Κάθεται στο απέναντι θρανίο. Μαλλιά κομμένα καπελάκι και όμορφο χαμόγελο. Μιλά σε όλους. Εγώ πάλι σε κανένα. Το μισώ αυτό το σχολείο που ήρθα μετά την μετακόμιση, δεν ξέρω κανέναν και όλοι μου φαίνονται παράξενοι. Κάθομαι μόνη στο πρότελευταίο θρανίο και την κοιτώ. Δεν ξέρω ακόμη πως είναι η καλύτερή μου φίλη. Την κοιτώ να χαμογελά και νιώθω κάπως καλύτερα.
Μια μέρα μας βάζουν στο ίδιο θρανίο. Στο μεταξύ είχαμε καταφέρει να γνωριστούμε. Αυτή έμαθε όλο το σχολείο σε 3 μέρες, εγώ θα της ξέφευγα; Και πάνω που γίναμε φίλες την πήγαν σε άλλο τμήμα, θα έλεγα τώρα κάτι για την αλφαβητική κατανομή των μαθητών σε τάξεις, αλλά ας όψετε η κοσμιότητα. Βέβαια τότε δεν το πήρα και τόσο κατάκαρδα, είχα αρχίσει στο μεταξύ να κάνω παρέες κι εγώ. Εννοείτε πως ήταν κι αυτή μέσα. Ήταν μέσα σε όλες τις παρέες. Διάκριση καμία, ακόμα και στους φλώρους μιλούσε. Και το πρώτο πάρτυ που πήγα στο γυμνάσιο εννοείτε πως ήταν το δικό της. Αλλά δεν θα σας πω τι έγινε εκεί.
Στο μεταξύ την ξαναφέραν κάποια στιγμή σε εμάς και μας βρήκε ο καιρός στο λύκειο να της λέω καλημέρες κάθε πρωί αλλάζοντας τα φωνήεντα των λέξεων. Διάλεγα ένα για κάθε μέρα, «Κιλιμίρι» την Δευτέρα, «Καλαμάρα» την Τρίτη και πάει λέγοντας, συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο για όλη την πρώτη ώρα. Νευρίαζε κι άρχιζε να τσιρίζει που της έσπαγα τα νεύρα κάθε πρωί, την πετούσε έξω ο καθηγητής, κι ας έφταιγα εγώ, μα πάλι μου μιλούσε, κακία δεν μου κράτησε ποτέ για τίποτε, δεν ήξερε τι ήταν νομίζω.
Κάθε που το έσκαγα από το σπίτι, κατασκήνωνα στον λόφο απέναντι από το σπίτι της και κοιτούσα την πόλη από ψηλά. Με έπαιρνε χαμπάρι που και που και την θυμάμαι σαν χθες να μου τσιρίζει από το μπαλκόνι «Τσακίσου κι έλα εδώ!». Την τρόμαζε που καθόμουν μόνη στην ερημιά, εμένα πάλι καθόλου αλλά άντε να την πείσω για το αντίθετο. Καταλήγαμε να ξεσκονίζουμε τους δίσκους της θρυλικής μαμάς Τάνιας και να λιώνουμε στο πικάπ το «Strawberry Fields for Ever» σωριασμένες στο πάτωμα, κοιτώντας το ταβάνι, κι ενίοτε ντυμένες και με ότι ’70s υποτίθεται ρούχο ξεθάβαμε από τις ντουλάπες – εφηβεία δικαιολογούμαστε τώρα… Ακόμα μας δουλεύει η αδερφή της με την μυστική ατάκα «Τσιβιλίκας»! Μεταξύ μας, συχνά μετά το σχολείο, της σπάγαμε τον κουμπαρά στα κρυφά για να φάμε σάντουιτς από το γειτονικό σουβλατζίδικο…οι μουλάρες!
Μας θυμάμαι να δοκιμάζουμε μαζί τα πρώτα μας κραγιόν, κάτι κόκκινα που βγάζαν μάτι και από τρία κιλά στα χείλη η κάθε μία εννοείτε – και τον μπαμπά της να μας φωνάζει «που πάτε έτσι έξω βαμμένες σαν τις βρώμες!». Να μαλώνουμε ώρες για το ποια θα είναι ερωτευμένη με τον Lennon και ποιά με τον Mac Cartney, γιατί αυτά ήταν σοβαρά πράγματα και έπρεπε να είναι ξεκαθαρισμένα μεταξύ Λόλας και Βιόλας – τα ονόματα που βαφτίσαμε η μια την άλλη σε μια περίσταση. Να της δανείζω τα βιβλία του Bukowski σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης – ο νοών νοείτω – και να μου κρατά το χέρι στο νοσοκομείο καθώς προσπαθούσα να βγω από την παραζάλη της νάρκωσης, ένα σιντρίμι σκέτο εγώ κι αυτή να μου μαζεύει τα κομμάτια υπομονετικά, να με κάνει πάλι ακέραιη. Κι ύστερα που έφυγε στην Ιταλία να μου ανακοινώνει πως αν συνεχίσω να της στέλνω τόσα γράμματα θα έχει άσχημα ξεμπερδέματα με τον ιδιοκτήτη του σπιτιού που νοίκιαζε και που χαριστικά την άφηνε να χρησιμοποιεί την ταχυδρομική του θυρίδα.
Πού να ήξερα πως σύντομα θα πήγαινα να την βρω κι εγώ στην Ρώμη μας, που σοκάκι για σοκάκι δεν της αφήσαμε απάτητο και παραπονεμένο. Μα από τότε, λες και σαράκι ήταν αυτή η πόλη, που μας έτρωγε σιγά σιγά τα σωθικά, θα επιστρέφαμε και οι δύο εκεί φανατικά. Κι όταν δεν το μπορούμε πια, το θέμα μονοπολεί τα soire που διοργανώνει στην σοφίτα της τακτικά και ουκ ολίγες φορές ομολογώ μας βρίσκουν οι μικρές ώρες να μοιραζόμαστε, βλέποντας ιταλικές ταινίες, το ίδιο ρολό χαρτιού υγείας, στην προσπάθειά μας να συμμαζέψουμε τον Νιαγάρα που τρέχει από τα μάτια μας.
Σήμερα σβήνει τα κεριά στην τούρτα της σαν μικρό παιδί, την κοιτάω και μου έρχονται δάκρυα στα μάτια ξανά. Αυτά δεν είναι νοσταλγίας όμως, είναι χαράς που μας βλέπω να μεγαλώνουμε ακόμα πλάι πλάι. Έχει πάλι εκείνο το χαμόγελο που φορούσε όταν την γνώρισα, σαν να μην της το έκλεψε καμία ρωγμή στα χρόνια που πέρασαν, σκέτο φως – όλους να τους δίνει κι από λίγο και να μην το αντιλαμβάνεται καν! Λάμπει κι εκατομμύρια άστρα σκάνε από την ζήλια. Κόβουμε μαζί την τούρτα στην κουζίνα και μου εκμυστηρεύεται «Χρόνια είχα να περάσω τόσο χαρούμενα γεννέθλια» και άλλα πολλά. «Σκάσε και θα μας πάρουν ξανά τα ζουμιά Βιόλα», πάω να το σώσω και της χαμογελώ, την θέλω ευτυχισμένη. Νιώθω μια γλυκιά ζέστη, σκέφτομαι τα χρόνια που πέρασαν κι αυτά που θα έρθουν να μας βρουν και ποιός ξέρει τι θα φέρουν.
Κι αυτή η ιστορία δεν θα είχε τέλος αν δεν χτυπούσε τώρα πάλι το τηλέφωνο.
– Πού είσαι Λόλα;
– Πάντα εδώ είμαι Βιόλα!
Soundtrack:
10 Comments
Eugene
ena bravo einai ligo, lola!giafto tha sou doso polla…bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo (oute timoria na egrafa…) bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo bravo !
Antou
entypwsiastika mporw na pw!!!!!!einai sa na to zousa….i mipws to exw zisei??????polla bravo loipon sti lola alla k sti viola pou itan empneusi tis prwtis!!!!!!!!
seb seb
i tania vourkose!
me ekanes na fainomai strimeni alla de thimono giati eiste lolovioles e kai eiste lolovioles re gamoto!
bravo sto koritsi kai bravo sas koritsia
Ζωή
Έχεις καταπληκτικό γραπτό λόγο κοπέλα μου. Σε παρακαλώ πολύ να τον αξιοποιήσεις. Είναι κρίμα να τον στερείς από όλους εκείνους που δεν είναι φίλοι του newsfilter.
Πριν από λίγο καιρό που είχα κάνει το ίδιο σχόλιο για σένα στον Άγγελο, μου είπε “μα το αξιοποιεί, γράφει για το newsfilter”. Εγώ όμως επιμένω, να μην μείνεις μόνο εδώ.
Barbie
Είμαι ανοιχτή σε προτάσεις!
chzigkol
Είσαι πολύ τυχερή που έχεις έναν τέτοιο άνθρωπο στο πλευρό σου. Μην τον χάσεις ποτέ!
Και μακάρι και όλοι μας να βρούμε μία τέτοια ψυχή που να δένει με τη δικιά μας και να μην χαθεί ποτέ το δέσιμο αυτό.
Δεν σου λέω μπράβο για το άρθρο και για το πως γράφεις, αυτό είναι αυτονόητο. Θα σου πω μπράβο γιατί μέσα από αυτή την ιστορία δείχνεις κάποια πράγματα που πρέπει για όλους μας να αποτελούν όνειρα ή πραγματικότητα, και αυτά είναι οι αληθινές ανθρώπινες σχέσεις.
krap
Εγώ έχω δηλώσει θαυμαστής από παλαιότερα οπότε δε λέω μπράβο (είμαι fan club).
Αυτό που κάνει την στήλη της Barbie μοναδική, δεν είναι το γεγονός ότι αρθρώνει άρτιο λόγο, αλλά η θεματολογία. Αν και έχω την ελευθερία να γράφω ότι θέλω στο NF, πότε δεν είχα τα κότσια να δημοσιεύσω τέτοιου είδους περιεχόμενο…
Θα έλεγα θαυμασμός(!), είναι αυτό που έχω για τη Barie και τη στήλη της.
Andre
Τέτοιο άρθρο μάς υπενθυμίζει το πόσο όμορφη είναι η ζωή….τελικά!!!!!
Μπράβο!!!!
soula
Αυτό που περιγράφεις είναι ο ορισμός της φιλίας, που δυστυχώς λίγοι την βρίσκουν.
Όσο για το γράψιμό σου, το έχω ήδη ξαναγράψει ότι είναι καταπληκτικό.
Γράψε βιβλίο.
Pingback: Το Top 5 της εβδομάδας (07 Μαρτίου – 13 Μαρτίου 2010) | Newsfilter