Κυκλοφόρησε την άνοιξη που μας πέρασε και ξεχώρισε για την πρωτοτυπία της, τη μηδαμινή ύπαρξη διαλόγων, τα παιχνίδια με τον ήχο και τη λιτή, κλειστοφοβική σκηνοθεσία. Ένα ήσυχο μέρος, κυριολεκτικά και μεταφορικά, το θρίλερ που κέρδισε τις εντυπώσεις και ετοιμάζεται ήδη για συνέχεια.
A Quiet Place (2018) – Θρίλερ φαντασίας, 90΄
Σκηνοθεσία: John Krasinski
Σενάριο: Bryan Woods, Scott Beck & John Krasinski
Πρωταγωνιστούν: Emily Blunt, John Krasinski, Millicent Simmonds, Noah Jupe
Στο κοντινό μέλλον, η ανθρωπότητα έχει ξεκληριστεί από τις επιθέσεις εξωγήινων τερατόμορφων πλασμάτων τα οποία επιτίθενται αν αντιληφθούν τον παραμικρό ήχο. Μια από τις οικογένειες που έχουν επιβιώσει στις ΗΠΑ προσπαθεί να μείνει όσο το δυνατό σιωπηλή για να προφυλαχθεί, αλλά και να βρει τρόπο να καταπολεμήσει τα τέρατα.
Το κόνσεπτ «τέρατα από το υπερπέραν που σκορπούν ανεξέλεγκτα το θάνατο, με επίκεντρο όλως τυχαίως τις Ηνωμένες Πολιτείες» παραπέμπει περισσότερα είτε σε ταινία τρόμου με πολύ αίμα και αμφιλεγόμενης ποιότητας οπτικοακουστικά εφέ, είτε σε εύπεπτη πλην ανόητη ταινία δράσης τύπου Ημέρα Ανεξαρτησίας. Μην ξεγελιέστε όμως, το συγκεκριμένο έργο δεν έχει καμία σχέση μ΄όλα αυτά. Αν θέλαμε να το αντιστοιχίσουμε κάπου στα θρίλερ, τα Πουλιά του Χίτσκοκ θα ήταν μια πιο ταιριαστή αναλογία (σεναριακά πάντα, όχι στην ποιότητα).
Πρωταγωνιστές του φιλμ είναι μια οικογένεια κάπου στις κεντρικές ΗΠΑ, που προσπαθεί να επιβιώσει από τις συνεχιζόμενες επιθέσεις των τεράτων παραμένοντας… σιωπηλή, καθώς έχει διαπιστωθεί ότι τα τέρατα, τα οποία δε διαθέτουν όραση, κυνηγούν στηριζόμενα στην οξύτατη ακοή τους. Η έφηβη κόρη αισθάνεται έντονες τύψεις καθώς ήταν εν μέρει υπεύθυνη για το θάνατο του αδερφού της. Ο άλλος αδερφός έχει προβλήματα ακοής τα οποία προσπαθεί να λύσει ο πατέρας του, ο οποίος προσπαθεί επίσης να επικοινωνήσει με άλλους ανθρώπους και να βρει τρόπο να εξουδετερώσει τα τέρατα. Η μητέρα, από την άλλη, είναι ετοιμόγεννη και γνωρίζει πως η απαραίτητη για την επιβίωση όλων απουσία ήχων μόνο εύκολη υπόθεση δε θα είναι.
Αν και αγωνιώδης και με αρκετό σασπένς, πρόκειται για μια… ήσυχη ταινία, όπως προδικάζει κι ο τίτλος. Αργός ρυθμός, λιγοστές εξελίξεις, αυτό που σε κρατάει και σε συναρπάζει είναι πως ο κίνδυνος παραμονεύει ανά πάσα στιγμή, κάθε κίνηση των πρωταγωνιστών μπορεί κάλλιστα να είναι η τελευταία τους, ενώ δε φαίνεται να υπάρχει αποτελεσματικός τρόπος προφύλαξης από τον κίνδυνο, πέρα από την απόλυτη σιωπή. Το φινάλε αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς, ύστερα από μια καλή δόση «δυνατών σκηνών» αγωνίας που μας σερβίρει, καθώς το σίκουελ βρίσκεται ήδη στα «σκαριά».
Ίσως επειδή είναι προδιαγεγραμμένο το σίκουελ, το έργο δεν έχει τη γρήγορη δράση και τη συλλογιστική πορεία των περισσότερων θρίλερ, καθώς περιορίζεται απλά στο να μας «βάλει στο νόημα» της ιστορίας και όχι να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη υπόθεση με αρχή, μέση και τέλος, προκαλώντας μια χλιαρή, έστω, απογοήτευση για την επιλογή αυτή. Επίσης, οι χαρακτήρες του είναι μάλλον προβλέψιμοι, τόσο στη διανομή των ρόλων ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας όσο και στη γενικότερη συμπεριφορά τους, ενώ το κοινό δεν έχει την ευκαιρία να μάθει πολλά γι΄αυτούς και να σχηματίσει άποψη, γεγονός που δεν το βοηθά να συμμεριστεί τους κινδύνους και το φόβο που αντιμετωπίζουν.
Πράγματι ήσυχο, λοιπόν, το Ένα Ήσυχο Μέρος, αποτελεί ένα αξιόλογο ψυχολογικό θρίλερ, πρωτότυπο, με ικανοποιητική δόση αγωνίας και μυστηρίου και χωρίς υπερβολές και περιττές κινήσεις εντυπωσιασμού. Παρά τα επιμέρους κενά και την… εισαγωγική του διάθεση –καθώς προορίζεται να είναι η πρώτη ταινία ενός franchise- αποτελεί μια καλή επιλογή για να περάσετε την ώρα σας ευχάριστα. Όπως τα περισσότερα θρίλερ του είδους, βλέπεται ιδανικά τη νύχτα και με την κατάλληλη παρέα…
Βαθμολογία: 7/10
