Να αντιληφθώ την κατάσταση, όπως μου την παρουσιάζουν και θέλουν να τη δεχτώ, αλλά πώς?
Τριγυρίζει το μυαλό μου σαν την άδικη κατάρα και γυροφέρνει θύμησες, αναμνήσεις, που πάντα θα μου δείχνουν τα αρχικά μου θεόσταλτα δώρα ζωής.
Τον μπαμπούλη μου και τη μανούλα μου, που ο καλός Θεούλης, μου τους άφησε δίπλα μου 52 χρόνια, να δω και να νιώσω, τι πάει να πει Άνθρωπος και ότι περιέχει αυτή η λέξη και η σημασία της!
Να καταλάβω και να αντιληφθώ, πως γονιός δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι, μέσα απ την απλόχερη αγκαλιά και το δοσμένο όλο χάρη, χάδι της φροντίδας και της ζεστασιάς της ψυχής σου.
Να πάρω χαμπάρι, πως η κακία του κόσμου είναι περίσσια κι αντί να αποδεχθεί και να ναι δαχτυλοδειχτούμενη μια κίνηση υιοθεσίας, να στιγματίζεται η οικογένεια το παιδί ως ξένο σώμα προς αυτήν και τους οικείους του.
Αλλά έρχεται η αλήθεια της ψυχής αυτού του ζευγαριού, που κάνοντας τη δική του ζωής και ψυχής, καρδιάς και νου υπέρβασή τους, αναδεικνύονται στα μάτια των υγιών ψυχών, ήρωες, ικέτες, ηγέτες, μα προπάντων Σωτήρες ενός απροστάτευτου τότε μωρού, που κάποιοι ανεύθυνοι, θέλησαν να γλεντήσουν χωρίς προστασία και χωρίς μέτρα, ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, τη στιγμιαία ίσως και ηδονή τους, ίσως και ξεπέτας μιας βραδιάς που ερχόμενοι μπροστά στο αποτέλεσμα της κίνησης αυτής, ευθυνόφοβοι το παράτησαν..
Πώς να γιορτάσω αυτά τα Χριστούγεννα όταν οι αρχές που γαλουχήθηκαν προστάζουν πένθος, όχι απλά και αποδεικτικά, επιδεικτικά, αλλά θρήνο, νου, ψυχής και καρδιάς.
Εκεί που σταματά η λογική και απλά ζει την πλάνη ενός έργου που καλείται να το ζήσει και κυρίως να το αποδεχθεί, με το δικό της τίμημα, όπως της επιτάσσει η τραγωδία, που ζει και αδυνατεί,αρνείται να τη δεχθεί.
Προσπάθησα να δω τη ζωή, μπροστά κι αυτό θα κάνουμε όλοι μας, νόμοι της φύσης που παραμένουν απάτητοι, σύμφωνα με τα δρώμενα της ζωής του καθενός και της καθεμιάς μας.
Λυγίζει η σκέψη στο μισεμό, σφαδάζει η απουσία, στην παρουσία της κατάστασης που πρέπει να φέρω εις πέρας.
Εκείνοι οι ήρωές της φυλαχτά πάντα και ένα παραπάνω τώρα, θυμίζουν θησαυρούς στο θησαυροφυλάκειο της ψυχής μου, που το αραξοβόλι των ευχών μου, ικετεύουν να βρουν απάνεμο λιμάνι μακριά από φουρτούνες και τυφώνες!
Δεν κάνει το μαύρο το πένθος, απλά παρατείνει τη θλίψη και την οδύνη, που ελοχεύουν καταθλιπτικές συνθήκες επιδρομών στην ψυχή μας.
Τους αξίζουν οι τιμές, τα πάντα, αλλά μέσα απ το πρίσμα της λογικής και της σύνεσης, ας δώσουμε χείρα βοηθείας, εκεί που ναι αναγκαία και κυρίως εκεί που θα είναι απαραίτητη, χωρίς φαμφάρες και τυμπανοκρουσίες.
Απλά, ταπεινά και φτωχικά, όπως δίδαξε ο Χριστός την Αγάπη κι όχι μεγαλομανειωδώς και αξιολόγου αποδοχής, υπερεκτιμημένων εξόδων, ανάδειξης πένθους.
ΟΧΙ… ΓΥΜΝΟΙ ΗΡΘΑΜΕ ΚΑΙ ΓΥΜΝΟΙ ΦΕΥΓΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ Η ΓΥΜΝΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ ΝΑ ΝΑΙ ΕΠΙΚΑΛΥΜΕΝΗ ΑΠΟ ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ, ΑΠΟ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ!