O σκηνοθέτης Tommy Wirkola, γνωστός για τα εκκεντρικά, αμφιλεγόμενης ποιότητας θρίλερ του, μας ετοίμασε ακόμη μια δυστοπική, γεμάτη φαντασία αλλά και πολλές ενστάσεις ταινία, με καλό καστ και πρωταγωνίστρια τη Noomi Rapace… επί 7.
Τι Συνέβη στη Δευτέρα (What Happened to Monday, 2017)
Δυστοπικό θρίλερ, 122΄
Σκηνοθεσία: Tommy Wirkola
Σενάριο: Max Botkin & Kerry Williamson
Πρωταγωνιστούν: Noomi Rapace, Glenn Close, Willem Dafoe, Marwan Kenzari
Στο μακρινό μέλλον, κάθε οικογένεια επιτρέπεται να έχει μόνο ένα παιδί για την καταπολέμηση του υπερπληθυσμού. Επτά πανομοιότυπες αδελφές, προκειμένου να μην αποκαλυφθεί το μυστικό τους, υιοθετούν μια ενιαία ταυτότητα στον έξω κόσμο, στον οποίο βγαίνουν εναλλάξ από μια μέρα της εβδομάδας η καθεμία.
Το κόνσεπτ, οφείλω να παραδεχτώ, είναι αρκετά πρωτότυπο. Όχι πως δεν έχουμε δει ταινίες τοποθετημένες στο μέλλον, όπου η ανθρωπότητα για κάποιο λόγο κινδυνεύει με αφανισμό και αναγκάζεται, θεωρητικά τουλάχιστον, να λάβει απάνθρωπα μέτρα για να τον αποτρέψει. Αλλά αυτή η ιδέα, με τις επτά όμοιες αδελφές που βγαίνουν από μια φορά τη βδομάδα η καθεμία υποδυόμενες το ίδιο πρόσωπο, για να μην αντιληφθούν οι αρχές την πολλαπλή ύπαρξή τους, είναι όντως κάτι διαφορετικό.
Παραβλέπουμε πως το να δουλέψει αυτό το σύστημα επί τρεις δεκαετίες -τριάντα ετών βρίσκουμε την επτάδα των αδερφών, που ονομάζονται σύμφωνα με τις ημέρες της εβδομάδας- είναι στην καλύτερη περίπτωση τρομερά δύσκολο, και φτάνουμε στο διά ταύτα. Ήταν προφανές πως κάποια στιγμή κάτι θα συνέβαινε, και πράγματι μια μέρα η Δευτέρα, η μία από τις αδελφές, εξαφανίζεται. Το γεγονός αυτό καθιστά επικίνδυνη τη συνέχιση του προγράμματος από τις υπόλοιπες, αλλά εξίσου επικίνδυνο είναι και να το αλλάξουν.
Σύντομα ο κλοιός σφίγγει, οι αδελφές πρέπει να συνεργαστούν και να εκμεταλλευτούν τα προσόντα της καθεμίας για να επιβιώσουν, αλλά βρίσκουν κι έναν απρόσμενο σύμμαχο στο πρόσωπο ενός πράκτορα της υπηρεσίας που εντοπίζει και συλλαμβάνει αδέλφια, ο οποίος είναι ερωτευμένος με μία απ΄ αυτές (χωρίς, φυσικά, να γνωρίζει πως υπάρχουν κι άλλες).
Αρκετά σύνθετη η υπόθεση λοιπόν, με μπόλικο σασπένς είναι η αλήθεια, σε κρατά άλλωστε μόνο και μόνο η περιέργεια να δεις τι κατάληξη θα έχει όλο αυτό το γκρουπάκι. Μέχρι να δεις την κατάληξη, ωστόσο, θα χρειαστεί να υπομείνεις ορισμένα αδικαιολόγητα «άλματα» του σεναρίου που σου παρουσιάζει σκηνές, εξελίξεις και χαρακτήρες χωρίς να μπορεί να σου δικαιολογήσει πώς και γιατί βλέπεις αυτό που βλέπεις. Κι αν κάποιες φορές συγχωρείται γιατί λες «εντάξει, επιστημονική φαντασία είναι το έργο», κάποια σφάλματα είναι απλή λογική, καταλαβαίνεις δηλαδή πως αυτό που βλέπεις δε στέκει από πουθενά.
Ακόμη ένα λάθος της ταινίας είναι πως επενδύει τα πάντα στην επταπλή παρουσία της Rapace, μιας αξιόλογης ηθοποιού που τα βγάζει πέρα σ΄ έναν πολύ δύσκολο ρόλο, καθώς υποδύεται 7+1 (την ενιαία) διαφορετικές προσωπικότητες και συχνά μοιράζεται τη σκηνή με τον εαυτό της. Παρά την παρουσία δυνατών ονομάτων στο καστ (Glenn Close, στο ρόλο του «εγκεφάλου» της όλης ιστορίας με το κυνήγι αδελφών, Willem Dafoe κ.α.), η ταινία αδυνατεί να προσδώσει στους υπόλοιπους χαρακτήρες αρκετά γνωρίσματα για να αντιληφθείς τις ενέργειες και τα κίνητρα που κρύβουν.
Είναι μια ταινία λοιπόν που πάσχει σε πολλά σημεία, συχνά αναιρεί τον ίδιο της τον εαυτό με εξελίξεις που αντιβαίνουν η μία στην άλλη, αλλά δε μπορείς και να πεις ότι δε βλέπεται. Μέχρι τα μισά περίπου κατορθώνει να κρατήσει τα προσχήματα και να σου κινήσει το ενδιαφέρον, ενώ μετά, παρά τις αδυναμίες, τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά για να την εγκαταλείψεις. Σίγουρα δε μπορείς να την πάρεις στα σοβαρά πάντως, κι εκτός της φιλότιμης προσπάθειας της Rapace στους επτά ρόλους της και την πρωτοτυπία της σαν ιδέα και μόνο, δεν έχει κάτι άλλο να σου αφήσει.
Βαθμολογία: 6/10
