Στα επικρατέστερα μουσικά είδη συμπεριλαμβάνεται και το “έντεχνο”. Βραδιές αφιερωμένες στο “έντεχνο” τραγούδι από “έντεχνους” ερμηνευτές, που -λογικά- απευθύνονται και στο… έντεχνο κοινό. Μουσικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί που παίζουν μόνο έντεχνη μουσική, μουσικά σχήματα και λογιών λογιών φορείς που ευθύνονται για τις ανόητες διαστάσεις καθώς και για την άγνοια και την παραπληροφόρηση όσον αφορά το λόγο ύπαρξης του όρου-κι όχι του μουσικού είδους – έντεχνο τραγούδι.
Το έντεχνο δεν αποτελεί είδος όπως λέμε: ροκ, ποπ, λαϊκό, ρεμπέτικο κ.ο.κ. Η μουσική σύνθεση ενός “έντεχνου τραγουδιού” αποτελείται από μια χιλιοφορεμένη μουσική φόρμα, και κάθε τραγούδι, από την αρχή ως το τέλος του, είναι βασισμένο στο ίδιο μοτίβο. Όπως και η σύνθεση, έτσι και η ενορχήστρωση, απλή και προβλέψιμη. Οι στίχοι ή, για την ακρίβεια, λέξεις τοποθετημένες η μία δίπλα στην άλλη, μοιάζουν μ’ ένα παιχνίδι λέξεων ή αινιγμάτων που ο σκοπός είναι να λυθεί ο γρίφος.
Όσο για την ερμηνεία των τραγουδιών αυτών, φαίνεται ψεύτικη, σα μια κακόγουστη θεατρική παράσταση, που οι ηθοποιοί υπερπαίζουν για να δείξουν τα συναισθήματα του ρόλου τους. Αν ένα καλλιτεχνικό προϊόν έχει την ανάγκη των φορέων του (στη συγκεκριμένη περίπτωση των τραγουδιστών), για να φανερωθεί η αξία του, προφανώς και τότε δεν έχει καμία μα καμία καλλιτεχνική αξία. Ένα τέλειο καλλιτεχνικό έργο (μουσικό, θεατρικό, λογοτεχνικό, πίνακας ζωγραφικής κ.λπ) δεν εξαρτάται από κανέναν “μεσολαβητή” για φανερωθεί η αξία του.
Ο τραγουδιστής είναι αυτός που μεταφέρει ένα μουσικό τραγούδι. Είναι υπεύθυνος για να το μεταφέρει πιστά και μόνο γι’ αυτό. Οτιδήποτε παραπάνω, προσβάλλει την τέχνη, καθώς την παραγκωνίζει για χάρη των δικών του φιλοδοξιών.
Ο όρος έντεχνο τραγούδι χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Μίκη Θεοδωράκη, στα τέλη της δεκαετίας του ’50 – αρχές του ’60, ορίζοντάς το ως: “ένα σύγχρονο σύνθετο μουσικό έργο τέχνης, που θα μπορεί να αφομοιωθεί δημιουργικά από τις μάζες”. Στην προσπάθειά του αυτή, πρώτο του έργο ήταν ο “Επιτάφιος” (σε ποίηση Γ. Ρίτσου) το 1958.
Παίρνοντας λοιπόν, ως παράδειγμα, τον Επιτάφιο και τοποθετώντας τον πλάι στην Μελίνα Ασλανίδου, στον Γιάννη Κότσιρα, στον Αλκίνοο Ιωαννίδη, στον Θηβαίο, στον Μάλαμα και σ’ ένα σωρό άλλους σύγχρονους δημιουργούς και στα έργα τους, υπάρχουν πολλές ομοιότητες που είναι αρκετές για τα βάλουμε όλα τα έργα στο ίδιο τσουβάλι γράφοντας απ’ έξω: ΕΝΤΕΧΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ; ή μήπως ν΄αφαιρέσουμε από το τσουβάλι τον Επιτάφιο κι ας είναι η αφετηρία του είδους αυτού;
Όπως και να ‘χει, ο όρος αυτός είναι αδόκιμος, γιατί ορίζοντας κάτι ως: “έντεχνο”, αυτόματα ορίζονται όλα τα υπόλοιπα ως: “άτεχνα”.
