Αυτό είναι ένα guest άρθρο από τον $@κhΣ τον οποίο και ευχαριστούμε πολύ!
Άλλη μία σύνοδος κορυφής έφτασε στο τέλος της και πλέον αποτελεί και αυτή κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας. Η ιστορία άραγε θα γράψει ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν να διασώσουν οικονομικά την Ελλάδα με το δεύτερο οικονομικό πακέτο στήριξης ή θα γράψει ότι η διάσωση της Ελλάδας είναι απαραίτητη για να μην καταρρεύσει η Ευρώπη;
Ας το παραδεχτούμε. Η Ευρώπη μετά τον Β’, κυρίως, Παγκόσμιο Πόλεμο έπαψε να πρωτοκαθεδρεί στα παγκόσμια τεκταινόμενα, καθώς νέες υπερδυνάμεις μετέβαλλαν το σκηνικό σε κάθε τομέα. Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και η Ευρωπαϊκή Ένωση μετέπειτα δεν αποτελούσε μία ένωση συνεργασίας των κρατών-μελών, αλλά μία αναγκαία λύση προκειμένου η Ευρώπη να διατηρήσει την αίγλη της και να αναδείξει την ισχύ που επιχειρούσε να διατηρήσει. Αλλά κυρίως για να επιβιώσει. Ωστόσο αυτή η ένωση δοκιμάζεται στις μέρες μας και αποδεικνύει πόσο εύθραυστη είναι. Ίσως, μάλιστα, και να λειτουργούσε ως ψευδαίσθηση ελπιδοφορίας για τους Ευρωπαίους πολίτες τις τελευταίες δεκαετίες.
Στις προκλήσεις, ωστόσο, που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα δεν φαίνεται να υπάρχει η απαραίτητη συνοχή μεταξύ των Ευρωπαίων ηγετών, καθώς οι αποφάσεις τους για το μέλλον της Ευρώπης είναι συγκεχυμένες και οδηγούν τις προσπάθειες για διάλογο σε αδιέξοδο.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού οι επικαιρότητα δεν φαίνεται να είναι καλύτερη. Πρόσφατα ο πρόεδρος της χώρας, Μπαράκ Ομπάμα, δήλωσε στάση πληρωμών, αποδεικνύοντας τις κρίσιμες στιγμές που ο δυτικός κόσμος στο σύνολό του βιώνει. Μία νέα πραγματικότητα αρχίζει να δομείται, χωρίς ωστόσο να κατασκευάζεται σε σταθερά θεμέλια, καθώς στον αντίποδα, νέες υπερδυνάμεις βγαίνουν στην επιφάνεια (Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Βραζιλία κυρίως) χωρίς όμως οι συγκεκριμένες να έχουν επικυρώσει τα ανθρώπινα δικαιώματα που είναι απαραίτητα για τη διαμόρφωση μίας υγειούς και προοδευτικής δύναμης. Κατά κάποιο τρόπο δεν είναι προετοιμασμένες να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του 21ου αιώνα και οπισθοδρομούν.
Η λεγόμενη και ”Γηραιά Ήπειρος” λειτουργεί έτσι ακριβώς όπως και ο χαρακτηρισμός της. Όπως τα άτομα προχωρημένης ηλικίας είναι άκαμπτα και στάσιμα, έτσι και η Ευρώπη δεν μπορεί να ”εγκλιματιστεί” στο νέο αυτό καθεστώς της πολυπολυτισμικότητας και αντιδρά. Άλλοτε πεισματικά, σταθερά και ήρεμα και άλλοτε οργισμένα, μανιασμένα και απρόβλεπτα. Ζει σε ένα καζάνι που βράζει και κανείς δεν γνωρίζει πότε και με ποιο τρόπο θα εκραγεί. Ένα απότομο κόχλασμα αυτού του καζανιού συνέβη πριν λίγες μόνο μέρες στη Νορβηγία με την επάνοδο της άκρας δεξιάς στο προσκήνιο, επειδή το ”διαφορετικό” δεν είναι αποδεκτό σε μία συντηρητική κοινωνία. Καταιγιστικές, λοιπόν, οι εξελίξεις και η επικαιρότητα συνεχώς να τρέχει…
Δεν θα πρέπει, όμως, να μας ανησυχούν όλα τα παραπάνω, καθώς πάντα η παγκόσμια ιστορία έκανε κύκλους. Αυτοκρατορίες και αυτοκράτορες ανατρέπονταν στο πέρασμα των αιώνων, κράτη διαμελίζονταν και γενικότερα το γεωπολιτικό σκηνικό συνεχώς ανατρέπονταν. Γιατί όχι, λοιπόν, και στις μέρες μας; Η εποχή μας είναι εποχή αποσταθεροποίησης και θα χρειαστούν αρκετές δεκαετίες μέχρι να αντικρύσουμε ξανά μία νέα πραγματικότητα. Ευχάριστη ή δυσάρεστη κανείς δε γνωρίζει. ”Τροχός είναι και γυρίζει…”
