Κι όσο μεγαλώνω τόσο παλαβώνω, αλλά μόνο με την πάρτη σου συμβαίνει αυτό… Γιατί πολύ απλά, εσύ είσαι όλος μου ο κόσμος μωρό μου, γιατί εσύ με συμπληρώνεις, είσαι το άλλο μου μισό, το γλυκό μου ταίρι, με άλλα λόγια ρίχνω τις εξάρες μου και πέφτω πάνω σου… Τα μάτια μου λάμπουν όταν σε κοιτάζω πιο πολύ από ότι πριν, η καρδιά μου χτυπάει πολύ πιο γρήγορα και το κάθε φιλί είναι καλύτερο από το προηγούμενο…
Μέσα στα χέρια σου γεννιέμαι και πεθαίνω, στην αγκαλιά σου όλα τα ξεχνάω… Κι αυτό θέλω, να μ’ αγκαλιάζεις και να ξεχνάω τα πάντα, να μην σκέφτομαι τίποτα και κανέναν… Δεν θέλω πια να σκέφτομαι, κουράστηκα και βασικά βαρέθηκα. Όλα έχουν σβήσει πλέον από το μυαλό μου και απλά υπάρχουμε εμείς οι δυο μόνο…Παλαιότερα φοβόμουν και με κορόιδευες, μου έλεγες πως δεν φοβάμαι τα λόγια αλλά φοβάμαι τις πράξεις…
Όμως εγώ σου απέδειξα σε βάθος χρόνου, πως δεν φοβάμαι τίποτα και κανέναν… Βέβαια κι εγώ τώρα το κατάλαβα, βλέπεις, έπρεπε κι εγώ να συρθώ χαμηλά πολύ χαμηλά στο χώμα για να καταλάβω, πως το μόνο που αξίζει τελικά είναι να φτιάξεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις εσύ και να κάνεις αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο… Γιατί πολύ απλά ότι και να κάνεις σωστό ή λάθος, πάντα θα βρεθούν εκείνοι που θα σε κρίνουν…
Εκείνοι οι οποίοι στη ζωή τους απέτυχαν 100% και τώρα πια νομίζουν πως έμαθαν τη ζωή τους, αυτό που δεν ξέρουν όμως είναι ότι μέσα από τις αποτυχημένες μέρες της ζωής τους, το μόνο που προσπαθούν να κάνουν είναι να ευνουχήσουν τη δική σου ζωή… Έτσι ώστε, να ζήσεις κι εσύ όπως αυτοί, με μισή καρδιά και χωρίς μυαλό… Κι εγώ αυτή τη χάρη δεν διατίθεμαι να την κάνω σε κανέναν, ξέρεις γιατί; Γιατί, δεύτερη ζωή δεν υπάρχει και για αυτόν ακριβώς το λόγο, εγώ θέλω να ζήσω την πρώτη…
Θέλω όμως να τη ζήσω μαζί σου, εσύ είσαι η ζωή μου, το τότε, το χτες, το σήμερα, το αύριο… Τα πάντα είσαι εσύ, χωρίς εσένα χάνομαι, κλείνομαι στον εαυτό μου και όταν σβήσουν τα φώτα της αυλαίας εγώ απλά κάθομαι μόνη μου κλαίω… Γιατί να κλαίω όμως;Αρκετά έχω κλάψει για όλους και για όλα, έτσι κι αλλιώς για όλους είσαι απλά ένας αριθμός.Ένα καταραμένο νούμερο στις ζωές τους…
Ξύπνησαν οι σκλάβοι μωρέ… Έτσι νιώθω κάθε πρωί μόλις ξυπνήσω… Παντού εκμετάλλευση και λόγια δίχως ουσία και συμβουλές του κ@λου… Εγώ όμως δεν γουστάρω ούτε να συμβουλεύω, ούτε και να συμβουλεύομαι… Εγώ το μόνο που θέλω είναι να ζήσω τη ζωή που μου αξίζει μαζί σου… Γιατί εμείς μπορεί να γεννηθήκαμε σε διαφορετικό timing, όμως γεννηθήκαμε ο ένας για τον άλλον, δυο καρδιές μισές… αν δεν είναι μαζί, όπως θα είναι και το τατουάζ που θα φτιάξουμε πάνω μας…
Ένα τατουάζ, που θα συντροφεύει τον έναν όταν λείπει ο άλλος… Μια αγάπη χαραγμένη πάνω στη σάρκα μας που θα μας ενώνει πάντα και παντού… Η καρδιά μου καρδιά σου και αντίστροφα… Σ’ αγαπάω λέω και κλαίω και όχι επειδή το θέλησαν άλλοι, τώρα πια κλαίω μόνο και όταν γουστάρω εγώ… Μόνο επειδή σ’ αγαπάω κι από χαρά… Δάκρυα χαράς για σένα αγάπη μου γλυκιά…
…Αφιερωμένο από την Κυρά της Θάλασσας κι Αρχόντισσας σου, σε σένα που αγαπώ…
