύρω του. Η δουλειά, λοιπόν, της Cami Nemanich ως υπεύθυνης για τα ρούχα αποκτάει μεγαλύτερη βαρύτητα, αφού βλέπουμε και τους δύο Ιρανικής καταγωγής χαρακτήρες να επιθυμούν και να χαίρονται όταν παίρνουν στην κατοχή τους αμερικανικά ρούχα, που συμβολίζουν την ένταξή τους στον αντίστοιχο πολιτισμό και μάλιστα ήταν τέτοια που τους έθεταν σε υψηλό επίπεδο στην ιεραρχία.
Πέρα από αυτούς τους καλλιτέχνες, σημαντικοί είναι και οι ηθοποιοί που συμμετείχαν δίνοντας ζωή στους χαρακτήρες. Το μεγάλο όνομα της ταινίας είναι ο William Fichtner, που έγινε περισσότερος γνωστός από τον ρόλο του ως Alex Mahone στην τηλεοπτική σειρά Prison Break. Δεν θα αμφισβητήσω το γεγονός ότι είναι ένας άριστος επαγγελματίας, αλλά προσωπικά θεωρώ άστοχη την επιλογή να τον κάνουν να φαίνεται συναισθηματικά ευάλωτος και εύθραυστος, ειδικά στις πρώτες σκηνές όπου εμφανίζεται, επειδή δεν εξυπηρετεί κάποιον ιδιαίτερο ή υψηλό σκοπό στην ταινία. Παράλληλα, σε μεγάλο όνομα αναδείχτηκε και ο George Kosturos, που ενσαρκώνει τον Ali. Συγκρίνοντας την πρώτη και την τελευταία σκηνή μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί την συναισθηματική ωρίμανση και την αυτοπεποίθηση που απέκτησε, με άλλα λόγια την αλλαγή που βίωσε ο χαρακτήρας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελεί το γεγονός ότι στις πρώτες σκηνές ήταν σφιγμένος και απέφευγε τις εντάσεις και τους τσακωμούς κάτι που παύει να ισχύει από ένα σημείο και μετά.
Και τώρα η ώρα των αρνητικών σχολίων. Θα ήθελα να επικεντρωθώ σε ένα μόνο, αλλά είναι αρκετό για να χαλάσει όλη την ταινία. Ήδη πριν πατήσεις το play ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί και δυστυχώς η ταινία δεν σε διαψεύδει. Ακολουθεί όλα τα κλισέ των ταινιών με αθλήματα και αυτό είναι που δεν την κάνει να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες του είδους της. Έχουμε τον πρωταγωνιστή, ο οποίος έχει το ταλέντο και την θέληση να εργαστεί σκληρά και είναι ταυτόχρονα και ο καλύτερος στην ομάδα, αλλά το περιβάλλον του δεν τον αποδέχεται και του δημιουργεί προβλήματα. Παράλληλα, βέβαια, είναι μία μόνο κοπέλα που παρά τους χλευασμούς εις βάρος του τον ερωτεύεται και τον ενθαρρύνει. Και φυσικά, υπάρχει και ο μεγάλος κακός της υπόθεσης. Αυτός είναι ένας υπερβολικά δυνατός αθλητής, που επειδή θέλει να παραμείνει στην κορυφή, τον απειλεί ότι όταν παλέψουν οι δυο τους θα τον συνθλίψει, αλλά φυσικά στο τέλος χάνει. Λίγο πολύ αυτά είναι τα όσα συμβαίνουν σε αυτές τις ταινίες και όσα συμβαίνουν και στην δικιά μας.
Παρόλα αυτά, το American Wrestler: The Wizard είναι μια ταινία που θα πρότεινα σε όλους να την δουν, γιατί όχι μόνο προωθεί ένα αντιρατσιστικό μήνυμα, αλλά επίσης μπορεί να εμπνεύσει και εσένα να ακολουθήσεις το όνειρό σου αγνοώντας τις φωνές που σου λένε ότι δεν θα τα καταφέρεις.