Το φθινόπωρο έχει κάνει για τα καλά την εμφάνισή του, γεγονός που μας κάνει να αποχαιρετήσουμε τα αγαπημένα μας θερινά σινεμά και να επιστρέψουμε σε μια συνήθεια που είχαμε ξεχάσει τον τελευταίο χρόνο, εξαιτίας της πανδημίας: τις κλειστές κινηματογραφικές αίθουσες. Όπως είθισται, οι δύο τελευταίοι μήνες του χρόνου, καθώς και οι δύο πρώτοι του επόμενου, είναι αυτοί όπου αναμένονται οι πιο σημαντικές και αξιοπρόσεκτες ταινίες της χρονιάς. Για την ώρα, θα εστιάσουμε σε τέσσερα έργα που προβάλλονται αυτό το φθινόπωρο στους κινηματογράφους, με την ελπίδα αυτή τη φορά τίποτα να μη μας στερήσει την ευκαιρία να απολαύσουμε τις αγαπημένες μας ταινίες το χειμώνα που έρχεται.
Ο Άνθρωπος του Θεού της Yelena Popovic – Δράμα εποχής, 109’
Παίζουν: Άρης Σερβετάλης, Μίκι Ρουρκ, Αλεξάντερ Πετρόβ, Τόνια Σωτηροπούλου
Η ιστορία του Αγίου Νεκταρίου της Αίγινας, ο οποίος κυνηγήθηκε όσο ελάχιστοι από την επίσημη εκκλησία, στις αρχές του περασμένου αιώνα, αλλά πάντοτε έβρισκε τον τρόπο και τη δύναμη να κρατήσει την πίστη του και να βοηθήσει όσους τον χρειάστηκαν.
Μια ελληνική παραγωγή που σάρωσε το εγχώριο box office τις προηγούμενες εβδομάδες και συνεχίζει δυναμικά, παρότι οι κριτικοί κάθε άλλο παρά την “αγκάλιασαν”. Οι έντονες κατηγορίες για θρησκοληψία, πάντως, δεν ευσταθούν. Ο Νεκτάριος απεικονίζεται ως σύμβολο του αγώνα για πανανθρώπινες αξίες όπως η δικαιοσύνη, η ελευθερία και η προστασία των αδυνάτων, ενώ η “επίσημη” ελληνική εκκλησία παρουσιάζεται με τα μελανότερα χρώματα. Στιβαρή η ερμηνεία του Σερβετάλη, αν και δυσκολεύεται εμφανώς να διαχειριστεί το γεγονός πως ολόκληρη η ταινία στηρίζεται πάνω του. Ενίοτε ενδιαφέρουσα και άλλοτε κουραστική, ο Άνθρωπος του Θεού δεν αξίζει ούτε αποθέωσης ούτε επίθεσης. Δεν αποτελεί χάσιμο χρόνου, μπορείτε να δώσετε μια ευκαιρία από περιέργεια, αν μη τι άλλο, αλλά μην περιμένετε να γίνετε μάρτυρες ενός αριστουργήματος.
Βαθμολογία: 6,5/10
O Shang-chi και ο Θρύλος των Δέκα Δαχτυλιδιών του Destin Daniel Cretton – Superhero, 132’
Παίζουν: Simu Liu, Awkwafina, Tony Chiu-Wai Leung, Meng’er Zhang
O νεαρός με υπερφυσικές ικανότητες Shang-chi αναγκάζεται να αφήσει την ήσυχη ζωή του στις ΗΠΑ και να έρθει αντιμέτωπος με τον πατέρα του, ο οποίος έχει ένα περίπλοκο, αμφιλεγόμενο σχέδιο για να επαναφέρει στη ζωή τη μητέρα του και σχετίζεται με το θρύλο των Δέκα Δαχτυλιδιών.
Η Marvel επανέρχεται δυναμικά με ένα νέο σούπερ ήρωα, ασιατικής καταγωγής αυτή τη φορά, συνεχίζοντας το inclusive εγχείρημα που είδαμε σε προ πανδημίας ταινίες όπως Black Panther και Captain Marvel. Το θέαμα κυλάει ευχάριστα, οι χαρακτήρες είναι καλά δομημένοι, η δράση και τα εφέ στο υψηλότατο επίπεδο που μας έχει συνηθίσει η εταιρεία – κολοσσός της τελευταίας λέξης της τεχνολογίας, ενώ ψήγματα χιούμορ και συγκίνησης εμφανίζονται διάσπαρτα, περισσότερο ως πινελιές στο σενάριο παρά στο επίκεντρο, όπως σε άλλες ταινίες της. Δεδομένου ότι πρόκειται για μια εισαγωγική ταινία και οι κεντρικοί χαρακτήρες αναμένεται να μας απασχολήσουν ξανά στο μέλλον, μπορούμε να πούμε ότι ήταν μια καλή αρχή. Χρήσιμη επίσης η ιδιότητα ότι, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των ταινιών της Marvel, δεν απαιτείται πρακτικά καμία πρότερη γνώση για να την παρακολουθήσετε.
Βαθμολογία: 7,5/10
Cry Macho του Clint Eastwood – Δράμα/γουέστερν, 103΄
Παίζουν: Clint Eastwood, Eduardo Minett, Dwight Yoakam
Ένας παλαίμαχος σταρ του ροντέο αναλαμβάνει να ταξιδέψει από το Τέξας στο Μεξικό για να βρει το γιο του αφεντικού του και να τον φέρει στον πατέρα του. Η διαδρομή αποδεικνύεται ανατρεπτική και μια ιδιαίτερη φιλία αναπτύσσεται μεταξύ τους.
Να ξεκινήσω τονίζοντας ότι το να σκηνοθετεί και να πρωταγωνιστεί σε ταινία ένας άνθρωπος 91 ετών είναι αξιοθαύμαστο από μόνο του, και μακάρι όλοι σε αυτή την ηλικία να είμαστε ζωντανοί, αρχικά, και να έχουμε τις δυνάμεις και τη δημιουργικότητα του Κλιντ Ίστγουντ. That said, λίγα έχει να αποκομίσει κανείς βλέποντας τη συγκεκριμένη ταινία, μια απόπειρα νοσταλγικού γουέστερν με πιο σύγχρονα χαρακτηριστικά. Ο Ίστγουντ αποδομεί κάπως απρόθυμα το αρρενωπό macho πρότυπο με το οποίο ταυτίστηκε δεκαετίες τώρα, η ταινία έχει κάποιες συγκινητικές, ανθρώπινες σκηνές και προκαλεί ειλικρινές ενδιαφέρον για την έκβαση της υπόθεσης, ωστόσο το κόνσεπτ δεν είναι πρωτότυπο και οι αναδρομές στο παρελθόν δεν προκαλούν τη δέουσα νοσταλγία. Δεν είναι κακή ταινία, είναι άρτια γυρισμένη και σκηνοθετικά παίρνει καλό βαθμό, ωστόσο δε θα χάσετε τίποτα αν την προσπεράσετε.
Βαθμολογία: 6,5/10
No Time to Die του Cari Joji Fukunaga – Περιπέτεια δράσης, 163΄
Παίζουν: Daniel Craig, Lea Seydoux, Rami Malek, Lashana Lynch
Ο πράκτορας Τζέιμς Μποντ έχει αποσυρθεί και προσπαθεί να ζήσει μακριά από το προσκήνιο, ωστόσο εχθροί και μυστικά από το παρελθόν τον υποχρεώνουν να επανέλθει, για να αντιμετωπίσει έναν ανερχόμενο καταστροφικό κίνδυνο.
Ο “τελευταίος χορός” του Ντάνιελ Κρεγκ στο ρόλο του πιο διάσημου μυστικού πράκτορα της μεγάλης οθόνης χαρακτηρίζεται από μια self conscious απεικόνιση του χαρακτήρα, χωρίς ωστόσο να χάνονται τα πιο αναγνωρίσιμα στοιχεία μιας ταινίας Τζέιμς Μποντ όπως μη ρεαλιστικές σκηνές δράσης, δολοπλοκίες και συνωμοσίες εναντίον της ανθρωπότητας, μοιραίες γυναίκες και ένοχα μυστικά. Το πνεύμα αναπροσαρμόζεται συνεχώς και απομακρύνεται από τον κλασικό μύθο του 007, καθώς οι εποχές έχουν αλλάξει και σωστά επιδιώκεται μια προσέγγιση με τις αξίες του σήμερα. Μουσική και σκηνοθεσία σε υψηλό επίπεδο, πολλοί δευτερεύοντες χαρακτήρες που χωρίς να εντυπωσιάζουν βάζουν το λιθαράκι τους κι ένα φινάλε από τα πιο εύστοχα και ανατρεπτικά που έχουμε δει στις έξι δεκαετίες του Τζέιμς Μποντ στην οθόνη. Ο Κρεγκ αποχαιρετά με μια αξιόλογη ταινία που πετυχαίνει τους στόχους της, παρότι δεν ενθουσιάζει, και τα ερωτήματα παραμένουν για το διάδοχο του ρόλου και το μέλλον του franchise.
Βαθμολογία: 7/10
