Μια ακόμα τραγική, για την ανθρωπότητα, και παράξενη για τον κινηματογράφο, χρονιά πλησιάζει στο τέλος της. Είναι παραδοσιακά η περίοδος, από το Νοέμβριο ως τον Ιανουάριο, όπου και παρουσιάζονται τα “βαριά χαρτιά” της κινηματογραφικής βιομηχανίας για το έτος. Φέτος τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά, καθώς υπήρχε σημαντική διατάραξη του προγράμματος λόγω πανδημίας, ωστόσο η κατάσταση είναι πολύ ομαλότερη από πέρσι και πολλές υψηλού προφίλ και υποσχέσεων ταινίες κυκλοφορούν ή αναμένεται σύντομα να κυκλοφορήσουν. Ας δούμε, λοιπόν, μερικές από τις πιο δημοφιλείς ταινίες που εμφανίστηκαν στους κινηματογράφους τις εβδομάδες που μας πέρασαν.
Titane της Julia Ducournau – Θρίλερ φαντασίας, 108΄
Με τους: Agathe Rousselle, Vincent Lindon, Garance Marillier
Μια νεαρή γυναίκα γίνεται κατά συρροή δολοφόνος μέχρι που μένει έγκυος υπό μυστήριες συνθήκες, και αναγκάζεται να υποδυθεί το χαμένο 17χρονο γιο ενός πυροσβέστη για να αποφύγει τις αρχές
Ένα εξαιρετικό ιδιαίτερο και αμφιλεγόμενο έργο, που απέκτησε ξαφνικά φήμη χάρη στο Χρυσό Φοίνικα που απέσπασε στις Κάννες το περασμένο καλοκαίρι. Ωμές, σοκαριστικές εικόνες γεμάτες βία, σεξ και τερατουργήματα του ανθρώπινου σώματος, μεταξύ θρίλερ τρόμου και (νοσηρής) επιστημονικής φαντασίας, η ταινία της Ducournau έχει το μοιραίο ελάττωμα να προκαλεί χωρίς ουσία και νόημα. Κάποιες από τις υπερβολές και τις ιδιαιτερότητες στο σενάριο μπορούν να χαρακτηριστούν από έξυπνες ως πρωτότυπες, και η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας σ΄ έναν αλλόκοτα δύσκολο ρόλο είναι αξιοσημείωτη, ωστόσο τελικά δεν υπάρχει κάτι που να σε πείσει πως όλη αυτή η ανατριχιαστική παράνοια που ξεδιπλώνεται οδηγεί κάπου και αξίζει περαιτέρω ανάλυσης. Αν έχετε γερό στομάχι, μπορείτε να τη δείτε από περιέργεια, αλλά και πάλι αμφιβάλλω αν και γιατί μπορεί κάποιος να εκτιμήσει μια τέτοια ταινία.
Eternals της Chloé Zhao – Superhero, 157΄
Με τους: Gemma Chan, Richard Madden, Angelina Jolie, Salma Hayek
Η ιστορία των Eternals, μιας ομάδας επίλεκτων πολεμιστών που ήρθαν στη Γη προστατεύοντας τους ανθρώπους από πολλά δεινά κατά τη διάρκεια της ιστορίας, και βρίσκονται στο σήμερα αντιμέτωποι με νέες απειλές, σκοτεινά μυστικά και ηθικά διλήμματα
Ίσως η πρώτη ταινία της Marvel που δέχτηκε τόσο έντονη κριτική, τόσο από συντηρητικούς κύκλους που δυσανασχετούν με το αυξανόμενο diversity των χαρακτήρων, όσο και από παλιούς οπαδούς, αλλά και επαγγελματίες κριτικούς, που υποστηρίζουν ότι οι ταινίες της Marvel έχουν χάσει την πρωτοτυπία και την έμπνευση που τις διέκρινε στο παρελθόν. Στην πρώτη κατηγορία δεν έχουμε κάτι να απαντήσουμε, πολύ καλά κάνει η εταιρεία-κολοσσός και δίνει βήμα σε φυλετικές και κοινωνικές ομάδες που ήταν ως τώρα αόρατες στον κινηματογράφο. Ωστόσο, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως οι Eternals δεν έχουν κάτι άλλο να πουν, εμφανίζουν υπερβολικά πολλούς νέους χαρακτήρες και sub-plots χωρίς ικανοποιητικό background, προσπαθούν πάρα πολλά και, ευτυχώς, τουλάχιστον καταφέρνουν κάποια. Ένα χρόνο μετά το οσκαρικό Nomadland, η Chloe Zhao κάνει στροφή 180 μοιρών και μας εμφανίζει μια αξιόλογη ταινία, η οποία ωστόσο πέφτει, καλοπροαίρετα έστω, σε αρκετές από τις παγίδες που προηγούμενες ταινίες της Marvel απέφευγαν σχολαστικά.
Μπενεντέτα του Paul Verhoeven – Βιογραφία εποχής, 131΄
Με τους: Virginie Efira, Daphne Patakia, Charlotte Rampling
Ο βίος και η πολιτεία μιας μοναχής στον ιταλικό βορρά του 17ου αιώνα, από τη σκανδαλώδη σχέση της με μια άλλη μοναχή μέχρι τα παράξενα θρησκευτικά οράματα και τους ισχυρισμούς της ότι είναι ευνοούμενη του Χριστού
Μια πολύ ιδιόμορφη ταινία, σε κλασικό στιλ Βερχόφεν (Ρόμποκοπ, Βασικό Ένστικτο) που συνδυάζει κάπως θρησκεία, δεισιδαιμονία, ερωτικό πάθος, φιλοδοξία και… μια πανδημία, κι ας μην ήξεραν ακόμα τι θα συμβεί στην πραγματικότητα (η ταινία γυρίστηκε πριν το 2020). Η Virginie Efira και η Δάφνη Πατακιά είναι οι δύο νεαρές μοναχές που παρασύρονται από το πάθος, με την πρώτη να πιστεύει (;) και να κάνει τους άλλους να πιστέψουν πως είναι η εκλεκτή του Κυρίου, σε μια εποχή όπου η θρησκεία έκανε κουμάντο παντού. Όμορφη και αποκαλυπτική σκηνοθεσία, ερωτικές σκηνές που περισσότερο διασκεδάζουν παρά σοκάρουν κι ένα βλέμμα απορίας που σχηματίζεται όσο πλησιάζουμε στο φινάλε, μαζί μ΄ αυτό της έκπληξης όταν μαθαίνεις πως η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Αξιόλογη, αντισυμβατική, δεν είναι για όλους, αλλά περιέχει αδιαμφισβήτητη ποιότητα σε ερμηνείες και σκηνοθεσία και έναν εκκεντρικό συνδυασμό επίκαιρων μηνυμάτων και αλλοφροσύνης. Προσωπικά, είχα την τύχη να την παρακολουθήσω στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, το οποίο επέστρεψε θριαμβευτικά παρά τα προβλήματα που προκαλεί η πανδημία, με τη Δάφνη Πατακιά να είναι παρούσα στην προβολή και να προσφέρει πολύτιμες εκ των έσω πληροφορίες για τη συνεργασία με τον Βερχόφεν, τα γυρίσματα και τα νοήματα της ταινίας.