Εβδομάδα των Όσκαρ η τρέχουσα, η πρώτη της άνοιξης μετά την εαρινή ισημερία. Με την 94η απονομή των χρυσών αγαλματιδίων, η οποία είναι προγραμματισμένη την Κυριακή που μας έρχεται, θα ασχοληθούμε ξεχωριστά κατόπιν… εορτής, αναλύοντας τους νικητές, τους χαμένους και τα παραλειπόμενα. Για την ώρα, ας μιλήσουμε για τρεις ακόμα ταινίες που κυκλοφόρησαν στους κινηματογράφους το τελευταίο διάστημα.
Uncharted (2022) του Ruben Fleischer
Περιπέτεια φαντασίας, 116΄
Με τους: Tom Holland, Mark Wahlberg, Sophia Ali, Antonio Banderas
Ένας αναξιόπιστος αλλά ικανός τυχοδιώκτης επιστρατεύει ένα νεαρό, με πάθος για τα ταξίδια και το κυνήγι θησαυρού, με στόχο τον εντοπισμό του θρυλικού θησαυρού του Φερδινάνδου Μαγγελάνου, σε ένα ταξίδι γεμάτο ανατροπές και πολλούς ανταγωνιστές
Συνήθως οι ταινίες που είναι βασισμένες σε video games καταλήγουν σε παταγώδη αποτυχία, ίσως επειδή δεν υπάρχει απτή σύνδεση μεταξύ των δύο μέσων. Αυτή η αβανταδόρικη περιπέτεια, ωστόσο, ήξερε ακριβώς τι ήθελε να κάνει, επιστράτευσε τον βετεράνο του είδους, Mark Wahlberg, έδωσε έναν ρόλο τύπου Spiderman, στον Spiderman, Tom Holland, πρόσθεσε και ένα εύπεπτο σενάριο χωρίς σημασία σε ρεαλισμό, κενά στην πλοκή και άλλα τέτοια… βαρετά, έριξε στη μάχη και τα οπτικοακουστικά εφέ τελευταίας τεχνολογίας και η συνταγή της πέτυχε. Μια ταινία χωρίς κανένα σκοπό εκτός από την εύκολη, αβίαστη διασκέδαση του θεατή. Την ξεχνάς την επόμενη μέρα, δεν έχει κανένα νόημα, μήνυμα ή ενδιαφέρον να σχολιάσεις, ωστόσο περνάς ευχάριστα την ώρα σου, και ακριβώς αυτό είναι το νόημά της. Αποστολή εξετελέσθη, λοιπόν, αρκεί να ξέρεις τι πρόκειται να δεις.
Azor (2021) του Andreas Fontana
Πολιτικό δράμα, 100΄
Με τους: Fabrizio Rongione, Stephanie Cléau, Elli Medeiros
Ένας τραπεζίτης ταξιδεύει από τη Γενεύη στο Μπουένος Άιρε,ς, στα χρόνια της δικτατορίας του Βιντέλα, και ανησυχεί με τη μυστηριώδη εξαφάνιση του προκατόχου του
Ένα ιδιόρρυθμο πολιτικό δράμα, στα όρια του θρίλερ μυστηρίου, μεγάλα διαστήματα του οποίου αναλώνονται σε παρασκηνιακές συναντήσεις και διαλόγους μεταξύ πολιτικών και οικονομικών παραγόντων στη γεμάτη βία, αυταρχισμό και διαφθορά Αργεντινή του Βιντέλα. Τα παιχνίδια “κάτω από το τραπέζι” μεταξύ διεφθαρμένων, αδίστακτων πολιτικών και των οικονομικών αγορών αναδεικνύονται μέσα από τις σκηνές αυτές, ωστόσο το plot twist εδώ προκύπτει από το γεγονός ότι τα πράγματα ίσως είναι πιο σκοτεινά και μυστηριώδη απ όσο φαίνονται και ακόμα και μεταξύ… κατεργαραίων δεν υπάρχει πάντα ειλικρίνεια, με τις συνέπειες να είναι απρόβλεπτες. Μπορείς εύκολα να το βαρεθείς, δεν ενθουσιάζει, ωστόσο έχει στιβαρό σενάριο και προκαλεί κάποιο ενδιαφέρον για την εκ των έσω ματιά στα μυστικά και τις συναλλαγές ενός δολοφονικού καθεστώτος, με τον ίδιο τρόπο που συμβαίνει, δυστυχώς, στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη.
Παράλληλες Μητέρες (2021) του Pedro Almodovar
Κοινωνικό δράμα, 120’
Με τους: Penélope Cruz, Milena Smit, Israel Elejalde
Δύο τελείως διαφορετικές γυναίκες γίνονται ταυτόχρονα μητέρες χωρίς να έχουν επιλέξει την εγκυμοσύνη τους, και αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη γνωριμία και σχέση, ενώ συνταρακτικά μυστικά αποκαλύπτονται για τη μητρότητα και τις ζωές τους
Η νέα ταινία του βασιλιά του σύγχρονου ισπανικού σινεμά, Πέδρο Αλμοδόβαρ, ακολουθεί πιστά το στιλ που τον καταξίωσε. Μια κοινωνική ιστορία γεμάτη πάθος, έρωτα, ένοχα μυστικά, ανατροπές και ηθογραφία χαρακτήρων, με τη μούσα του 72χρονου δημιουργού, την Πενέλοπε Κρουζ, να βρίσκεται ξανά στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η έννοια της μητρότητας, διαμορφωμένη σε ένα σύγχρονο, προοδευτικό πλαίσιο μακριά από τις οπισθοδρομικές, παραδοσιακές αξίες που (υποτίθεται ότι) τη συνοδεύουν, βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορίας, ωστόσο με αυτή την αφορμή ο Αλμοδόβαρ σχεδιάζει διάφορες μικρές παράλληλες πλοκές, από ένα απροσδόκητο ερωτικό τρίγωνο μέχρι τραγικές ιστορίες από τον Ισπανικό Εμφύλιο. Ο ρόλος της γυναίκας ωστόσο είναι στο προσκήνιο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, η δύναμη, οι απαιτήσεις και τα εμπόδια στην προσπάθεια των πρωταγωνιστικών χαρακτήρων να ευτυχήσουν, το αποδεικνύουν. Μια πολύ καλή ταινία, στα κλασικά στάνταρ του Αλμοδόβαρ, η οποία, χωρίς να προσθέτει το κάτι παραπάνω στην πλούσια φιλμογραφία του, αποτελεί ακόμα ένα αξιόλογο, συνειδητοποιημένο έργο.
