Προκριματικά μουντιάλ λοιπόν και διακοπή των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, εκτός από το δικό μας που είναι τόσο ‘μπροστά’ που δεν άρχισε καν για να μην διακόψει την τρομερή εξέλιξη του. Η εθνική μας ομάδα μπαίνει με υποσχέσεις μετά τη νίκη στο φιλικό επί της Ολλανδίας θυμίζοντας κάτι από… τον παλιό καλό της εαυτό. Τη νίκη στην πρεμιέρα την θεωρώ δεδομένη καθώς το συμπαθητικό Γιβραλτάρ δεν μπορεί να κάνει την πλάκα που μας κάνανε οι περίφημοι ψαράδες των Φερόε αν υπολογίσουμε την απουσία και του… superstar αστυνομικού τους που είναι και ο βασικός επιθετικός τους όταν… δεν έχει υπηρεσία. Στα άλλα παιχνίδια του ομίλου όμως η ομάδα οφείλει να αφουγκραστεί τα ‘μηνύματα’ από το φιλικό με τις ‘τουλίπες’ και να ακολουθήσει αυτή τη συνταγή. Επιστροφή λοιπόν στην επιτυχημένη μας… αποτυχία. Και εξηγώ.
Η λάθος ανάγνωση της όχι και τόσο επιτυχίας στους, παρά πέντε, ‘8’ του μουντιάλ της Βραζιλίας (καθαρά λόγο των συνθηκών στο ματς με την Κόστα Ρίκα, καθώς και με παίχτη παραπάνω αγωνιζόμασταν και οι Λατινοαμερικάνοι είχαν καταθέσει πνεύμα από το 90λεπτο) οδήγησε στο λάθος συμπέρασμα πως αυτή η ομάδα μπορεί να παίξει επιθετικά μιας και πλέον ήταν μια από τις 10 καλύτερες ομάδες του κόσμου. Όντας λοιπόν αλαζόνες και με τα αδηφάγα μέσα να προτρέπουν αλλαγή πλεύσης και full επίθεση από μια ομάδα που όσο και να ήθελε απλά δεν μπορούσε φτάσαμε στα αποτελέσματα των προκριματικών του Euro της Γαλλίας. Οι αλλαγές πρέπει να γίνονται από τα θεμέλια και να κοιτάνε μπροστά σε βάθος χρόνου και όχι σε αλλαγές σε διάστημα μιας νύχτας. Αλλά στην Ελλάδα που μετράει μόνο το αποτέλεσμα και με τη νοοτροπία του εύκολου και γρήγορου αποτελέσματος το έργο ήταν από την αρχή ‘αντίο ζωή’. Με ποδοσφαιριστές που αγνοούν τα βασικά του αθλήματος (πάσα, ντρίμπλα, κοντρόλ), χωρίς καθαρό εξτρεμ και με επιθετικούς (με εξαίρεση τον… τεμπέλη Μήτρογλου) που δεν ξέρουν ίχνος μπάλας και ο μοναδικός τρόπος να βάλουν γκολ είναι να πεταχτούν με την κεφάλα τους ή με καμιά προβολή με το καλάμι (0 δημιουργία δηλαδή) δεν μπορείς να ζητάς κάτι τέτοιο.
Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά γαλουχήθηκαν από τις ακαδημίες με ένα μόνο ιδανικό: ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ. Όταν αυτά τα παιδιά μάθαιναν πως το να ντριμπλάρεις και να βάζεις φαντασία είναι λάθος και το σωστό είναι να καταστρέφεις το παιχνίδι του αντιπάλου έχεις και τον ‘λογαριασμό’ μπροστά σου αλλά δεν μπορείς να τον πληρώσεις, οπότε πλένεις τα πιάτα μέχρι να ξεχρεώσεις. Οπότε οι αλλαγές στο αγωνιστικό πλάνο πρέπει να θεμελιωθούν από τα πιτσιρίκια και με πολύ δουλεία κάτι μπορεί να γίνει όχι τώρα αλλά σε 10-15 χρόνια. Ως τότε; Συνταγή 2004, 2012 και 2014. Μια ζωή κλεφτοκοτάδες ήμασταν ας παραμείνουμε έτσι για λίγο τουλάχιστον. Συνταγή Ολλανδίας λοιπόν, καλή αμυντική λειτουργία, κόντρα και να κρατήσουμε το στοιχείο που μου έκανε την περισσότερη εντύπωση: την πίεση ψηλά που εφάρμοσε ο Γερμανός σε κάποια διαστήματα του αγώνα και επέφερε το 1-2. Νέα και φρέσκα παιδιά έχει οι ομάδα, μπορεί να μην ξέρουν την καλύτερη μπάλα του κόσμου αλλά με πλάνο πειθαρχία και καρδιά την πρόκριση την χτυπάνε. Αλλά αυτή την μπάλα μπορούν και αυτή να παίξουν.
Καλή αρχή γιατί η εθνική ενώνει ως ένα βαθμό τους οπαδούς των ομάδων του μίζερου ελληνικού πρωταθλήματος.
