Μια ομάδα πρακτικά ερασιτεχνών ηθοποιών –οι περισσότεροι μικρά παιδιά- χωρίς την παραμικρή εμπειρία στην κινηματογραφική υποκριτική, ένας σκηνοθέτης (Sean Baker) με… διατριβή στις ανεξάρτητες παραγωγές κι ένας μεγάλος σταρ (Willem Dafoe) ένωσαν πέρσι τις δυνάμεις τους για να καταδείξουν με κωμικοτραγικό τρόπο την αθέατη πλευρά της μαγευτικής Dinseyland στη Φλόριντα.
The Florida Project (2017) – Κοινωνικό δράμα, 111΄
Σκηνοθεσία: Sean Baker
Σενάριο: Sean Baker & Chris Bergoch
Πρωταγωνιστούν: Bria Vinaite, Brooklynn Prince, Willem Dafoe
Ελάχιστα μέτρα μακριά από τη Disneyland στο Ορλάντο, ένα εξάχρονο παιδί κι η άνεργη νεαρή μητέρα του παλεύουν να επιβιώσουν οικονομικά στις φτωχογειτονιές της περιοχής.
Είναι γνωστό πως οι ΗΠΑ είναι η χώρα των αντιθέσεων. Μέσα στις ΗΠΑ, ωστόσο, η Φλόριντα είναι το αποκορύφωμα των αντιθέσεων αυτών (όπως είδαμε και στο οσκαρικό Moonlight). Το Μαϊάμι, το Παλμ Μπιτς, τα πανάκριβα αυτοκίνητα, τα κότερα και τα ημίγυμνα μοντέλα, καθώς και η φαντασμαγορική Disneyland, βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από φτωχογειτονιές όπου η φτώχεια, η ανέχεια, η βία, η απελπισία κυριαρχούν. Florida Project, εξάλλου, ήταν το αρχικό generic όνομα του εγχειρήματος που τελικά έγινε η Disneyland.
Οι ηρωίδες της ιστορίας μας, μια single mother (Vinaite) και η μικρή κόρη της (Prince) βρίσκονται παγιδευμένες σ΄αυτήν ακριβώς την αθέατη και καθόλου όμορφη πλευρά της Disneyland, στο Ορλάντο. Διαμένουν σ΄ ένα κακής ποιότητας μοτέλ για το καλοκαίρι, με τη μικρή να κάνει φίλους μερικά ακόμη παιδιά από κοντινά διαμερίσματα και να επιδίδονται σε πάσης φύσεως σκανταλιές και κόλπα, συχνά εις βάρος ανυποψίαστων επισκεπτών και τουριστών. Η μητέρα της, απεγνωσμένη οικονομικά, καταφεύγει σε ολοένα και πιο ακραίες λύσεις για να επιβιώσει και να εξασφαλίσει την κόρη της. Αμφότερες δε θα επιβίωναν, βέβαια, χωρίς την ανοχή του καλόκαρδου διευθυντή του μοτέλ (Dafoe).
Οι δύο ηρωίδες, αν και μοιάζουν μεταξύ τους στην εφευρετικότητα, την αδιαφορία για τους οποιουσδήποτε κανόνες και την όρεξή τους για ζωή, αποτελούν ακόμη μια αντίθεση από μόνες τους. Η μικρή, αν και υπερβολικά ώριμη για την ηλικία της –αν η επιβίωσή σου κρέμεται καθημερινά από μια κλωστή, μια αθώα παιδική ηλικία μοιάζει κάπως δύσκολη- προσφέρει κωμική ανακούφιση κατά μήκος της ταινίας, με τις παιδικές τρέλες που σχεδιάζει κι εκτελεί μαζί με τους φίλους τους, δίνοντας συχνά την ψευδαίσθηση πως είναι ακόμη ένα παιδί που διασκεδάζει ανέμελο χωρίς προβλήματα. Κι αυτό όχι γιατί δεν έχει προβλήματα, όπως προαναφέραμε, αλλά γιατί αυτά τα επωμίζεται η μητέρα της, η οποία βυθίζεται όλο και περισσότερο στην απελπισία.
Η ταινία ακολουθεί μια ομαλή σταδιακή πορεία προς την… κάθοδο, δείχνοντας με αυξανόμενο ρυθμό τις δυσκολίες, τα προβλήματα, τη μαύρη πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι χαρακτήρες της. Κάνει μια ίσως μεγάλη εισαγωγή, γι΄ αυτό αργεί κάπως να μπει «στο ψητό», αλλά όταν το κάνει, σε καθηλώνει.
Δουλεύοντας με τελείως πρωτάρηδες ηθοποιούς, όπως έκανε εδώ ο Sean Baker, κι ειδικά όταν κάποιοι εξ αυτών είναι μικρά παιδιά, το έργο σου δεν είναι ποτέ εύκολο. Ο σκηνοθέτης, ωστόσο, ήθελε να διατηρήσει τη φυσικότητα των χαρακτήρων και των γεγονότων που περιγράφει, και οι πρωτάρηδες αυτοί, ειδικά οι δυο πρωταγωνίστριες, τον έβγαλαν ασπροπρόσωπο. Πλάι τους φυσικά η θρυλική φυσιογνωμία του τρεις φορές υποψήφιου για Όσκαρ Willem Dafoe, ο οποίος χρησιμοποιεί τις τεράστιες ικανότητές του για ν΄ αποδείξει πως συνεργάζεται εξίσου καλά με ερασιτέχνες όσο το έκανε και με τα μεγαλύτερα αστέρια του θεάματος.
Η ταινία δεν αποτελεί ορόσημο ή κάτι εντυπωσιακό, ούτε μας λέει πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί/ακούσει. Είναι, ωστόσο, μια όμορφη προσπάθεια, ενδιαφέρουσα, καλογυρισμένη, αξιόλογη, ακόμη και συγκινητική. Με την πλειοψηφία των ταινιών που πλημμυρίζουν τις αίθουσες να προέρχονται από 5-6 μεγάλα στούντιο, μια καλή ανεξάρτητη παραγωγή πάντα είναι μια ευχάριστη διαφορετική νότα.
Βαθμολογία: 7,5/10