Μια από τις πιο πολυβραβευμένες ταινίες της χρονιάς που μας πέρασε, με 5 οσκαρικές υποψηφιότητες μεταξύ άλλων, το Lady Bird είναι ένα τυπικό coming-of-age film, αλλά με -κατάλληλη για την εποχή- γυναικεία χροιά.
Lady Bird (2017) – Coming-of-age drama, 92΄
Σενάριο – Σκηνοθεσία: Greta Gerwig
Πρωταγωνιστούν: Saoirse Ronan, Laurie Metcalf, Lucas Hedges, Beanie Feldstein
Μια 17χρονη από το Σακραμέντο της Καλιφόρνιας, μόνιμα δυσαρεστημένη από την οικογένειά της, περνά την τελευταία της χρονιά στο σχολείο με το όνειρο να βρεθεί σε πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και να εγκαταλείψει για πάντα το σπίτι της.
Tο Lady Bird δε μας λέει κάτι διαφορετικό απ΄ ότι έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη -αλλά και στην πραγματική ζωή- εκατοντάδες φορές. Η ομώνυμη ηρωίδα (Saoirse Ronan) είναι μια τυπική 17χρονη από σχετικά φτωχή οικογένεια, με τις εφηβικές της ανησυχίες και ανασφάλειες, τις εύθραυστες φιλίες, τα ερωτικά σκιρτήματα, τα σκαμπανεβάσματα και τα όνειρα που κάνει για να ξεφύγει από μια πραγματικότητα την οποία θεωρεί πολύ χειρότερη απ΄ότι όντως είναι. Τα έχουμε λίγο πολύ περάσει όλοι/ες αυτά ως έφηβοι, τα έχουμε δει και σε πολλά έργα του είδους από τις απαρχές της τέχνης.
Όχι λοιπόν, το Lady Bird δε βασίζεται στην ιστορία που αφηγείται, αλλά στον τρόπο με τον οποίο την αφηγείται. H 34χρονη Greta Gerwig, ηθοποιός ως τώρα, περνά πίσω από την κάμερα για πρώτη φορά και υπόσχεται μια μίνι επανάσταση. Με το Χόλιγουντ να κλονίζεται συνεχώς από τις αποκαλύψεις περί σεξουαλικής παρενόχλησης και το γενικότερο κλίμα σεξισμού, μια νέα γυναίκα δημιουργός έρχεται να παρουσιάσει μια ταινία με γυναίκα ηρωίδα, που προσπαθεί να δει τον κόσμο από τα δικά της μάτια.
Αυτό βέβαια δεν καθιστά την ταινία “γυναικεία” (αν και δε μ΄αρέσει αυτός ο όρος, δεν υπάρχουν ταινίες για άνδρες και ταινίες για γυναίκες) αλλά για πέρα για πέρα ανθρώπινη. Από τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις ενέργειες της ηρωίδας, αλλά και όσα τις συμβαίνουν, μπορεί να ταυτιστεί οποιοσδήποτε έχει υπάρξει ποτέ έφηβος, οποιοσδήποτε έχει ονειρευτεί κάτι καλύτερο απ΄αυτό που ζει τώρα, οποιοσδήποτε έχει πέσει -προσωρινά έστω- θύμα των ανασφαλειών του. Και στην ταύτιση αυτή βοηθά η εκπληκτική ερμηνεία της εξαιρετικά ταλαντούχας Ronan (υποψήφια για Όσκαρ προ διετίας για το Brooklyn), αλλά και η ρεαλιστική, αποκαλυπτική σκιαγράφηση της ηρωίδας από τη σκηνοθέτη.
Η ιστορία εξελίσσεται με ενδιαφέρον αλλά προβλέψιμες ανατροπές, αλλά το συγκλονιστικό, κατά τη γνώμη μου, φινάλε αποζημιώνει κι είναι άκρως αληθινό και διδακτικό. Κατά τη διάρκεια του φιλμ η σκηνοθέτης δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα, με τους διαλόγους, τη μουσική επένδυση, την ενδυματολογία, την κάθε λεπτομέρεια, ώστε να κυλήσει πιο ευχάριστα. Εκτός της Ronan, ξεχωρίζει η ερμηνεία της Laurie Metcalf στο ρόλο της μητέρας της ηρωίδας, με την οποία η τελευταία διατηρεί μια δύσκολη αλλά πολύ βαθιά σχέση.
Στο καστ κυριαρχούν γυναικείοι χαρακτήρες, και την ιστορία τη βλέπουμε μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Gerwig, γυναίκα η ίδια, προσπάθησε -με επιτυχία- να εκμεταλλευτεί το μομέντουμ δημιουργώντας μια τέτοια ταινία, αλλά θα ήταν κατάφωρη αδικία να την καταδικάσουμε γι΄ αυτό. Η ταινία της είναι πολύ όμορφη, κι άλλωστε έχουμε δει αμέτρητες ταινίες στις οποίες κυριαρχούν άνδρες, ας κυκλοφορήσουν και μερικές με αντίστροφους ρόλους. Δικαίως, επομένως, έγινε η πέμπτη γυναίκα στα χρονικά που προτείνεται για Όσκαρ Σκηνοθεσίας, και πρώτη μετά το 2009.
Το Lady Bird, λοιπόν, που ανακηρύχθηκε πρόσφατα καλύτερη κωμωδία της χρονιάς στις Χρυσές Σφαίρες (το πώς και γιατί κατατάχθηκε στις κωμωδίες παρακαλώ να μας το εξηγήσουν οι συντελεστές των βραβείων, γιατί μοιάζει ακατανόητο), είναι μια από τις ταινίες που ξεχώρισαν τη χρονιά που μας πέρασε, μια χρονικά φτωχή από ποιοτικές ταινίες. Σίγουρα αξίζει της προσοχής και της παρατήρησής μας για τη σκηνοθετική του αρτιότητα, το όμορφο σενάριο και τις δυνατές ερμηνείες των πρωταγωνιστών.
Βαθμολογία: 7,5/10
