«Όμως εδώ τελείωσα. Ώρα να φύγω. Όπως θα φύγετε κάποτε κι εσείς. Και τα φαντάσματα της ζωής μου θα μ’ αναζητούν τώρα τρέχοντας μες στη νύχτα και τα φύλλα θα ριγούν και θα πέφτουν. Έτσι συνήθως έρχεται το φθινόπωρο. Γι’ αυτό, σας λέω, ας κοιτάξουμε τη ζωή μας με λίγη περισσότερη συμπόνοια/ μιας και δεν ήτανε ποτέ πραγματική.»
Τάσος Λειβαδίτης
Έχετε νιώσει ποτέ την ανάγκη να φύγετε; Κάπου μακριά δίχως να σας νοιάζει ο προορισμός, χωρίς προετοιμασίες και μεγάλα – φανταστικά θα έλεγα- σενάρια; Απλά να πάτε κάπου μόνοι σας και να βυθιστείτε στην ηρεμία σας, μακριά από το στρες, τις υποχρεώσεις, τα πρέπει και τα μη.
Δε ξέρω για εσάς αλλά εμένα με κούρασαν.
Για τους ανθρώπους μιλάω ναι.
Γεμίσαμε υποσχέσεις, υποχρεώσεις και σχέσεις επιφανειακές.
Δε θα έπρεπε να είναι έτσι.
Ξέρεις ε; Συχνά συλλογίζομαι. Θα ήθελα να ζω σ’ έναν τόπο μαγικό δίχως έννοιες και καθωσπρεπισμούς. Τον έχω σκεφτεί τόσο πολύ τούτον τον κόσμο που ίσως και να υπάρχει. Ποιος ξέρει; Άνθρωποι αγαπημένοι, σχέσεις αληθινές και αγάπη ατέλειωτη. Για όλους θα έφτανε. Μίση και τσακωμοί δε θα υπήρχαν. Και το καλύτερο απ’ όλα; Τόσα χρόνια έχουμε μάθει να κατηγοριοποιούμε γεγονότα, ανθρώπους, συναισθήματα. Αυτές οι ταμπέλες χάθηκαν. Μαζί μ’ αυτές χαθήκαμε κι εμείς.
Θα είμαστε αληθινοί τώρα. Δε θα μας νοιάζει τι θα πει ο κόσμος ή ο γείτονας όπως έλεγε και η μαμά. Μόνο εμείς θα νοιαζόμαστε για εμάς και κανένας δε θα μας κρίνει. Ούτε ντροπές ούτε φόβοι.
Πληγωθήκαμε πολύ. Μας έσπρωχναν το μαχαίρι στην πληγή…φίλοι, οικογένεια και άγνωστοι που έγιναν οι πιο δικοί μας άνθρωποι. Μας ήξεραν τόσο καλά. Βρήκαν τις αδυναμίες μας, τις εκμεταλλεύτηκαν και να τώρα…Μάς πληγώνουν ξανά και ξανά και ξανά.
Γι’ αυτό σου λέω: πάμε να φύγουμε από εδώ, τι περιμένεις πια; Αφού σε κούρασαν, το ξέρω. Πάμε και θα το δεις.