Αποφάσισα. Αποφάσισα λοιπόν μια μέρα να κοιτάξω για λίγο μόνο πίσω. Να δω που ήμουν, που είμαι και πως έφτασα εδώ. Θυμήθηκα…. φίλους που ήταν και δεν είναι. Έρωτες που είχαν έρθει για «πάντα» αλλά τελικά χάθηκαν μέσα σε ένα πελώριο ποτέ. Νύχτες μοιρασμένες με άλλα σώματα, χωρίς ουσία και νύχτες αγαπημένες που ο χρόνος κυλάει σαν νερό.
Όνειρα που έμοιαζαν άπιαστα και άλλα που ακόμα περιμένουν. Γέλια καρδιάς και δάκρυα ψυχής. Ταξίδια που έκανα κι άλλα που έτσι απλά ακυρώθηκαν. Ζωές που χάθηκαν κι ας προσπάθησαν πιο πολύ κι απο αυτό που μπόρεσαν για να παραμείνουν στις ζωές που ήρθαν.
Τραγούδια που λάτρεψα να ακούω, τραγούδια που με τον καιρό σιχάθηκα. Βράδια και ξημερώματα που δεν ήθελα να τελειώσουν κι άλλα βράδια πλήξης που παρακαλάς να ξημερώσει. Καλοκαίρια ξέγνοιαστα και χειμώνες δύσκολοι. Κατάλαβα , πως η ζωή χωρίς όλα αυτά θα ήταν ανίαρη , χωρίς νόημα. Ότι όλα αυτά έκαναν εμένα.
Οι επιλογές μου, οι αποφάσεις μου είτε καλές είτε όχι. Οι εμπειρίες μου, τα λάθη μου, οι μνήμες μου. Αποφάσισα ότι δεν θα αφήσω ποτέ κανέναν να με αλλάξει. Χάνεις χρόνο όταν ψάχνεις ,γιατί η ζωή δεν περιμένει, ούτε κάνει χάρες. Είναι σκληρή. Μια σκληρή γυναίκα που μας πάει εκεί που θέλει αυτή. Ή μήπως όχι ;
Μπόρεσα δεν σημαίνει ότι τα κατάφερα. Συνήθισα δεν σημαίνει είμαι χαρούμενη, ένας συμβιβασμός είναι με το «σίγουρο» τώρα και το αβέβαιο μέλλον που στέκεται έξω από το παράθυρο και σε περιμένει.
Τι θα κάνεις; Θα παραμείνεις σε κάτι που μέρα με τη μέρα σε τρώει; Σε φθείρει ; Σε αλλάζει;
Τρέξε να σωθείς πρώτα από τον εαυτό σου κι έπειτα από όλους τους άλλους.
Ζήσε και μην φοβάσαι.
Η ζωή άλλωστε ανήκει στους τολμηρούς.