Με μεγάλη μου χαρά πληροφορήθηκα, πριν από ένα μήνα περίπου, πως τη μουσική πλευρά της φετινής Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, η οποία διεξάγεται αυτές τις μέρες στη συμπρωτεύουσα, θα κλείσει μια συναυλία αφιερωμένη στους Blues Brothers. Οι μέρες έφτασαν λοιπόν, και δε χρειάστηκα μεγαλύτερη αφορμή για να ξαναδώ την αγαπημένη κωμωδία στην οποία πρωταγωνιστεί το θρυλικό συγκρότημα και να αφιερώσω λίγες γραμμές γεμάτες νοσταλγία γι΄αυτό το υπέροχο ταξίδι στη μουσική και το σινεμά.
The Blues Brothers (1980)
Μουσική κωμωδία, 130΄
Σκηνοθεσία: John Landis
Σενάριο: Dan Aykroyd & John Landis
Πρωταγωνιστούν: John Belushi, Dan Aykroyd, Carrie Fisher, Cab Calloway
Δύο μικροαπατεώνες μουσικοί μαζεύουν το παλιό τους συγκρότημα προκειμένου να δώσουν μια συναυλία που θα τους αποφέρει τα απαραίτητα χρήματα ώστε να σώσουν το ορφανοτροφείο στο οποίο μεγάλωσαν από την εφορία.
Οι Blues Brothers είναι ένα κλασικό, σχεδόν καλτ συγκρότημα και η ταινία τους κινείται στα ίδια επίπεδα. Το ντύσιμο, το στιλ, οι φιγούρες, οι ατάκες, τα τραγούδια έχουν κάτι το διαφορετικό, σαν σήμα κατατεθέν, τους ξεχωρίζει και τους αποτυπώνει στη μνήμη σου. Κατά συνέπεια, η ταινία χάρη στην οποία αναδείχθηκαν (εκτός ΗΠΑ, τουλάχιστον, γιατί στην εγχώρια μουσική σκηνή ήσαν ήδη γνωστοί) δεν έχει τίποτα το συνηθισμένο.
Πρωταγωνιστές φυσικά οι ομώνυμοι αδελφοί Μπλουζ, ο Τζέικ και ο Έλγουντ (Belushi και Aykroyd αντίστοιχα, γνωστοί και για άλλες παρόμοιου χιούμορ κωμωδίες όπως Το Τρελό Θηριοτροφείο και Ghostbusters). Μικροαπατεώνες της συμφοράς (η ταινία ξεκινά με τον πρώτο να αποφυλακίζεται), χωρίς τακτ και τρόπους και με χάρισμα να σπέρνουν το χάος στο πέρασμα τους και να δημιουργούν εχθρούς –ιδιαίτερα φονικούς και αμείλικτους- παντού. Ταυτόχρονα, ωστόσο, εξαιρετικοί μουσικοί, και προεξέχοντες του γνωστού συγκροτήματος το οποίο καλείται να σώσει ένα ορφανοτροφείο σε μια «θεϊκή αποστολή», όπως συχνά επαναλαμβάνουν.
Ο όρος «μουσική κωμωδία» (musical comedy) δεν εφευρέθηκε προφανώς γι΄αυτή την ταινία, αλλά την περιγράφει απόλυτα. Κατά τις δύο ώρες διάρκειας το μόνο που βλέπουμε είναι μουσική και κωμωδία. Μουσική, όχι μόνο από το ίδιο το συγκρότημα, αλλά από την αφρόκρεμα της αμερικανικής μουσικής σκηνής της εποχής (James Brown, Cab Calloway, Ray Charles και η προσφάτως αποθανούσα Aretha Franklin, μεταξύ άλλων), με το ρυθμικό μπλουζ να κυριαρχεί αλλά τα τραγούδια να είναι γενικά για όλα τα γούστα. Και κωμωδία, με τις απίθανες καρτουνίστικες γκάφες και τα κόλπα των Blues Brothers για να πετύχουν το στόχο τους, ενάντια στην αστυνομία, σε αντίπαλα συγκροτήματα, σε πρώην αγαπημένες, στους «Ναζί του Ιλινόις» και άλλους απίθανους εχθρούς τους οποίους συγκεντρώνουν εναντίον τους με τα καμώματά τους.
Καθώς το έργο αποτελείται ουσιαστικά μόνο από αυτά τα δύο στοιχεία, είναι εξίσου εύκολο να ενθουσιάσει κάποιους και να αφήσει κάποιους άλλους τελείως αδιάφορους (και αυτό κάνει). Τη μουσική του προσωπικά τη λατρεύω, ανεβάζει επίπεδο την ταινία και σου φτιάχνει τη διάθεση, αλλά δεν έχουν όλοι τα ίδια γούστα. Και το χιούμορ, ιδιαίτερα αιχμηρό, παλαβό κι επεισοδιακό, μπορεί να χαρακτηριστεί από αριστούργημα ως ανοησία. Γι΄αυτό η ταινία δίχαζε και διχάζει ακόμα το κοινό, αν και έχει αποκτήσει φανατικούς cult followers (μεταξύ των οποίων ο υποφαινόμενος), οι οποίοι δε χορταίνουν να τη βλέπουν και ν΄ ακούν τα τραγούδια της.
Με την αείμνηστη Aretha Franklin
Παρότι καθαρά «αμερικάνικη», στη μουσική και το στιλ της, η ταινία άρεσε περισσότερο εκτός Ηνωμένων Πολιτειών, κι έγινε η πρώτη αμιγώς αμερικάνικη ταινία στα χρονικά που εισέπραξε περισσότερα χρήματα στη διεθνή αγορά απ΄ότι στην εγχώρια. Σημείο αναφοράς φυσικά η πόλη του Σικάγο, πολλά αξιοθέατα και μη μέρη της οποίας βλέπουμε κατά τη διάρκεια του φιλμ, κι αναφέρεται και σε κάποια τραγούδια της.
Oι Blues Brothers, λοιπόν, είναι ένα μιούζικαλ με απολαυστικά τραγούδια κι εντυπωσιακά χορευτικά, από μια πληθώρα μεγάλων τραγουδιστών στις γειτονιές του Σικάγο, μια θεότρελη κωμωδία με αρκετή δράση, ατάκες και χιούμορ που παραπέμπει σε κινούμενα σχέδια, κι ένα cult film με την απαραίτητη νοσταλγία και την ατμόσφαιρα της εποχής που αποπνέει. Είναι μια υπέροχη ταινία την οποία συστήνω ανεπιφύλακτα, ειδικά αν ψάχνετε κάτι να σας ανεβάσει τη διάθεση και να σας… ξεσηκώσει. Με τη μουσική και όχι μόνο.
