Είναι Κυριακή πρωί είμαι στην πόλη που σπουδάζω και μόλις ξύπνησα. Για την ακρίβεια μόλις έκανα τον καφέ μου έστριψα το τσιγάρο μου και έχω ξεκινήσει να πληκτρολογώ αυτές τις γραμμές. Έξω έχει λιακάδα (χαρά Θεού), κανονικά θα έπρεπε να στρωθώ στο διάβασμα αλλά δεν έχω ιδιαίτερη όρεξη οπότε βρήκα την ευκαιρία να κάτσω και να σου μιλήσω. Για ποιο θέμα να γράψω σήμερα; Δεν έχω αρκετή έμπνευση είναι η αλήθεια, αυτή η εβδομάδα ήταν αρκετά ψυχοφθόρα για μένα κι έτσι δεν έχω το μυαλό μες το κεφάλι για να συγκεντρωθώ κι να επικεντρωθώ σε κάτι συγκεκριμένα. Ας κάνω μια προσπάθεια όμως, δεν έχω να χάσω κάτι.
Σου έχει τύχει να υπάρχει κάποιο άτομο που να σε πνίγει με την συμπεριφορά του και τα λόγια του; Να αισθάνεσαι ότι δεν σ’ αφήνει ν’ αναπνεύσεις; Να είσαι στον ίδιο χώρο μαζί του και να μετράς μέχρι και τα δευτερόλεπτα για να πάψεις να είσαι; Να φαντάζεσαι ότι είσαι κάπου αλλού; Ότι δεν υπάρχει καν σαν ιδέα στην ζωή σου; Αν ταυτίζεσαι τότε νομίζω πως πρέπει να διαβάσεις το άρθρο αυτό, γιατί ίσως να νιώσεις ότι εκφράζω όσα νιώθεις.
Υπάρχουν εκεί έξω πολλά άτομα που ούτε μπορείς να σκεφτείς τι κακό μπορούν να προκαλέσουν. Δεν πάει ανθρώπινος νους στο τι έχουν μέσα στο κεφάλι τους. Ας τα πάρουμε κάπως με τη σειρά (όσο γίνεται τουλάχιστον). Όταν ένας άνθρωπος – αν μπορεί να καταταχθεί στην κατηγορία ανθρώπων ένα τέτοιο ον – σου κάνει ένα καλό, μια εξυπηρέτηση ρε παιδί μου είναι λογικό να ξεκινήσεις να το συμπαθείς. Πρόσεξε τι λέω. Να το συμπαθείς. Όχι, να το θες στη ζωή σου ερωτικά, κι σαφέστατα όχι να το αγαπήσεις. Πως μπορείς άλλωστε να αγαπήσεις κάποιον/ κάποια μέσα σε δύο – τρεις φορές που τον/την έχεις δει, πρακτικά δες το δεν γίνεται. Ωραία, άντε κι σου κάνει μια εξυπηρέτηση που τώρα που το σκέφτομαι είχε το σκοπό του αυτή η κίνηση, πρέπει να του το ξεπληρώσεις κάπως; Κι αν ναι με τι τρόπο; Είναι ακραίο σενάριο να δεχθείς να πραγματοποιήσεις κάθε αρρωστημένη φαντασία κάθε ανθρώπου εκεί έξω. Τι είσαι; Πειραματόζωο; Βούληση δεν έχεις; Αξιοπρέπεια; Κι ας θέσουμε ότι αυτό το άτομο, το οποιοδήποτε άτομο προσφέρεται από μόνο του να σε βοηθήσει σε κάτι που γνωρίζει καλά ότι το έχεις ανάγκη τι θα κάνεις όταν είσαι θολωμένος από το άγχος; Λογικά θα δεχτείς (αν και μεταξύ μας δεν πρέπει). Το αντάλλαγμα που σου ζητάει είναι να παρατήσεις τον άνθρωπο που είσαι μαζί του και να ξεκινήσεις κάτι μαζί του. Προσπαθεί (άκουσον άκουσον) να σε εντυπωσιάσει – ίσως και να σε δελεάσει – με διάφορους ανιαρούς δόλους όπως ταξίδια και δώρα. Και πάλι θα παίξω τον συνήγορο του διαβόλου, πως είναι δυνατόν να δεχθείς να μπεις σε ένα τέτοιο τρυπάκι μονάχα για να εξυπηρετήσεις τους σκοπούς σου; Εντάξει δεν λέω ο σκοπός αγιάζει τα μέσα αλλά μέχρι έναν βαθμό. Αν είναι να υποβιβάσεις αξιοπρέπεια και κάθε ίχνος νοημοσύνης σου το έχασες το παιχνίδι φίλε μου.
Οπότε ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση… του κάνεις σαφές ότι δεν θέλω ούτε την βοήθεια σου σε κάτι, ούτε κι εσένα μέσα στη ζωή μου με τον όποιο τρόπο. Βασικά, ούτε να τον βλέπεις δεν θές (ξενερώνεις, σπάζεσαι) θέλεις να αποστασιοποιηθείς και αυτό θα κάνεις. Και ξεκινάει να γίνεται ενοχλητικός, φορτικός και γενικά με τον τρόπο του καθιστά τον εαυτό του ως ένα βάρος. Έχει πλάσει στο μυαλό του ένα σενάριο που προσπαθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να έχει πρωταγωνιστή εσένα. Κουράζεσαι όμως. Κουράζεσαι να του εξηγείς το όχι κι αυτός να επιμένει. Τι θα κάνεις; Τι θα έκανες βασικά; Θα το ανεχόσουν; Μπορεί να πεις ναι εγώ πάντως ούτε κατά διάνοια δεν θα το δεχόμουν όπως κι δεν το δέχτηκα. Κι σειρά έχουν τα επίμονα τηλεφωνήματα, οι άσχημες λέξεις , η δειλία του να παραδεχτεί τα όσα λέει σε σένα σε άλλα άτομα που μεσολαβούν για να σε βοηθήσουν. Τζάμπα μάγκας δηλαδή. Ένας άντρας που ξέρει να μειώνει τους άλλους και να υπερυψώνει το εγώ του μόνο σαν άντρα δεν μπορείς να τον δείς.
Αλήθεια εσύ που το διαβάζεις τώρα είσαι πρωτευουσιάνος; Δεν έχεις χωριό; Γιατί εγώ είμαι χωριάτισσα και μ’ αρέσει και πολύ μπορώ να σου πω. Πιάσε την κοιλιά σου γιατί θα γελάσεις, με το άτομο που σου λέω είμαστε από πολύ κοντινές περιοχές πως είναι δυνατόν να παρουσιάζει τον εαυτό του ως παιδί της πόλης, ως νεόπλουτο όταν ξεχνάει από που είναι και υποβιβάζει εσένα και τους γύρω σου ως χωριάτες. Αν εσύ θα έμπαινες στην διαδικασία να προσπαθήσεις κάτι μαζί του ε τότε πραγματικά θα τα ‘θελε ο οργανισμός σου. Δεν έχω μάθει ούτε να περιμένω βοήθεια από τους άλλους ούτε κι να φιλάω χέρια και πόδια για να πετύχω κάτι. Και εννοείται δεν ισχύει αποκλειστικά για μένα αυτό. Οι περισσότεροι άνθρωποι εκεί έξω (θέλω να πιστεύω) είναι σωστοί πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό τους κι μετέπειτα με όλους τους άλλους.
Σαν λαβύρινθος μοιάζει όλο αυτό! Γράφω, σβήνω, θυμάμαι & τσατίζομαι. Όταν ένας άνθρωπος (άντρας- γυναίκα) αυτό προμοτάρει τον εαυτό του ως «καλό άνθρωπο, που μόνο καλό μπορεί να σου κάνει» να είσαι σίγουρος ότι μόνο καλό δεν μπορεί να σου κάνει. Και δεν αναφέρομαι μόνο για αυτόν τον Mr Perfect, κολλάει κι σε άλλες καταστάσεις. O συγκεκριμένος τύπος στα δικά μου μάτια φαντάζει μανιακός. Έχει εμμονές και ψάχνει απεγνωσμένα κάποια να τις διοχετεύσει επάνω της. Συγγνώμη φίλε μου λάθος πόρτα.
Και συνεχίζουμε όσα λέγαμε… Οπότε σειρά έχουν άλλα μέσα, άλλοι άνθρωποι που θα σε βοηθήσουν γιατί όσο και να μην θες να το παραδεχτείς είσαι αδύναμος να τα βγάλεις πέρα μόνος σου. Όλα δείχνουν ότι τα κατάφεραν περίφημα, ποτέ δεν ξέρεις όμως τι σου επιφυλάσσει η μοίρα, το κισμέτ όπως θες πες το.
Όλα όσα σου περιέγραψα είχαν διάρκεια σχεδόν μια βδομάδα. Μπορώ να την χαρακτηρίσω ως την πιο ψυχοφθόρα βδομάδα της ζωής μου. Βρήκε πάτημα και προσπάθησε να το εκμεταλλευτεί προς όφελος του φυσικά. Λόγια υπήρχαν πολλά, πράξεις όμως μηδενικές. Μήπως λοιπόν το παντελόνι που φοράει είναι απλά ένα ένδυμα; Μήπως μερικές γυναίκες είναι πιο άντρες από κάποιους άντρες; Κι αν τι θα απογίνουν αυτές οι γυναίκες; Οέο;
Πάλι καλά δεν το πέρασα μόνη μου όλο αυτό, γιατί θα είχα σαλτάρει τελείως. Α! Ξέχασα να σου πω ότι ένιωσα λες κι έπαιζα σε αστυνομική ταινία γιατί είχαμε και παρακολουθήσεις , βέβαια το έζησα κι αυτό. Πάντως έτσι για την αλητεία να σου πώ ότι το χεράκι μου το σήκωσα και τον χτύπησα – αλλά είχα πέσει σε βιτσιόζο και του άρεσε , φαινόταν μην ρωτήσεις από τι βάλε την φαντασία σου να δουλέψει – και ενώ αρχικά το μετάνιωσα τώρα που περάσανε ορισμένες μέρες σκέφτομαι ότι έπρεπε να βάλω περισσότερη δύναμη!
Σταματάω να γράφω γιατί δεν έχει νόημα να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες. Δες το σαν storytime το συγκεκριμένο άρθρο αλλά κράτα την ουσία του: ΤΡΕΞΕ να γλιτώσεις όσο προλαβαίνεις. Και για να σε προλάβω δεν στα λέω όλα αυτά γιατί περιμένω κάτι, ή γιατί ψάχνω συμπόνια/λύπηση/προσοχή, στα λέω γιατί μπορεί ένα άτομο να νιώσει όπως ένιωσα ή να έχει βιώσει ή να βιώνει κάτι αντίστοιχο. Οπότε αυτό το άρθρο είναι για αυτό το ένα άτομο που μπορεί να ταυτιστεί με όσα έγραψα.
Ένα ευχαριστώ στα άτομα που ήταν δίπλα μου αυτές τις μέρες είναι το λιγότερο που μπορώ να πώ. Ξέρετε ποιοί είστε. Σας ευχαριστώ λοιπόν.
See you soon xx.
