Τα τελευταία χρόνια η κρίση με επίκεντρο την οικονομική κρίση ως θέμα, μονοπωλεί το ενδιαφέρον στις συζητήσεις της ελληνικής κοινωνίας. Κατά διαστήματα αναφέρεται και ο όρος “κρίση των αξιών”. Η πλειονότητα του λαού επιρρίπτει τις ευθύνες στους πολιτικούς ηγέτες χωρίς ποτέ να έχει συλλογιστεί τις συνέπειες του δικού του χειρισμού σε διάφορα ζητήματα ως μέλους της κοινωνίας.
Η ευθύνη του καθενός μας για την κοινωνική κατάσταση είναι τεράστια. Κοινωνικοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η οικονομική κρίση είναι η συνέπεια της ηθικοπνευματικής κατάλυσης από την οποία προέρχονται τα δεινά του πλανήτη και όχι μόνο της Ελλάδας.
Στα δίχτυα της αράχνης της ικανοποίησης πρόσκαιρων απολαύσεων παγιδεύτηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι. Ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου θαμπώθηκε από την λάμψη της ύλης, από τη στιγμιαία ικανοποίηση που του προσφέρει, αγνοώντας τον σκοπό της ύπαρξης του στη γη.
Τα περισσότερα παιδιά ίσως πάνω από δύο δεκαετίες ανατρέφονται σ’ ένα περιβάλλον που όροι όπως Θεός, πατρίδα, ιστορία, πολιτισμός, ψυχή, συναισθήματα, αξιοπρέπεια, σεβασμός, αγάπη, συνάνθρωπος, είναι άγνωστοι ή αποτελούν απλές λέξεις που δε φέρουν ιδιαίτερη σημασία.
Μεγαλώνουν σ’ ένα περιβάλλον στο οποίο δίνεται μεγάλη βαρύτητα σε όλα όσα σχετίζονται με τον οικονομικό τομέα, ζουν σ’ ένα κόσμο που ο όρος “είναι” έχει αντικατασταθεί από τον όρο “φαίνεσθαι”. Οι έννοιες πνευματικότητα και ψυχική καλλιέργεια είναι σχεδόν άγνωστες.
Ο Ουμπέρτο Έκο το 2002 στο λογοτεχνικό του έργο “Χρονικά μιας ρευστής κοινωνίας γράφει “σ’ αυτό το παιδί που μεγαλώνει τώρα, θα μοιάζει φυσικό να ζει σε έναν κόσμο όπου το βασικό αγαθό θα είναι το φαίνεσθαι”. Μιλάει επίσης για τον άνθρωπο που πλέον δεν ενδιαφέρεται για την υπόληψή του αλλά για την φήμη, για το πως θα αναδειχθεί από διάφορα μέσα ώστε να γίνει “γνωστός”.
Δεν έχουμε κατανοήσει πως ο σκοπός μας στο επίγειο πέρασμα είναι η πνευματική μας ολοκλήρωση προς τη μετάβαση για την αιωνιότητα. Έχουμε αγνοήσει την Αληθινή Αγάπη που μας δίδαξε ο Χριστός.
Με την ευκαιρία των εορτών που πέρασαν, αναρωτηθήκαμε ποτέ τι είναι Χριστούγεννα? Τι μας αφήνουν κάθε χρόνο ως διάθεση και μηνύματα?
Αρκούμαστε στα στολισμένα δέντρα με τα ακριβά στολίδια αλλά δίχως φάτνη. Μια εικόνα που πλέον είναι συνηθισμένη, για την οποία λίγοι από εμάς θλιβόμαστε. Έτσι επιτάσσει ο ψευτοπολιτισμός της παγκοσμιοποίησης. Απίστευτες αγορές και πλούσια τραπέζια από τη μία, μεμψιμοιρία για τις οικονομικές δυσχέρειες από την άλλη.
Τι θέση έχει η Αγάπη ανάμεσά μας? Αφού μόνο την ύλη αγαπάμε, την ύλη για την οποία συνεχώς εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν, άνθρωποι σφαγιάζονται, νέοι θυσιάζονται στον βωμό του κέρδους των ουσιών, πόλεμοι καταστρέφουν κράτη και πολιτισμούς.
Η κρίση λοιπόν είναι κοινωνική και αποκτά βαθύτερες ρίζες όσο παραμένουμε απαθείς στα πραγματικά γεγονότα που μαστίζουν καθημερινά τον κόσμο.
Με την ευχή ο Νέος Χρόνος να είναι εμπλουτισμένος με τις αληθινές αξίες, τον άνθρωπο σε καλύτερη μοίρα και τη ειρήνη να αγκαλιάζει την γη.
