Απώλεια. Ουσιαστικό
απώλεια θηλυκό
- το να χάσει κάποιος κάτι, το χάσιμο
η απώλεια ενός αντικειμένου, η απώλεια της ισορροπίας
- ο θάνατος ενός συγγενούς ή γενικότερα ενός σημαντικού ανθρώπου, ο χαμός
η απώλεια του αγαπητού μας φίλου μάς έχει γεμίσει θλίψη
- το αποτέλεσμα του θανάτου ενός σημαντικού προσώπου
Ο θάνατος του Χ υπήρξε μεγάλη απώλεια για τα ελληνικά γράμματα
- (στον πληθυντικό) οι νεκροί σε μία πολεμική σύγκρουση
η μάχη έληξε με μεγάλες απώλειες και για τις δύο πλευρές
- (χρηματιστήριο – στον πληθυντικό) η πτώση της τιμής μιας μετοχής
η σημερινή συνεδρίαση έκλεισε με μεγάλες απώλειες για τον κλάδο των κατασκευών
(πηγή: Wikipedia )
Απώλεια. Βαριά λέξη, πολύ. Έχει συνδεθεί το όνομά της με τον θάνατο και τον χωρισμό. Για τον αποχωρισμό, ούτε λόγος. Εδώ σας θέλω υπέροχά μου πλάσματα. Στον αποχωρισμό των ανθρώπων. Όχι στον ερωτικό. Θα σας πω με δύο λόγια τι εστί απώλεια για μένα. Για μένα και μόνο. Μερικοί θα συμφωνήσετε, άλλοι πάλι θα τα βροντήξετε και θα σκεφτείτε ‘’χα, οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν’’. Να λοιπόν η μαρτυρία μιας κουτής νεανίδας που αγαπά τους ανθρώπους.
Η Αγάπη είναι συναίσθημα, είναι ιδέα, είναι συνήθεια (κακώς βέβαια αλλά είναι) και δεν μπορεί να επιβληθεί. Καλλιεργείται, κερδίζεται, αναπτύσσεται. Υπάρχει στο συναισθηματικό πλαίσιο της οικογένειας, της φιλίας και της ερωτικής συνύπαρξης. Δύο, ή και περισσότεροι μπορούν να αγαπηθούν εξίσου σημαντικά, ιδιαιτέρως μοναδικά μεταξύ τους.
Η μάνα μου με έμαθε να αγαπάω. Έτσι έπρεπε βλέπεις, μου κληροδότησε ακούσια την ικανότητα και εκούσια την έκανα πράξη. Με έμαθε να μην είμαι τόσο καχύποπτη ( είμαι ακόμη λίγο) και να δίνω ευκαιρίες. Να εμπιστεύομαι, να ακούω, να συμπαραστέκομαι, να υπομένω και άλλες τόσες αρετές που στην εποχή μας θεωρούνται αδυναμίες.
Έκανα φίλους αγαπημένους. Φίλους που δεν ταιριάζαμε σε όλα. Εκείνοι ήθελαν κλαμπ και γόβα, εγώ μπυραρία και αρβύλα. Τα βρίσκαμε όμως. Κάπου στη μέση. Λιμάνι και καφέ από χρυσάφι εκείνοι. Εγώ Ροτόντα και καφέ που ανοίγει το μάτι. Εκείνοι κόσμο να πνιγούν και να ανακατευτούν, εγώ όμορφους ανθρώπους να ‘’ρουφήξω’’ αύρα. Ελληνικά βαριά, του πόνου και της απόγνωσης και εγώ λάτιν, κουβανέζικα και κάτι παλιά 80’s. Μακριά μαλλιά η παρέα, καλοχτενισμένα, κοντά σπαστά εγώ. Όμως υπήρχε αγάπη. Και εκεί ταιριάζαμε. Αγαπιόμασταν από μικρά παιδιά. Ανθρώπινα και αθώα.
Τα βρίσκαμε. Κάπου στη μέση. Κάπου, σε γραμμές τηλεφώνων, facebook, φιλενάδικων συγκεντρώσεων και ώρες συμπαράστασης. Τα βρίσκαμε στα όμορφα μυθιστορήματα, στο περιοδικό cosmopolitan, στις ταινίες Sex and the city και πάνω από όλα στα κοινά βιώματα και μνήμες. Με αγάπη και κατανόηση. Σεβασμό για τη διαφορετικότητά μας. Έτσι νόμιζα δηλαδή.
Η κορύφωση των αντιθέσεων ήρθε να με εκτοπίσει από το προσκήνιο. Κάπου άρχισε να χαλάει το ‘’πρεστίζ’’ των φίλων μου και να μην τους χτίζω όνομα κλασσάτο. Κάπου ήρθε η ‘’παρακμή’’ που ονομάζεται Ράνια και σπίλωνε την ακμάζουσα προσωπικότητά τους. Και πάει και η αγάπη, πάει και η επικοινωνία, χάθηκαν τα γέλια. Έμεινα ‘’στην απ’έξω’’ γιατί ‘’άλλαξα’’ και δεν είμαι όπως παλιά. Βάφω τα νύχια μου μαύρα, δεν ισιώνω τα μαλλιά μου, κάνω παρέα με ρεμάλια και χαϊδεύω αδέσποτα. Έμεινα με την αγάπη στο χέρι.
Η εκτίμηση για τα όμορφα χρόνια, δεν θα φύγει ποτέ. Ούτε η συμπάθεια. Εκείνοι δεν ξέρω πως αντιλαμβάνονται την ύπαρξή μου και πλέον, δεν με ενδιαφέρει να μάθω. Φίλοι μου να μην τη φοβάστε την απώλεια. Έρχεται αιφνίδια για να ορίσει νέα τάξη πραγμάτων. Έρχεται και αφήνει δάκρυα, απογοήτευση, παίρνει όμως ότι δεν μας ταιριάζει. Μας τοποθετεί εκεί που θέλει αυτή και δίνει σε κάθε πλευρά ότι της αξίζει. Περπατάμε παράλληλα αλλά σε άλλους κόσμους. Εκείνοι το βράδυ διαβάζουν Δημουλίδου. Πολύ καλή η Δημουλίδου, με απήχηση και φανατικό κοινό . Δεν την έχω στη βιβλιοθήκη μου, εκείνοι την έχουν. Εγώ κάθομαι στον καναπέ και διαβάζω Μαλβίνα. Χωρίς επίθετο. Γιατί μια ήταν, είναι και θα είναι. Δεν θα υπάρξουν άλλες.
