Με μια πρώτη ματιά στην υπόθεση της ταινίας αυτής ο καθένας θα σκεφτεί ότι πρόκειται για άλλη μια χαζοαμερικάνικη ταινία. Ένα σχολείο, μια δημοφιλής παρέα, μια παρέα παιδιών που ενδιαφέρονται και για άλλα πράγματα εκτός από το να προκαλούν σκάνδαλα είναι γνωστά στοιχεία στις αμερικάνικες ταινίες. Κάτι τέτοιο προβάλει αρχικά και αυτή η ταινία μόνο που στην πορεία καταφέρνει να ξυπνήσει και άλλα συναισθήματα και σκέψεις.
Ο Λέντον είναι ο κλασσικός δημοφιλής ταραξίας του σχολείου. Όταν όμως θα προκαλέσει ένα ατύχημα σε κάποιον συμμαθητή του, ο διευθυντής του σχολείου θα του επιβάλει μια διαφορετική καθημερινότητα από αυτή που είχε συνηθίσει. Από εκεί και πέρα θα ξεκινήσει να αλλάζει την κοσμοθεωρία του και να βλέπει ότι υπάρχουν τρόποι να προσαρμοζόμαστε σε νέες συνθήκες και πράγματα που παλαιότερα θεωρούσαμε πολύ ξένα για εμάς. Σε αυτή την αλλαγή του θα συμβάλει η Τζέιμι μια συμμαθήτρια του που ποτέ του δεν ήθελε να πλησιάσει και η οποία ανήκει στους “περιθωριοποιημένους” μαθητές του σχολείου. Όταν η Τζέιμι τον συμβούλευσε να μην την ερωτευθεί, εκείνος δεν ήξερε για ποιο λόγο του το είπε αυτό. Αργότερα κατάλαβε ότι το έκανε για να τον γλιτώσει από ένα ψυχολογικό βασανιστήριο. Ο Λέντον αποφασίζει να σταθεί δίπλα της στις δύσκολες στιγμές της και να εφαρμόσει όλα αυτά που του έμαθε.
Παρά το γεγονός ότι οι ρόλοι ερμηνεύονται από νέους και ως επί το πλείστον κωμικούς ηθοποιούς, αποδίδεται με ακρίβεια η σημασία τους. Για τον πρωταγωνιστή αυτοί οι λίγοι μήνες ήταν αρκετοί για να δει την ζωή του διαφορετικά και να χτίσει από την αρχή κάποιες σχέσεις. Παρόλο που το τέλος φαίνεται λυπηρό, η γεύση που αφήνει είναι ευχάριστη και υπενθυμίζει ότι ακόμα και από κάτι δυσάρεστο πάντα προκύπτει κάτι ευχάριστο. Ή σχεδόν πάντα.
