Με τη μεταγραφική περίοδο του καλοκαιριού να μπαίνει στην τελική ευθεία και με τους τέσσερις διεκδικητές του ελληνικού πρωταθλήματος να έχουν διαμορφώσει κατά 95-99% το roster τους (εκτός του Ολυμπιακού που κατά την άποψη μου χρειάζεται αρκετές προσθήκες) θα ήθελα να επιχειρήσω μια πρώτη ανάλυση των τεσσάρων και ποιος από αυτούς είναι το φαβορί. Αλλά η αλήθεια είναι πως δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Δεν μπόρεσα λοιπόν να αντισταθώ και να μην σχολιάσω τις αντιδράσεις των ακροατών, τηλεθεατών και αναγνωστών απέναντι στα Μ.Μ.Ε. με αφορμή την αντιμετώπισή τους προς τους ολυμπιονίκες μας και οι οποίες “έλαβαν ζωή” κυρίως μέσο των social media. Οι πλειονότητα αυτών των απόψεων περικλείεται κυρίως στις φράσεις: “ναι ναι τώρα τους θυμηθήκατε; που ήσασταν τόσο καιρό;”, “έλα μωρέ συμφέροντα εξυπηρετούν αυτοί και τώρα θέλουν να γίνουν αρεστοί”, “όλο ποδόσφαιρο και μπάσκετ δείχνετε και δεν προβάλλετε αυτά τα παιδιά που μας κάνουν υπερήφανους”. Είναι λοιπόν σωστά όλα αυτά; Απολύτως. 101%. Αλλά όλα αυτά είναι γνωστά. Όμως γνωστό είναι επίσης πως και ένα νόμισμα έχει δύο όψεις. Πάμε λοιπόν να δούμε ποια είναι λοιπόν και αυτή.
Αυτή δεν είναι άλλη από τις δικές μας ευθύνες. Ας το κάνω πενηνταράκια με κάποια απλά παραδείγματα. Στα meeting του ελληνικού στίβου και στις διοργανώσεις της άρση βαρών είναι γεγονός πως δεν “τιμούν με την παρουσία τους” ούτε οι συγγενείς των αθλητών! Στην σκοποβολή (Κορακάκη) και στην ενόργανη (Πετρούνιας) οι μόνοι θεατές είναι οι ίδιοι οι αθλητές. Πώς λοιπόν απαιτούμε την προβολή αυτών των αθλημάτων όταν εμείς οι ίδιοι δεν ασχολούμαστε; Δεν πουλάνε αυτά τα αθλήματα για αυτό δεν προβάλλονται. Και γιατί δεν πουλάνε; Γιατί δεν τα προωθούμε εμείς. Τα Μ.Μ.Ε. προβάλουν αυτά που πουλάνε. Και τι πουλά; Όταν έχουν πιο πολλά “click” άρθρα του τύπου “Δείτε εδώ τη νέα γκόμενα του άσσου του Ολυμπιακού” ή “Τι χρώμα έβαψε τα μαλλιά του ο Messi” από τις επιτυχίες των ολυμπιονικών μας μην ζητάτε πολλά. Το πρόβλημα γνωστό. Απουσία αθλητικής παιδείας. Δεν ανακάλυψα την Αμερική αλλά δυστυχώς έτσι είναι. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί η επιβίωση των οπαδικών μέσων. Όσο ζητάμε λοιπόν αίμα, όσο θέλουμε να βλέπουμε τι tattoo και τη γκόμενα χτύπησε ο παιχταράς της ομάδας μας αυτά θα έχουμε. Η Στεφανίδη δήλωσε απαισιόδοξη και ήταν βέβαιη πως η κατάσταση δεν θα αλλάξει και θα ”ασχολούνται μαζί μας κάθε τέσσερα χρόνια και για 2-3 μέρες το πολύ”. Αναρωτιέμαι όμως, το είπε μόνο για τα Μ.Μ.Ε. ή και για εμάς; Ας κοιταχτούμε λοιπόν στον καθρέφτη και ας αντικρίσουμε τις δικές μας ευθύνες σε μια χώρα που έχουμε μάθει πως φταίνε μόνο οι άλλοι.
Κλείνοντας θα ήθελα να καταθέσω μια απορία. Συνηθίζουμε να αποκαλούμε τους αναγνώστες ως “πρόβατα” και τα Μ.Μ.Ε. ως τον κακό τον λύκο. Μήπως όμως το πρόβατο είναι τελικά ο λύκος;
Υ.Γ.: Δεν υπάρχει άνθρωπος που να “σιχαίνεται” περισσότερο από μένα τους (κυρίως) αθλητικούς συντάκτες που γλύφουν, αποθεώνουν και θάβουν τους αθλητές σε διάστημα λιγότερο των δύο ημερών.
Υ.Γ. 2: Για τους πολιτικούς δεν ανέφερα σκόπιμα τίποτα γιατί αυτοί είναι μόνο για την λεζάντα και ό,τι και να γράψω δεν έχει νόημα.
){kind=link}