Η χαρούμενη παρέα του φυσιοδίφη μάγου Newt Scamander και των λοιπών ανθρωπίνων και μη πλασμάτων επιστρέφει, αλλά αυτή τη φορά δεν είναι και τόσο χαρούμενη. Το σύμπαν του Χάρι Πότερ κάνει θεαματική επιστροφή στη δεύτερη ταινία του prequel franchise του, προσπαθώντας να παντρέψει το παλιό και το καινούριο, να συνδυάσει λίγο απ΄όλα.
Φανταστικά Ζώα: Τα Εγκλήματα του Γκρίντελβαλντ (2018) – Φαντασίας, 133΄
Σκηνοθεσία: David Yates
Σενάριο: J.K. Rowling
Πρωταγωνιστούν: Eddie Redmayne, Johnny Depp, Zoë Kravitz, Jude Law
Ο επικίνδυνος μάγος Γκέλερτ Γκρίντελβαλντ αυξάνει ολοένα τη δύναμη και τον αριθμό των ακολούθων του. Ο μόνος μάγος που μπορεί να τον σταματήσει είναι ο Άλμπους Ντάμπλντορ, αλλά μυστικά του παρελθόντος δεν τον επιτρέπουν να τον κυνηγήσει ο ίδιος, οπότε στέλνει τον Σκαμάντερ σε μια ριψοκίνδυνη αποστολή.
Όταν πριν δύο χρόνια παρακολουθήσαμε την πρώτη ταινία-prequel του Χάρι Πότερ, υπήρχαν ελάχιστες, απομακρυσμένες συνδέσεις μεταξύ της νέας αυτής πραγματικότητας και του κόσμου που γνωρίσαμε και λατρέψαμε μέσα από τα βιβλία της Τζ.Κ.Ρόουλινγκ και τις κινηματογραφικές τους μεταφορές. Γνωρίσαμε καινούριους χαρακτήρες, ταξιδέψαμε στις ΗΠΑ της εποχής της τζαζ, είδαμε μια ανάλαφρη ταινία που δεν έμοιαζε με Χάρι Πότερ.
Όλα αυτά ανατρέπονται πλήρως σε τούτη τη δεύτερη ταινία. Οι χαρακτήρες του πρώτου φιλμ επανεμφανίζονται κι εδώ, αλλά ξανά στην Ευρώπη (Βρετανία και Γαλλία), συνοδεύονται από χαρακτήρες που γνωρίσαμε, είτε λίγο (Γκρίντελβαλντ) είτε πολύ (Ντάμπλντορ) στο σύμπαν του Χάρι Πότερ, ενώ το σενάριο εισάγει μια νέα (ή μάλλον παλαιότερη, καθώς πρόκειται για prequel) μάχη του καλού και του κακού που παρουσιάζει πολλά κοινά -αλλά και ουσιαστικές διαφορές- μ΄αυτήν του αγαπημένου εφήβου μάγου με το λόρδο Βόλντεμορτ στην original σειρά.
Κι εδώ έρχεται το μεγαλύτερο στοίχημα του σκηνοθέτη David Yates -που ξέρει καλά από Χάρι Πότερ, έχοντας σκηνοθετήσει τις τελευταίες ταινίες εκείνου του franchise- ο συνδυασμός δηλαδή όσων μάθαμε στην πρώτη ταινία, όσων ξέραμε ήδη από τα επτά βιβλία της Ρόουλινγκ, και κάποιων καινούριων στοιχείων που αποκαλύπτονται. Παγιδευμένο από το παρελθόν και το μέλλον, το σενάριο ακολουθεί ιδιαίτερα προσεκτικά βήματα, προσπαθώντας να δώσει στο franchise μια έντονη νότα από Χάρι Πότερ, για να κερδίσει περισσότερο τους πολυπληθείς φανατικούς οπαδούς του, κρατώντας όμως όσο το δυνατό τη φρεσκάδα και τη σύγχρονη ματιά του πρώτου φιλμ, και πείθοντας πως η ιστορία που διηγείται είναι όσο κοντά και ταυτόχρονα όσο μακριά πρέπει από αυτή του Χάρι Πότερ.
Αυτή η μίξη αποτελεί ταυτόχρονα το μεγαλύτερο ατού και την αχίλλειο πτέρνα του έργου. Από τη μια πλευρά, οι αναμνήσεις ξυπνούν πολύ πιο εύκολα απ΄ότι στο πρώτο φιλμ, μόνο και μόνο η επανεμφάνιση του Ντάμπλντορ (Τζουντ Λο) σου προκαλεί μια συγκίνηση, ενώ ο Newt με τα ανορθόδοξα τρικ του κερδίζει και πάλι τις εντυπώσεις, ακόμα κι αν η ταινία στερείται των περισσότερων στοιχείων που μας άρεσαν στην προηγούμενη. Επίσης, οι ερμηνείες όλου του καστ, αλλά κυρίως των Ρεντμέιν, Λο και Τζόνι Ντεπ, κινούνται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Όσο για το αν αποκαλύπτεται ή όχι το είδος της σχέσης μεταξύ Ντάμπλντορ και Γκρίντελβαλντ, θέμα που προκάλεσε αντιδράσεις, προσωπική μου γνώμη είναι πως αποκαλύπτεται όσο έπρεπε, όχι γιατί θέλω να το παίξω πουριτανός, αλλά γιατί δεν πιστεύω πως περισσότερες λεπτομέρειες θα προσέφεραν κάτι ουσιαστικό.
Από την άλλη, ωστόσο, οι χαρακτήρες, οι ιστορίες και τα γεγονότα είναι υπερβολικά πολλά και περίπλοκα, μπλέκονται μεταξύ τους σ΄ένα συχνά δαιδαλώδες χάος, με το σενάριο να προσπαθεί να μην αδικήσει κανέναν και τελικά να τους αδικεί… όλους από λίγο. Θα θέλαμε κάτι πιο απλό, πιο σαφές, πιο συγκροτημένο. Στις επόμενες ταινίες που θα ακολουθήσουν, λογικά θα απομακρυνθούμε ακόμα περισσότερο από τον ανέμελο κόσμο του πρώτου φιλμ και η ατμόσφαιρα θα γίνει ανάλογη των τελευταίων ταινιών του Χάρι Πότερ.
Αντιφατικό, ενίοτε έξυπνο, σίγουρα ενδιαφέρον αλλά με περιττές λεπτομέρειες, το δεύτερο φιλμ του franchise των Φανταστικών Ζώων, ξεκινά να ρίχνει φως σε μια ιστορία που ξέρουμε ήδη χωρίς όμως πολλές λεπτομέρειες, ρίχνοντας όμως στο παιχνίδι καινούριους χαρακτήρες και τεχνικές. Ουσιαστικά μπορούμε να απομονώσουμε την πρώτη ταινία ως ένα εισαγωγικό spin-off με τελείως δικά του χαρακτηριστικά, και να πούμε πως η σειρά των prequel μόλις ξεκίνησε. Αναμένουμε με ενδιαφέρον, περιμένοντας όμως βελτιώσεις, και χωρίς φυσικά προσδοκίες ότι μπορεί να πετύχει κάτι ανάλογο με την πηγή έμπνευσης…
