Είχα ξεκινήσει να γράφω για την εφηβική τρέλα. Όμως μέσα μου άλλα με τρώνε και έτσι στα κομμάτια να πάει κι αυτή. Δεν θα σας πω γι’ αυτό. Δεν με εκφράζει. Δεν με απασχολεί. Δεν είμαι έφηβη έχω αδερφό και ξάδερφο στην εφηβεία και τους κατσαδιάζω καθημερινά για τις βλακείες τους. Μα δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ο θυμός. Κι εγώ έχω θυμώσει.
Ποιός είπε πως οι άνθρωποι πρέπει να φοράνε φωτοστέφανο καλοσύνης και να τριγυρνούν ξέγνοιαστοι και γαλήνιοι στα λιβάδια λες και βγήκαν από κινούμενο σχέδιο; Ποιός είπε ότι ο θυμός δεν είναι υγιής αντίδραση πως είναι μια κακή πλευρά του εαυτού μας που πρέπει να αποφεύγουμε; Πείτε μου ποιος να αρχίσω να παίρνω κεφάλια. Άντε γιατί!
Έχω δει στη ζωή μου πολλούς ήρεμους ανθρώπους. Ήρεμους όχι από το πέρας της ηλικίας τους άλλα απ’ τα αλήθεια. Τους έβλεπα να μιλούν τόσο σιγανά, να κινούνται στο χώρο με σταθερό και σίγουρο βήμα, να έχουν καθαρό βλέμμα και τους ζήλευα. Έλεγα, πως τα καταφέρνουν; Κι ύστερα έκατσε η φάση και τους γνώρισα καλύτερα. Αναθεώρησα.
Όλοι αυτοί που παριστάνουν τους γαλήνιους, δεν είναι τίποτε παραπάνω από καταπιεσμένοι άνθρωποι σε ένα χωροχρόνο αδιάφορο. Μέσα τους έθαψαν κάθε έντονο συναίσθημα και είπαν στους εαυτούς τους πως το ξεπέρασαν. Μα δεν μπορείς να ξεπεράσεις όσα νιώθεις. Δεν ξεπέρασε κανείς τον εαυτό του. Δεν το έκαναν ούτε αυτοί.
Κάθε άνθρωπος έχει τα όρια του. Ξέρει μέχρι που αντέχει τα λόγια και τις πράξεις των γύρω του. Ξέρει πότε κάποιος του φέρεται σωστά και πότε τον προσβάλλει. Πότε τον θίγει και πότε τον κολακεύει. Και η προσβολή και η κολακεία είναι εντελώς υποκειμενικές έννοιες γιατί καθορίζονται από τα όρια του καθενός ξεχωριστά.
Κι ύστερα πάλι είναι και το άλλο. Καθένας μας γνωρίζει μέχρι που αντέχει τον εαυτό του. Πότε οι πράξεις τους ανταποκρίνονται σε αυτό που είναι ή που θέλει να είναι και πότε όχι. Πότε βγαίνει εκτός εαυτού και πότε συμπεριφέρεται με βάση τις αξίες και τους κώδικες ηθικής του. Κι όλα είναι κι εδώ υποκειμενικά.
Δεν είμαστε αλεξίσφαιροι. Δεν είμαστε άγιοι, έχουμε πάθη κι αδυναμίες. Κι έτσι είναι αναπόφευκτο να παραμείνουμε ατάραχοι σε κάθε περίσταση. Είναι αδύνατον να μην θυμώσουμε. Να μην νευριάσουμε. Να μην ξεσπάσουμε, φωνάξουμε ή σπάσουμε τα βάζα της γιαγιάς μας. Είναι αδύνατον να πειστούμε πως δεν υπάρχει μια απολύτως φυσιολογική αντίδραση του εαυτού μας κάθε φορά που πατάνε πάνω μας ή νιώθουμε να απειλούμαστε.
Διορθώνοντας λοιπόν την αρχική μου εντύπωση σας λέω αυτό. Δεν υπάρχουν ήρεμοι άνθρωποι. Υπάρχουν εκείνοι που εκδηλώνουν το θυμό τους ελεύθερα γκρεμίζοντας και χτίζοντας καταστάσεις και ανθρώπινες σχέσεις. Κι εκείνοι που κλείνουν τα μάτια και προσποιούνται πως όλα είναι τέλεια και ζουν στη χώρα των θαυμάτων. Κι είναι οι τελευταίοι που μετά από καιρό υπομονής και συσσώρευσης συναισθημάτων, ξεσπούν. Αυτοκτονούν με ένα πιστόλι στο κρόταφο κι ένα γράμμα στο συρτάρι που εξηγεί όλα εκείνα που ποτέ δεν είπαν και κρατούσαν μέσα τους. Τις αιτίες του θυμού και της θλίψης του που ποτέ δεν έδειξαν. Κι άλλοι πάλι, τρελαίνονται και γαζώνουν αθώους στα καλά καθούμενα. Κανείς από αυτούς όμως δεν ούρλιαξε κι ίσως αυτό να είναι το λάθος.
Όταν θυμώνετε με κάτι αφήστε το συναίσθημα να σας καταβάλλει και να οδηγήσει τις πράξεις σας. Αφήστε τον εαυτό σας ελεύθερο να εκφραστεί και να κάνει ζημίες και λάθη. Τσιρίξτε, βρίστε, πετάξτε μαξιλάρια, ρίξτε σφαλιάρες. Κι ύστερα όταν όλα θα τελειώσουν καθίστε και αναλογιστείτε ρεαλιστικά το τι συνέβη. Ζυγίστε καταστάσεις για να βρείτε την αλήθεια. Είναι ο μόνος τρόπος.
Όποιος πει πως είναι άδικο το να θυμώνεις, έχει μαύρα μεσάνυχτα. Κι όποιος δεν έχει θυμώσει ποτέ, στοίχημα ότι ακούει Αλκίνοο τις νύχτες. Δεν είναι ντροπή το να ξεσπάς, να λες και να δείχνεις αυτό που σε πειράζει. Δεν είναι αρνητικό και κατακριτέο να δείχνεις την ενόχληση σου. Είναι αντίθετα, ο μόνος τρόπος να αποδεσμευτείς από αυτήν. Να βρεις την χαλασμένη σου ισορροπία και να ξεθολώσεις.
Ο θυμός είναι απαραίτητος. Είναι θεμιτός και μας κάνει καλό. Χωρίς αυτόν θα υπήρχαν αδικίες. Χωρίς αυτόν θα υπήρχαν μαζικές κρεμάλες. Άντε στα τσακίδια λοιπόν.