Πολλές φορές οι άνθρωποι αναπολούν τα παιδικά τους χρόνια και εύχονται να μπορούσαν να νιώσουν ξέγνοιαστοι και αθώοι όπως τότε. Συνήθως έρχονται στο μυαλό τους συγκεκριμένα περιστατικά που τους κάνουν να χαμογελούν και να θέλουν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω. Άλλες πάλι φορές είναι ένας άνθρωπος που τους σημάδεψε και επιστρέφουν στα πράγματα που τους έμαθε και πορεύονται με αυτά από τότε. Μια τέτοια ιστορία αθωότητας, αλλά και φαντασίας εξιστορείται στην ταινία The Fall, που άρχισε από να προβάλλεται το 2006.
Σε ένα νοσοκομείο στο Λος Άντζελες περίπου κατά την δεκαετία 1920 βρίσκεται η πεντάχρονη Alexandria (Catinca Untaru), αφού έπεσε από μια πορτοκαλιά και έσπασε το χέρι της. Στις εγκαταστάσεις του νοσοκομείου γνωρίζει εντελώς τυχαία έναν άλλο ασθενή, τον Roy (Lee Pace). Αυτή η τυχαία γνωριμία έδωσε στον Roy την ιδέα να χρησιμοποιήσει το κοριτσάκι έτσι ώστε να μπορέσει να πραγματοποιήσει έναν σκοτεινό και επικίνδυνο στόχο του. Για να τα καταφέρει, λοιπόν, άρχισε να της διηγείται μια φανταστική ιστορία.
Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Tarsem Singh, ο οποίος φημίζεται για τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Μερικά άλλα σκηνοθετικά του έργα είναι το Immortals και το Mirror Mirror, αλλά πέρα από τις ταινίες έχει στο ενεργητικό του και μουσικά βίντεο κλιπ, όπως το Losing My Religion του συγκροτήματος R.E.M. Στην συγκεκριμένη παραγωγή η δουλειά του είναι συναρπαστική. Καταρχάς, ξεκινάει με ασπρόμαυρα πλάνα σε αργή κίνηση που αποθανατίζουν την προσπάθεια να σωθούν κάποιοι άνθρωποι που έπεσαν από μια γέφυρα. Πέρα από τους τεχνικούς λόγους που η σκηνή αυτή παρουσιάζεται σε slow motion που είναι για να ονομαστούν όλοι οι ηθοποιοί και οι τεχνικοί που δούλεψαν, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι προβάλλεται και το αίσθημα που δημιουργείται στους ανθρώπους όταν βρίσκονται σε μια αγχωτική ή επικίνδυνη κατάσταση ότι ο χρόνος σταματάει ή ότι κυλάει πιο αργά. Παρατηρείται επίσης το παιχνίδι των σκιών. Όταν η Alexandria γνωρίζει για πρώτη φορά τον Roy, τον βλέπει από μακριά, όπου το πρόσωπό του δεν φαίνεται, γιατί το μισό κρύβεται από το φως του ήλιου και είναι σκοτεινό. Μόνο όταν αυτός κερδίζει την εμπιστοσύνη της και πάει να κάτσει κοντά του βλέπει και αυτή όπως και οι θεατές καθαρά το πρόσωπό του. Αυτό συμβολίζει τις καχυποψίες και τις αμφιβολίες που έχει ο καθένας για το ποιον του κάθε ανθρώπου, οι οποίες σιγά σιγά εξαφανίζονται ή γίνονται βεβαιότητες καθώς τον γνωρίζει καλύτερα. Άξιο σημείωσης είναι ακόμα ότι σε πολλές σκηνές παρουσιάζονται συνήθως σημαντικοί άνθρωποι, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος μαζί με τους στρατιώτες του, να βρίσκονται σε τεράστιους χώρους, όπως σε μια έρημο. Ο σκηνοθέτης επιλέγει να δείξει μέσα από τέτοιου είδους πλάνα το πόσο μικρός και αδύναμος αισθάνεται ο άνθρωπος μπροστά στις δυσκολίες της ζωής.
Ας περάσουμε τώρα στο σενάριο. Υπεύθυνοι ήταν οι Dan Gilroy, Nico Soultanakis και Tarsem Singh. Αυτό που τραβάει την προσοχή είναι το γεγονός ότι η Alexandria είναι ένα μικρό κοριτσάκι που τα αγγλικά είναι η δεύτερή της γλώσσα, οπότε κάνει λάθη τόσο στον προφορικό όσο και στον γραπτό λόγο, γεγονός που ενισχύει την παιδικότητα, αλλά και τον ρεαλισμό της ταινίας. Όσον αφορά τα γεγονότα που διαδραματίζονται υπάρχουν αρκετά πράγματα που είναι υπερβολικά ή απίθανα, αλλά η φαντασία και το στοιχείο του παραμυθιού που είναι καταφανή δικαιολογούν και ίσως επιβάλουν την ύπαρξή τους. Στο σημείο αυτό αξίζει να επισημάνουμε ότι τις ιστορίες που αφηγείται ο Roy, εμείς τις βλέπουμε μέσα από τα μάτια της Alexandria. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι οι χαρακτήρες των ιστοριών χρησιμοποιούν πράγματα που κατέχει η ίδια στην πραγματικότητα ή επίσης άτομα που γνωρίζει παίρνουν την μορφή των φανταστικών ηρώων. Τέλος, είναι δύο ονόματα που πρέπει οπωσδήποτε να αναφερθούν. Το πρώτο είναι της Eiko Ishioka, η οποία ήταν η σχεδιάστρια των κουστουμιών. Πέρα από τα πολύχρωμα και εντυπωσιακά ενδύματα που δημιούργησε, έδωσε προσοχή και στα διάφορα αξεσουάρ που ταίριαζαν στον κάθε χαρακτήρα, όπως καπέλα και μάσκες. Το δεύτερο όνομα είναι του Colin Watkinson, ο οποίος ήταν ο κινηματογραφιστής, που σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη κατάφεραν να αποθανατίσουν ή να δημιουργήσουν πανέμορφες και συγκλονιστικές εικόνες.
Συνοπτικά, το The Fall είναι μια ταινία που θα πρότεινα σε όλους να δουν, γιατί αν και προωθεί την παιδικότητα και την φαντασία, θα σας δώσει σημαντικά μηνύματα που μπορείτε να φυλάξετε για όλη σας τη ζωή.
