Βασισμένο, θεωρητικά τουλάχιστον, σ΄ ένα δημοφιλές video game που πρωτοκυκλοφόρησε τη δεκαετία του ΄80, το Rampage αποτελεί ένα τυπικό monster film που υπόσχεται πολλή δράση, πλούσια ψηφιακά εφέ, μάχες με τέρατα και σκηνές αποκάλυψης, με ολίγον από χιούμορ και συνωμοσία.
Rampage (2018) – Επιστημονικής φαντασίας, 103΄
Σκηνοθεσία: Brad Peyton
Σενάριο: Ryan Engle, Carlton Cuse, Ryan J. Condal & Adam Sztykiel
Πρωταγωνιστούν: Dwayne Johnson, Naomie Harris, Malin Akerman, Jeffrey Dean Morgan
Ένας ιός, κατασκευασμένος από μια διαβολική εταιρία γενετικών τροποποιήσεων, ξεφεύγει στην ατμόσφαιρα μετά από ατύχημα και προσβάλλει τρία ζώα: ένα λύκο, έναν κροκόδειλο κι ένα γορίλα. Ο ιός μετατρέπει τα ζώα αυτά σε γιγάντιες φονικές μηχανές που απειλούν τον πλανήτη.
Με λίγες εξαιρέσεις, οι ταινίες που βασίζονται σε βιντεοπαιχνίδια δεν τα πηγαίνουν και τόσο καλά, ακόμη και σε εμπορικό επίπεδο, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Η ελάχιστη σύνδεση μεταξύ ενός παιχνιδιού και μιας κινηματογραφικής ταινίας είναι μάλλον η κύρια αιτία γι΄αυτό, αν κι έχουν γίνει και αξιόλογες προσπάθειες κατά το παρελθόν.
Το Rampage, πάντως, δεν πέφτει στην παγίδα γιατί αντλεί μόνο τη βασική έμπνευση από την ομώνυμη σειρά βιντεοπαιχνιδιών, κι ακολουθεί καθαρά δική του πορεία από κει και πέρα. Το σενάριο περιλαμβάνει τη δημιουργία τριών ζώων-τεράτων, με υπαιτιότητα μιας αδίστακτης CEO μιας βιολογικής εταιρίας (Akerman), η οποία βλέποντας τι προκάλεσε καλεί τα ζώα μέσω ενός ειδικού σήματος στην έδρα της εταιρίας, στο Σικάγο, αδιαφορώντας φυσικά για το τι θα προκαλέσουν αυτά στη διαδρομή ή μέσα στην πόλη.
Ευτυχώς, ένα από τα ζώα είναι ένας σπάνιος αλμπίνο γορίλας, ο οποίος έχει αναπτύξει μια ξεχωριστή φιλία μ΄έναν ζωολόγο ειδικό στα πρωτεύοντα θηλαστικά (Dwayne Johsnon aka The Rock). Ο τελευταίος ενώνει τις δυνάμεις του με μια πρώην εργαζόμενο της εταιρίας που έφτιαξε τον ιό (Harris) κι έναν αρχικά δύσπιστο ομοσπονδιακό πράκτορα (Morgan), με την ελπίδα αφενός να ελέγξουν τουλάχιστον το γορίλα για να κερδίσουν χρόνο, αφετέρου να βρουν το αντίδοτο και να επαναφέρουν τα ζώα στην κανονική τους κατάσταση πριν προκληθεί μεγάλη καταστροφή.
Τυπικό σενάριο disaster film, με ζώα-τέρατα και ανθρώπους-τέρατα (μεταφορικά), ξεκάθαρη γραμμή μεταξύ καλών και κακών, φονικές καταστροφές, εκρήξεις και μεγάλες μάχες μεταξύ ζώων και ανθρώπων ή και μόνο ζώων. Το κόνσεπτ «Κινγκ Κονγκ», ο γιγάντιος, δηλαδή, υπό προϋποθέσεις φιλικός γορίλας που μπορεί να βοηθήσει στη μάχη εναντίον άλλων τεράτων αλλά έχει και καταστροφικές δυνάμεις από μόνος του, χρησιμοποιείται χωρίς ιδιαίτερη φαντασία ή πρωτοτυπία αλλά είναι αρκετά εύπεπτο, όπως και ολόκληρη η ταινία.
Σύντομη χρονικά (μιάμιση ώρα) και χωρίς πλατειασμούς, απόπειρες για χιούμορ –με λίγες, αμφιλεγόμενες εξαιρέσεις- και ιδιαίτερη ανάλυση χαρακτήρων, η ταινία στέκεται καθαρά στη μάχη εναντίον των τεράτων και σε κάποιες εντυπωσιακές σκηνές, ειδικά προς το φινάλε. Ιδιαίτερο σασπένς δεν υπάρχει καθώς το σενάριο μοιάζει υπερβολικά προβλέψιμο. Τεχνικά μιλώντας, τα τέρατα, οι μάχες και τα λοιπά εφέ κρίνονται ικανοποιητικά αλλά σε καμία περίπτωση φαντασμαγορικά, ειδικά για τα σύγχρονα δεδομένα.
Αν και αρκετά απλοϊκή και πρόχειρη, η ταινία έχει το πλεονέκτημα ότι αποφεύγει τις υπερβολές, τα μεγάλα σεναριακά κενά και τις προσπάθειες για βαρύγδουπες ανατροπές και συγκινήσεις που βλέπουμε συχνά σε παρόμοιες ταινίες. Θα λέγαμε πως πρόκειται για ένα self-conscious εγχείρημα, που ξέρει απόλυτα τι θέλει: να διασκεδάσει, ανούσια έστω, το θεατή για ενενήντα και κάτι λεπτά, με δράση, καταστροφές, τέρατα και ολίγον από χιούμορ. Από πλευράς ηθοποιών θα ξεχωρίσουμε τον Dwayne Johnson, έναν από τους λίγους διάσημους μη ηθοποιούς (ήταν παλαιστής) που στράφηκαν με σχετική επιτυχία στην υποκριτική, αλλά και τον κυνικό Jeffrey Dean Morgan.
Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, το Rampage, το οποίο παρεπιμπτόντως πήγε αρκούντως ικανοποιητικά στο box office, δε χρήζει ιδιαίτερης περαιτέρω κριτικής. Πρόκειται για μια ανάλαφρη, εύπεπτη ταινία που συνιστάται χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία αν έχετε καλή παρέα κι όρεξη για κάτι απλό και σύντομο χωρίς βαθιά νοήματα κι αναλύσεις. Κοινώς, για μια ταινία που τη βλέπεις και περνάς καλά όσο διαρκεί, για να διαγραφεί πρακτικά από τη μνήμη σου αμέσως μετά τη λήξη της…
Βαθμολογία: 6,5/10
