Έχει περάσει άραγε μέρα που δεν βλασφημήσαμε, δεν αναθεματίσαμε, δεν σκεφτήκαμε μοιρολατρικά και κλαψιάρικα χωρίς ιδιαίτερα σοβαρό λόγο; Η απάντηση είναι πρόδηλη και διαπιστώνεται καθημερινά. Οι σύγχρονοι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο εύθραυστοι, όλο και πιο ευεπίφοροι στα μικροπροβλήματα της καθημερινής ζωής, τα οποία μεγαλοποιούν στο μυαλό τους, με αποτέλεσμα να τους ρουφάνε κάθε ίχνος ενέργειας, αισιοδοξίας και εύθυμης διάθεσης. Με μια εμπειρική ματιά γύρω μας αντικρύζουμε ανθρώπους θλιμμένους, ή ακόμα χειρότερα νεκρωμένους, ανέκφραστους και γκρίζους.
Δεν αντιλέγω ότι όντως υπάρχουν τραγωδίες στην ανθρώπινη ζωή, που πραγματικά είναι δυνατό να καταρρακώσουν τον άνθρωπο. Ωστόσο, θέλω να σταθώ στον κανόνα και όχι στην εξαίρεση. Άλλωστε, έχουν υπάρξει φωτεινά παραδείγματα ανθρώπων που ξεπέρασαν αξεπέραστα προβλήματα και καταξιώθηκαν σε μαχητές της ζωής. Μια μέρα, λοιπόν, αρκεί για να καταλάβει κανείς πόσο μετέωρος και πελαγωμένος είναι στον κυκεώνα της, ομολογουμένως, σκληρής καθημερινότητας και πόσο παθητικά και μεμψίμοιρα αντιλαμβάνεται τη ζωή. Η στάση αυτή εντείνεται από την επιθυμία του ανθρώπου να ξεχωρίσει, να ξεπεράσει τον “μέσο άνθρωπο” και στην προσπάθεια του να κατακτήσει αυτό που ονομάζει “ευτυχία”, η οποία λανθασμένα δεν συνίσταται στη ψυχική και σωματική υγεία, αλλά στην ύλη και την εικόνα. Ο σύγχρονος άνθρωπος μέσα στον αποπροσανατολισμό του αναζητά την τέρψη με ευτελή μέσα, που όχι μόνο δεν τον βοηθούν να προσεγγίσει τον πολυπόθητο σκοπό , αλλά τον εγκλωβίζουν σε έναν ατέρμονο, φαύλο κύκλο ικανοποίησης των αναγκών του, που λειτουργεί όπως τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας και τον αποβλακώνει.
Οι αιτίες ποικίλουν και εντοπίζονται επίσης σε πολλούς τομείς. Για την αλλαγή της νοοτροπίας, ωστόσο, προέχει η συνειδητοποίηση της σύγχρονης ματαιοδοξίας και μοιρολατρίας. Ο άνθρωπος καλείται να αντιληφθεί ότι τα φαντάσματα που κατατρέχει δεν είναι τίποτα μπροστά στα θαύματα που καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες. Ως τρόποι αντιμετώπισης προτείνονται, λοιπόν, οι προκλήσεις να εκτιμήσουμε, καταρχάς, τη ζωή και την αξία της, να εστιάσουμε στο ουράνιο τόξο και όχι στην περασμένη καταιγίδα, να βιώσουμε την πραγματικότητα, για λίγο, με τις αισθήσεις και όχι ορθολογικά, να κοιτάξουμε ψηλά πέρα από τις πελώριες ταράτσες των πολυκατοικιών, να αφήσουμε τις αχτίδες του ήλιου να μας αγγίξουν στο πρόσωπο (σας διαβεβαιώνω ότι η λίγη έκθεση στον πρωινό ήλιο δεν προκαλεί πάντοτε ρυτίδες! ). Να συνειδητοποιήσουμε και να αναγνωρίσουμε τη δύναμη που κρύβει ένα χαμόγελο, μια ζεστή “Καλημέρα”, ένα τραγούδι στο αυτοκίνητο, το οποίο θα μπορούσε να καλύψει την εκνευριστική ηχορύπανση ή να χρωματίσει την αναμονή στο κόκκινο φανάρι, που φαντάζει ατελείωτο. Η προτεινόμενη αυτή αγωγή βέβαια, είναι αποδοτική όταν συνοδεύεται από συνειδητή επιλογή αυτής της στάσης ζωής, μιας μαχητικής και ζωηρής διάθεσης που θα αντλείται από την βαθιά επιθυμία μας να ζήσουμε και όχι απλώς να φυτοζωούμε!