Μιλάω, με ακούς? Υπάρχω, με βλέπεις?
Όταν σου λέω για τον πόνο μου, ακούς τον πόνο μου ή ακούς τον πόνο που κουβαλάς από το παρελθόν?
Όταν σου λέω τον πόνο μου, θέλω να με ακούς και να είσαι δίπλα μου. Δεν θέλω να με σώσεις και δεν θέλω να σηκώσεις το βάρος του πόνου μου. Θέλω να με αγαπάς και να είσαι δίπλα μου, όσο χάλια και αν αισθάνομαι. Θέλω να είσαι δίπλα μου με σεβασμό κι εμπιστοσύνη. Μπορεί να πονάω αλλά παραμένω ολόκληρη.
Όταν σου λέω για τα όνειρά μου, τ’ ακούς ή κλείνεις τα αφτιά σου επειδή σταμάτησες να ονειρεύεσαι πριν πολλά χρόνια?
Όταν σου λέω για τα όνειρά μου θέλω ν’ ακούς τον ενθουσιασμό μου και την ανάγκη μου για εξέλιξη αλλά και την περιέργεια μου. Δεν θέλω να μου μιλάς για όρια, δεν είμαι χαζή, ξέρω ότι υπάρχουν. Θέλω να κοιτάμε μαζί τον στόχο μου και να με βοηθάς να βρίσκω τρόπους να ξεπερνάω τα εμπόδια. Θέλω να κοιτάμε μαζί τ’ αστέρια αλλά με τα πόδια μας στην γη.
Όταν σου λέω ότι είμαι ερωτευμένη, ακούς την χαρά μου και τον ενθουσιασμό μου ή πιστεύεις ότι δεν μου ταιριάζει αυτός ο άνθρωπος? Όταν σου λέω ότι είμαι ερωτευμένη, θέλω να ακούς την ευτυχία μου και τον έρωτά μου. Θέλω να με αφήσεις να το ζήσω μέσα από την δική μου εμπειρία κι όχι μέσα από τον φόβο σου και τις ανασφάλειες σου. Θέλω να μπορώ να υπάρχω με αυτόν τον άνθρωπο στο εδώ και τώρα. Δεν θέλω να με φορτώνεις με εικόνες και ανασφάλειες από το παρελθόν.
Όταν σου λέω ότι δεν ξέρω τι θέλω, ακούς την ανησυχία μου ή με κατηγορείς που δεν ξέρω τι θέλω?
Όταν σου λέω ότι δεν ξέρω τι θέλω, να με παίρνεις αγκαλιά και να με φροντίζεις. Θέλω να μπορείς να με ακούς χωρίς να με κρίνεις. Δεν θέλω να με φορτώνεις με κοινωνικά “πρέπει”. Δεν θέλω να μου πεις τι πρέπει να κάνω ή να θέλω. Θέλω να μου κάνεις παρέα σε αυτή την αναστάτωση και αβεβαιότητα.
Όταν σου λέω ότι είμαι ευτυχισμένη, ακούς την ευτυχία μου ή φοβάσαι ότι παίρνουν τα μυαλά μου αέρα και θα μου βγει σε κακό?Όταν σου λέω ότι είμαι ευτυχισμένη, θέλω να ακούς την ευτυχία μου. Θέλω να ακούς το συναίσθημά μου κι ας μην συμφωνείς με την αιτία. Δεν θέλω να σκέφτεσαι συνέχεια αρνητικά και μέσα από τον φόβο.
Όταν είμαι ευτυχισμένη, χαμογέλασε μαζί μου κι έλα να είμαστε μαζί ευτυχισμένοι, στο εδώ και τώρα.
Όταν σου λέω ότι θέλω να ταξιδέψω τον κόσμο αλλά δεν έχω τα χρήματα, ακούς και την επιθυμία αλλά και την αγωνία ή ακούς μόνο το ένα από τα δύο?
Όταν σου λέω ότι θέλω να ταξιδέψω τον κόσμο αλλά δεν έχω τα χρήματα, θέλω να με βοηθάς να βρίσκω τρόπους να ταξιδεύω και χωρίς χρήματα. Θέλω να με βοηθάς να κάνω υπομονή μέχρι να μαζέψω τα χρήματα για να ταξιδέψω. Δεν θέλω να μου λες ότι δεν έχω χρήματα και, άρα, να σταματήσω να θέλω να ταξιδέψω τον κόσμο.
Όταν σου λέω ότι φοβάμαι να κάνω κάτι που θέλω πολύ, ακούς τον φόβο μου ή τον επιβεβαιώνεις?
Όταν σου λέω ότι φοβάμαι να κάνω κάτι που θέλω πολύ, θέλω να ακούς τον φόβο μου χωρίς να μου λες τίποτα. Δεν θέλω να μου πάρεις τον φόβο και δεν θέλω να μου τον ενισχύσεις. Θέλω να μείνεις μαζί μου όταν θα κοιτάζω τον φόβο κατάματα και θα κάνω αυτό που θέλω και ονειρεύομαι.
Όταν σου λέω ότι θέλω να κοιμηθώ, ακούς την κούραση μου ή με κατηγορείς ότι δεν κάνω τίποτα κι όλο απομονώνομαι από τον κόσμο?
Όταν σου λέω ότι θέλω να κοιμηθώ, θέλω να σωπαίνεις και να ηρεμείς μαζί μου για να κοιμηθώ. Θέλω να σέβεσαι την κούραση μου. Δεν θέλω να μου δημιουργείς ένταση και θυμό μέσα από τις τύψεις που κουράστηκα.
Όταν σου λέω ότι φοβάμαι μήπως γίνω εξαρτημένη όπως ο πατέρας μου, με ακούς ή είναι πολύ βαρύ για σένα?
Όταν σου λέω ότι φοβάμαι μήπως γίνω εξαρτημένη όπως ο πατέρας μου, θέλω να με καταλαβαίνεις. Θέλω να καταλαβαίνεις ότι το “άρρωστο” ήταν, για χρόνια, το υγιές και το γνώριμο. Θέλω να με ακούς με ηρεμία και γαλήνη όταν επιλέγω τον καινούριο και υγιή τρόπο ζωής και σκέψης. Θέλω να με βοηθάς να με βλέπω σαν μια ανεξάρτητη προσωπικότητα. Δεν θέλω να πρέπει να λογοδοτώ για την κάθε μου κίνηση, για ν’ αποδείξω ότι δεν είμαι σαν τον πατέρα μου.
Όταν σου λέω ότι θέλω να μπω σε διαλογισμό, ακούς την ανάγκη μου για σιωπή του νου ή θέλεις να με προκαλείς με περισσότερη βαβούρα για να δεις αν το θέλω πραγματικά?
Όταν σου λέω ότι θέλω να μπω σε διαλογισμό, θέλω να συντονίζεσαι με τις αναπνοές και την σιωπή μου. Θέλω να ηρεμείς μαζί μου. Θέλω να επικοινωνώ με την βαθειά μου ύπαρξη και μοναδικότητα. Θέλω να βλέπω τον κόσμο μέσα από τα δικά μου μάτια, της εμπιστοσύνης, της γαλήνης και της δημιουργίας. Θέλω να δημιουργώ και αν υπάρχω μέσα από την προσωπική ευθύνη και δημιουργία. Δεν θέλω να βρίσκεις χώρο και χρόνο να τρυπώνεις και να με τρελαίνεις στο μπλα-μπλα.
Αγαπημένε μου εαυτέ, δε νομίζεις πως ήρθε η ώρα για να ζήσω στο εδώ και τώρα, χωρίς τον φόβο? Δε νομίζεις πως ήρθε η ώρα να τα βρούμε και να σταματήσεις να μου πηγαίνεις κόντρα? Ξέρω, πια, ότι όσο και να προσπαθώ να κρυφτώ από τον πόνο, δεν γίνεται. Το ότι πονάω είναι και σημάδι ότι είμαι ζωντανή. Δεν θέλω να προκαλώ τον πόνο μου για να είμαι ζωντανή. Δεν θέλω, όμως και να μην ζω για να μην πονέσω. Θέλω να ζω αληθινά. Θέλω να ζω μέσα από την υπεύθυνη ελευθερία. Με γαλήνη, με αρμονία, με αφθονία, με ελευθερία, με εμπιστοσύνη, με σεβασμό, με αγάπη, με υγεία, με επαφή… με σένα.
Αγαπημένε μου εαυτέ, δώσε μου το χέρι σου και πάμε.