Καλό καλοκαίρι, φίλες και φίλοι σινεφίλ. Οι θερμοκρασίες έχουν ανέβει, τα θερινά σινεμά άνοιξαν τις πόρτες τους, το Φεστιβάλ των Καννών ολοκληρώθηκε, με πολλές ενδιαφέρουσες ταινίες αλλά και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Σε αυτό το καλοκαιρινό φόντο λοιπόν, ας μιλήσουμε για κάποιες πρόσφατες κυκλοφορίες από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη.
Saint Omer της Alice Diop
Δικαστικό δράμα, 121΄
Πρωταγωνιστούν: Kaylje Kagame, Guslagie Malanda, Xavier Maly
Μια νεαρή έγκυος συγγραφέας ταξιδεύει από το Παρίσι στην πόλη του Σεντ Ομέρ, στο γαλλικό βορρά, για να παρακολουθήσει τη δίκη μιας γυναίκας αφρικανικής καταγωγής που κατηγορείται για τη δολοφονία του ενός έτους παιδιού της
Ένα ιδιαίτερο δράμα που επικεντρώνεται σε παραλληλισμούς και αναλογίες μεταξύ δύο γυναικών αφρικανικής καταγωγής, μέλη δηλαδή ιδιαίτερα καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων. Ένα περίεργο έγκλημα, μια φορτισμένη δίκη, μια προσπάθεια για έμπνευση βασισμένη στην πιο διάσημη παιδοκτόνο, τη Μήδεια, και στο επίκεντρο όλων η ιδέα και η έννοια της μητρότητας σε μια εποχή γεμάτη αλλαγές και προκλήσεις. Νευρώδης πλην άρτια σκηνοθεσία, με εναλλαγές ανάμεσα σε σκέψεις και προβληματισμούς των πρωταγωνιστών, και εξελίξεις στη δίκη γύρω από την οποία περιστρέφεται. Το θέμα είναι ενδιαφέρον, αλλά η έμπνευση μένει στη μέση, οι ερμηνείες επαρκέστατες, τα συναισθήματα γλυκόπικρα. Όμορφη ταινία, ενίοτε έντονη, αλλά δεν προχωράει ποτέ πέρα από την κεντρική της ιδέα και, ενώ βλέπεται ευχάριστα, δίνει την εντύπωση ότι οι δυνατότητες του σεναρίου δεν αξιοποιήθηκαν.
A Man Called Otto του Marc Forster
Δραματική κωμωδία, 126΄
Πρωταγωνιστούν: Tom Hanks, Mariana Treviño, Rachel Keller
Ένας 60χρονος άντρας, πικρόχολος και μισάνθρωπος μετά το χαμό της συζύγου του, αποπειράται με διάφορους τρόπους να δώσει τέλος στη ζωή του αλλά πάντα αποτυγχάνει, βρίσκοντας έτσι την ευκαιρία να δώσει ένα νέο νόημα στη ζωή του
Είναι δυνατόν ο Τομ Χανκς να υποδύεται έναν αχώνευτο, πικρόχολο μεσήλικα που εκτοξεύει προσβολές κατά παντός υπευθύνου; Είναι, γιατί στα χέρια του ακόμα κι ένας τέτοιος χαρακτήρας έχει διάδρομο προς την εξιλέωση: βρίσκοντας νόημα σε πράξεις που εκτελεί (αρχικά) απρόθυμα, σε ανθρώπους που βλέπουν το καλό που υπάρχει μέσα του, στην τύχη που δεν τον αφήνει να αυτοκτονήσει παρά τις συνεχείς του προσπάθειες. Μια όμορφη ιστορία, η οποία ισορροπεί μαεστρικά ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, και την οποία παρακολουθείς ευχάριστα και με ενδιαφέρον, χωρίς να κουράζει ή να πλατειάζει. Ο Τομ Χανκς κάνει ακόμα κι αυτό το χαρακτήρα να φαίνεται συμπαθητικός και να σε κερδίζει στο τέλος, και η αλήθεια είναι πως αποτελεί τον κύριο λόγο να δει κανείς αυτή την ταινία, καθώς καλύπτει τις επιμέρους αδυναμίες του σεναρίου και το γεγονός ότι υποδύεται “κόντρα ρόλο” προσδίδει επιπλέον ενδιαφέρον.
John Wick: Chapter 4 του Chad Stahelski
Περιπέτεια δράσης, 166΄
Πρωταγωνιστούν: Keanu Reeves, Donnie Yen, Laurence Fishburne
Απομονωμένος αλλά ακλόνητος, ο πληρωμένος δολοφόνος Τζον Γουίκ βρίσκει τρόπο να αποκαταστήσει τη φήμη του, ωστόσο αυτό απαιτεί μια μονομαχία με ένα νέο εχθρό μετά από ανηλεές κυνηγητό σε όλο τον πλανήτη, απέναντι σε παλιούς εχθρούς και φίλους
Το τέταρτο κεφάλαιο του πολύ επιτυχημένου franchise John Wick δε διαφέρει ιδιαίτερα από το προηγούμενο: ο Κιάνου Ριβς τα βάζει με όλους και με όλα, πάντα καλοντυμένος, γυρνά ολόκληρο τον κόσμο δίνοντας μάχες με παλιούς και νέους εχθρούς. Η υπόθεση για ακόμα μια φορά είναι προσχηματική, οι πρωτοτυπίες ελάχιστες, και η ταινία ακολουθεί τη γνωστή, επιτυχημένη συνταγή των προκατόχων της. Ενίοτε αυτό κουράζει, καθώς επαναλαμβάνεται και αναλώνεται στα ίδια μοτίβα, που δε μας προκαλούν καν εντύπωση. Διασώζεται, ωστόσο, από την παρουσία του Ριβς, την καλοστημένη σκηνοθεσία της και κάποιες σεναριακές εκλάμψεις, με αποκορύφωμα το φινάλε, που μας θυμίζουν γιατί αυτή η σειρά είναι ακόμα εδώ, μια δεκαετία και πλέον μετά το πρώτο φιλμ, και εξακολουθεί να είναι κινηματογραφικά relevant. Αν σας άρεσαν οι προηγούμενες ταινίες, δε θα σας απογοητεύσει ούτε αυτή, διαφορετικά δεν έχει κάποιος λόγο να ασχοληθεί μαζί της.
