Το ανθρώπινο μάτι, συνήθως, δεν αντιλαμβάνεται την πραγματική εικόνα του κάθε ατόμου με την πρώτη ματιά. Δηλαδή αυτή όπου δηλώνει το χαρακτήρα και τη προσωπικότητα που έχει. Ούτε το ίδιο το άτομο δεν την γνωρίζει καθώς μεταμορφώνεται δίχως να το καταλάβει. Περνάει μια μετάβαση, η οποία γίνεται «ορατή» αργότερα, μέσα από τη συμπεριφορά του και τα λόγια του.
Υπάρχουν κάποια άτομα που στην αρχή σου προκαλούν αντιπάθεια και μόλις τα γνωρίσεις λίγο καλύτερα καταλαβαίνεις ότι δεν είναι και τόσο κακοί άνθρωποι, απλά δείχνουν έτσι λόγω σοβαρότητας, θέσης ή προσωπικότητας. Για παράδειγμα εκείνος ο καθηγητής στο λύκειο που πίστευες ότι σίγουρα σε αντιπαθεί χωρίς λόγο. Αργότερα διαπιστώνεις πόσο λάθος είσαι αφού μόνο καλό σου έκανε η στάση του και η αυστηρότητά του απέναντί σου. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες παρόμοιες περιπτώσεις που έπεσες έξω. Το γνωστό ρητό «σκυλί που γαυγίζει μη το φοβάσαι».
Υπάρχει βέβαια και το άκρως αντίθετο, δηλαδή ένα ευγενικό άτομο που δείχνει τόσο καλό και αφού έχει περάσει ένα διάστημα σου εκδηλώνει τον άλλο εαυτό του. Μπορεί να είναι ο κολλητός σου, ο σύντροφός σου ή ένας συνάδερφος από τη δουλειά. Οποιοσδήποτε. Δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει και δεν ξέρεις τι χτύπημα θα σε περιμένει και σε ποιο σημείο. Ορισμένοι σου δίνουν κάποια μηνύματα ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτούς. Είναι όμως και κάποιες περιπτώσεις, στις οποίες δεν μπορείς να διανοηθείς την προδοσία και δεν περίμενες ποτέ αυτή τη μεταμόρφωση.
Με λίγα λόγια το λιοντάρι κρύβει μέσα του ένα γατάκι και το γατάκι κρύβει μέσα του ένα λιοντάρι. Οι συνθήκες και η ψυχοσύνθεση μας επηρεάζουν και μας εναλλάσσουν, μας οδηγούν δηλαδή από τον έναν εαυτό στον άλλο, κάνοντάς μας να έχουμε άλλοτε σωστή και άλλοτε λανθασμένη συμπεριφορά.
Όλοι κρύβουμε έναν καλό κι ένα κακό εαυτό μέσα μας. Το θέμα είναι ποιον επιλέγουμε να βγάλουμε στην επιφάνεια και ποιον κρύβουμε, μέχρι να τον βγάλουμε προς τα έξω. Αυτό είναι πρόκληση για τον καθένα μας. Το ζητούμενο είναι εάν διαθέτουμε την ικανότητα να διατηρούμε μία ισορροπία ανάμεσα στο καλό και το κακό που κρύβεται μέσα μας.
Στην περίπτωση που το «θηρίο» κρύβεται στους άλλους τα πράγματα γίνονται πιο επικίνδυνα, διότι δεν έχουμε εμείς τον έλεγχο. Γιατί αν φαινομενικά φαίνονται ακίνδυνοι ουσιαστικά μπορούν να μας κατασπαράξουν χωρίς να το καταλάβουμε.
Και τι στάση κρατάμε σε αυτές τις περιπτώσεις; Να ανεχόμαστε τον καθένα ή να βλέπουμε τους πάντες με καχυποψία; Τίποτα από τα δύο γιατί κινδυνεύουμε να διαταραχτούμε και εμείς. Απλώς να προσέχουμε τι λέμε, σε ποιους το λέμε και όσο μπορούμε να φροντίζουμε να ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε.
